Lekker warm en gezellig was de eerste kerstdag bij mijn ouders. Alle kleren in de was gedaan – nog lang niet droog natuurlijk -, lekker heet gedoucht, schone kleren aangedaan die mijn zus uit de stacaravan had meegenomen (daar heb ik nog een kamer met spullen). We hebben heerlijk gegeten en de lampjes staan gezellig aan terwijl het buiten donker is en regent.

Op zich kan ik de laatste tijd heel goed met die transitie omgaan: vanuit een verlicht, droog en warm huis naar buiten de winterse nacht in. Ik vind het namelijk oprecht een genot en ik weet waar ik voor kies: een leven in de natuur. In een huis slapen vind ik niet per se belangrijk meer, en ik weet dat ik ook in mijn tentje droog en warm kan worden. Soms is het wel wat onbeholpen. Ik kan een beetje liggen of zitten, maar niet even lekker aan een bureautje werken. En dat voordat ik een kopje koffie heb ik eerst water moet halen en de benzinebrander moet voorverwarmen voelt soms als teveel moeite en dan skip ik het maar (nu ik dat zo opschrijf besef ik dat het eigenlijk maar twee handelingen zijn, maar ach).

Afgelopen week merkte ik dat ik er een beetje moe van begin te worden, dat ik even geen kracht heb voor de tent. Geen zin om weer het natte bos in te fietsen. Geen zin in hout hakken met een klein bijltje wat dan niet lukt. Geen zin om te beslissen of ik de kachel aan doe of een keertje niet. Geen zin om weer m’n stinkkleren aan te doen. Geen zin dat onder de bovenste laag mijn vloer waarschijnlijk al de hele week vochtig is. Geen zin dat als ik de tent wil verplaatsen of even een nachtje ergens anders wil slapen dat heel veel moeite en gesjouw kost. Geen zin, gewoon, in niks.

Waar heb ik dan zin in? Vraag ik mezelf. Ik ga de opties na. In mijn trekkerstentje slapen, zodat alles nóg eenvoudiger is? Bij mijn ouders crashen? Toch ooit opzoek gaan naar een huisje? Of juist gewoon gaan reizen? Maar eigenlijk voelen alle ideeën niet echt als een optie. Gewoon geen zin in. Ik heb trouwens ook geen zin in de boeken lezen die ik wilde lezen, en ook geen zin in de afwas doen. Misschien ben ik niet tentmoe, maar gewoon moe.

Want ik realiseer me dat de transitie naar dit leven niet zonder tegenslag kan gaan. Vanaf mijn achttiende woon ik op mezelf en overal waar ik heb gewoond had ik een enorme wenfase nodig. Het ontwikkelen van nieuwe routines heeft tijd nodig, en totdat je dagelijkse handelingen routines zijn geworden kosten ze nog moeite. Over alles wat vanzelfsprekend kan zijn moet je nog nadenken. Daar komt bij dat ik erg veranderlijk ben en dus misschien wel elke week nieuwe routines moet ontwikkelen haha, dus daar maak ik het mezelf niet makkelijk mee. Bovendien is het nu na een paar weken afwisselend kou en regen officieel geen kampeervakantie meer te noemen (vanwege de duur) en nu begin ik de heftigheid van klein wonen in de winter pas echt te ervaren. Even kou kan prima, even regen ook. Maar echt leven in een tent, dat is de uitdaging.

En dus, besluit ik, mag ik ook gewoon even moe zijn zonder dat er een oplossing voor hoeft te komen. Ik wil nog steeds niets liever dan iedere nacht in mijn tentje slapen, maar soms is het even irritant. Ik ga proberen het mezelf iets gemakkelijker te maken. Het is prima als ik wat Netflix films download en daar de avond mee doorbreng. Het is prima als ik stink en in dezelfde kleren slaap als overdag rondloop. Het is prima als ik lang uitslaap. ’t Is nu de tijd doorkomen. Even een pauze nemen van alle handelingen die een georganiseerd tentleven soms vergt. It’s winter time after all..

Verder.. Vorige week vroeg ik op Instagram of jullie vragen hadden over mijn leven in de tent. Wat ik vet leuk vind om te beantwoorden, omdat ik soms dingen die voor mij vanzelfsprekend vind vergeet te benoemen! Dus, bij deze 🙂

Welke spullen mis je het meest? – Schone kleren, denk ik. En meer kleren, een beetje af kunnen wisselen. Ik zou ook wel een piano willen, maar die had ik überhaupt al niet 😂 Verder mis ik niet veel. Juist het hebben van weinig spullen geeft me een heel chill gevoel. Ik heb nauwelijks een huishouden, nauwelijks iets schoon te maken, nauwelijks iets om te verzorgen.

