Het voelt eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Als een lange kampeervakantie misschien, dat heb ik wel vaker gedaan met lage temperaturen. Het voelt zelfs als een enorme luxe dat ik nu gewoon een houtkacheltje aan kan doen – bijna té comfortabel eigenlijk. Het klinkt misschien gek, maar ik kan me bijna niet voorstellen dat mensen het heel absurd vinden dat ik in een tent woon. Maar daarvoor is het weer misschien ook nog te mild geweest en is de periode nog te vergelijkbaar met een lange vakantie.

Overdag kom ik veel in de bewoonde wereld om met mijn laptopje om aan de werkplichten van een ‘digital nomad’ te voldoen. Ik vind het heel leuk hoor, en een enorme luxe. Een paar uurtjes per dag houd ik administratie bij, leuk ik de website op, en doe ik klantenservice, waar en wanneer ik maar wil. En dat doe ik voor het leukste bedrijf van Nederland, namelijk Vraag de Vroedvrouw – gerund door mijn coole zus Margot!

Nu zie ik in de stad veel mensen en veel huizen, en ook in mijn instagramscrollsessies krijg ik een sneak peak van hoe vele mensen leven. En eigenlijk begint het mij steeds meer te verbazen hoe ánderen leven (haha komt ie weer hoor, de simpel-leven-pleidooi van gekkie Simone). Misschien versterk ik daarmee teveel mijn wij-zij gevoel, maar ik voel me altijd een stuk gelukkiger als ik die huizen vol overbodige spullen en volgepropte kledingkasten zie. Ik ben in het bos, daar waar ik hoor! (Helaas heb ik ook nog ergens een beste spullenvoorraad waar ik ooit nog vanaf wil, haha).

Het is niet altijd hemels en godinnelijk. Na een paar weken is het koken op een benzinebrandertje wel een beetje simpel geworden. Echt lekkere maaltijden doe ik niet echt mijn best voor dus het worden een beetje gore prutjes met de belangrijkste voedingsmiddelen. De couscous met feta en groentesoep met ballen beginnen mijn keel nu al uit te komen, maar ik weet dat juist daardoor vernieuwing bij mij in gang wordt gezet. Ik heb niet alles uitgedacht van tevoren, ik doe gewoon wat en merk dan vanzelf wat wel of niet werkt. Soep werkt eigenlijk altijd goed dus misschien moet ik daar wat variatie in gaan zoeken. Overdag warm eten is ook fijn, want ’s avonds in het donker en in de kou onder een tarp lopen klooien voelt ook een beetje ongezellig. Ik wil dan gewoon een kop thee drinken en een boek lezen, en vroeg in mijn slaapzak kruipen.

Daarnaast zit ik met nog een dilemma: ik heb blokfluiten ontdekt. En ik vind het heel leuk! Ik speel al altviool, maar die ga je niet een winter lang in een tipi van 3 meter doorsnee bewaren. Viool speel je ook niet zo snel bij een kampvuurtje. Maar muziek maken vind ik wel heerlijk, en ik vond een leuk blokfluitexemplaar bij de kringloop. Mijn moeder had nog beginnersboekjes uit haar jeugd en mijn zus is een pro – die wil me binnenkort wel een lesje geven. Maar hoe oefen je in ’s hemelsnaam op een kampeerterrein midden in een wandelgebied zonder als complete gekkie te worden gezien (of anderen gek te maken met het nu nog helse geluid)?! Ik wil dolgraag elk avond oefenen, maar zojuist zag ik al een zaklamp in de verte seinen en nam ik dat als teken aan dat ik m’n fluit moest houden. Gelukkig staat er een medefluiter op het terrein die er een verzameling op na houdt en die ook al twee fluiten voor mij op de kop heeft getikt. Dat worden vrolijke kampvuursessies de komende tijd!

Die kampvuursessies zijn wel echt goud aan het verblijven in een tent. Vooral in de weekenden zijn er wat meer mensen, dus ik ontmoet dagelijks nieuwe leuke buitenmensen waarmee ik theetjes drink bij de warmte van vuur. Dat vind ik zo tof! Ik ben dan wel niet op reis, maar dat voelt dan wel een beetje zo. Doordeweeks ben ik helaas nog veel weg en ik merk dat dat begint te schuren met het trage leven hier in het bos. Ik wil hier zijn, niet van hot naar her sjezen om al mijn activiteiten gaande te houden. Ik vind het nog lastig om afscheid te nemen van bepaalde dingen, dus ik ben benieuwd hoe dat vorm gaat krijgen de komende tijd. Er móet iets af, maar wat?

Warm heb ik het tot nu toe gelukkig wel. ’s Avonds nog even een boekje lezen gaat wel gepaard met koude tenen, maar dat neem ik voor lief. Als ik zin heb maak ik zelfs nog een kruik voor mezelf – bijvoorbeeld als het te warm is voor de kachel maar te koud voor een comfortabel bedje. Het enige is die verdomde menstruatie (wat ook fokking magisch is, hoe bizar is de menstruatiecyclus) die me met buikpijnen opzadelt en bloed in het eten gooit (niet écht, maar ipv roet, je snapt ‘m). Van mijn acupuncturist moet ik mezelf warm houden voor een betere doorstroming, maar kou hoort wel echt een beetje bij dit leven. Ik ben sterk van mening dat ik mezelf warmte mag gunnen, maar een beetje kou mag ik best aan wennen. Ervan genieten doe ik ook, want die zomer heeft veel te lang geduurt! Dus ik prop mezelf nog even vol met naproxennatrium, paracetamol, chocola en hete thee en negeer het feit dat mijn lichaam mogelijk andere dingen nodig heeft. Mijn geest heeft dit nodig: het echt leven, het buitenleven, het trage leven, het bosleven.

Liefs!!