Mis je huisdieren? – Nee, niet echt! Ik hou erg van dieren maar het hebben van dieren is voor mij niet echt een must. En ik heb spinnetjes, een specht in de boom boven mijn tent, en soms een ree. Op die manier dieren om me heen hebben vind ik eigenlijk fijner!

Ben je nooit bang voor vreemde figuren ’s nachts? – Jawel. Zodra ik binnen de grenzen van het kampeerterrein ben echt helemaal niet meer. Maar daarbuiten ben ik altijd alert en soms ook bang. Ik haat dat gevoel, want ik hou juist zo van duister is en die angst kan dat genot in de weg zitten, dus ik heb besloten op vechtsport te gaan (krav maga)! Al na de eerste training voelde ik me zo krachtig. Niet omdat ik opeens sterker was geworden, maar me gewoon bewust werd van de kracht die ik al heb. Alleen al die zelfverzekerdheid maakt je automatisch minder gauw doelwit, denk ik. Dat gevoel van: kom dan, ik ben niet bang voor je. Heerlijk lijkt me dat.

Heb je tussendoor al eens ergens geslapen omdat je daar behoefte aan had? – Behalve een week reizen naar Schotland niet! Officieel mag je op het terrein waar ik sta je tent ook niet laten staan als je er niet bent. Maar ik wil ook heel graag in mijn eigen huisje slapen, heb nog niet heel erg behoefte bij iemand anders te slapen!

Heb je een speciale band gekregen met dieren, planten, of ander leven daar? – Ja en nee. Mijn intentie van dit leven was onder andere dat mijn band met de aarde gewoon vanzelfsprekender zou worden. En ik merk dat dat het ook wordt, want je ziet het bos elke dag en merkt daardoor alle kleine veranderingen op. Het voelt alsof het niet per se een speciale band is, maar gewoon wordt zoals het zou moeten zijn. Verbonden met alles, met het weer, de elementen, de dieren, de planten. Ik voel me trouwens wel echt verbonden met de plek, denk ik. Dit specifieke bos als geheel, omdat ik die zo goed leer kennen!

Wat voor vuurtje gebruik je in je tent? – Een kleine houtkachel!

Wil je hierna iets luxer of nog Spartaanser? – Geen flauw idee. Ik heb sowieso echt geen idee wat het hierna gaat zijn, haha! Gister sprak ik een ouder echtpaar en die zeiden al: waarschijnlijk kan je hierna niet meer terug (naar een huis). Dat denk ik ook. Mijn plan voor de zomer is een trekkerstentje, nóg overzichtelijker haha! Gewoon tent-matje-slaapzak-tas. Hoe minder spullen, hoe meer headspace ik voel en daarmee.. rust? Vrede? Geluk?

Wat doe je de hele dag? Zeker als het koud is. – Dat verschilt zo erg! Doordeweeks werk ik vaak overdag in de stad. In de ochtenden doe ik lekker rustig aan, ik ga meestal pas rond 11:00 weg. Eerst kopje koffie zetten, ontbijten, soms nog lezen, bellen met m’n bestie (kan uren duren haha). En met de kou ging ik veeeeel wandelen. Echt uren door het bos. ’s Avonds koken kost best veel tijd en in de tent dan lezen, opruimen, schrijven, social media, of filmpje kijken.

Hoe bevalt een schuin dak, is dat niet minder prettig dan een iglovorm? – Oef geen idee. Goed, I guess? Wel onhandig inderdaad qua ruimte, ik kan niet rechtop staan. Maar dit was gewoon wat er was qua aanbod en het is een eenvoudig model (alleen een middenpaal als tentstok wat nu de kachelpijp is en ’s zomers gewoon een stok). Dat is wel fijn in je uppie!

Heb je een vakantiegevoel of is dit je thuis? – Nee echt thuisgevoel! Mijn simpele tentje middenin het bos voelt echt als mijn basis. Vakantiegevoel heb ik trouwens wel een beetje permanent, als in, ik heb best veel vrijheid en ruimte voor ontspanning. Ik wil mijn leven zo inrichten dat ik niet continu een druk voel waaraan ik zou willen ontsnappen. En dat lukt zo aardig 🙂