De afgelopen weken vielen me best zwaar. Misschien kwam het door de lyme, misschien kwam het door de muggen, misschien door de ellenlange zomer met drukke campings. Misschien kwam het door een volle agenda, of juist door het vele alleen zijn. Ik weet het niet, maar ik begon te twijfelen. Hoe lang houd ik dit tentleven nog vol? (Ja ik weet het, in elke blog komen veel twijfels en moeilijkheden terug, daar schrijf ik nou eenmaal graag over haha).

Geïnspireerd door een medekampeerder boekte ik daarom drie nachtjes in een Nivonhuis. Wat een prachtig concept is dat! Het zijn huizen, middenin de natuur, waar je een kamer voor jezelf hebt. Er is een grote gemeenschappelijke keuken waar je lekker je eigen maaltje kunt maken. Alles draait op vrijwilligers en er heerst een warme, gemoedelijke, huiselijke sfeer. Je betaalt als Nivonlid maar €20 (!!) per nacht voor een bedje, als je zelf je beddengoed meeneemt. Je laat de kamer schoon achter voor de volgende, zodat ze geen hoge kosten aan de schoonmaak kwijt zijn.

Ik merkte dat niet alleen het dak boven mijn hoofd, alswel de nieuwe omgeving me erg goed deed. Ik kon weer avonturieren! Altijd als ik op een nieuwe plek kom ben ik zó enthousiast, dat ik al helemaal fantaseer om me er permanent te vestigen. Maar ik vergeet altijd: juist de nieuwigheid maakt het zo prachtig. Ik hou van nieuwigheid, ik hou van nieuwe plekken ontdekken. Nieuwe natuurgebieden, nieuwe cafeetjes, nieuwe fietsroutes, nieuwe zwemplekjes, nieuwe stadjes. Ik rustte ook veel, en kon ’s avonds nog lekker aan een tafel op mijn laptop werken wat enorm bijdroeg aan mijn efficiëntie. Ik ben een avondmens, dus vind het heerlijk om tot 23u ’s avonds nog productief te zijn. In de tent doe je dat niet zo snel, maar hier kon het.

Schrijven is mijn redding
Helaas kon ik het niet laten om toch weer te gaan piekeren. Ik had totaal geen zin om terug mijn tent in te gaan, ook al had ik besloten dat op het naastgelegen kampeerterrein te doen zodat ik de nieuwe omgeving nog verder kon ontdekken. Wanhopig ging ik al opzoek naar huurhuizen, kamers, en dat soort dingen, maar niets volstond. Als ik me zo onrustig voel, helpt er altijd maar één ding en dat is: schrijven. Soms schrijf ik gewoon lukraak van me af en kan ik zo goed van een afstandje zien wat er in mijn hoofd gebeurt. Wat ik ook heel fijn vind is Future Self Journaling. Dat zijn 6 vragen die je steeds beantwoordt en die ingericht zijn op hoe je je wilt voelen (in plaats van praktische dingen uit te denken als ‘waar ga ik wonen’ etc).

Ik kwam erop uit dat ik veel meer in het nu wilde zijn. Dat piekeren over de toekomst had helemaal geen zin, vooral niet in deze bui. Ik sprak met mezelf af de komende dagen mezelf steeds halt toe te roepen als ik weer eens teveel vooruit zat te denken, en te focussen op het genot van het hier en nu. Daar ben ik normaal juist zo goed in, en is voor mij ook echt heel belangrijk om me goed te voelen. Ik heb de neiging om te piekeren over existentiële vraagstukken, het nú beleven geeft me daarin een gevoel van geluk, voldoening en dankbaarheid. In die 6 vragen van Future Self Journaling sta je ook altijd stil waar je dankbaar voor bent, ik voeg daar altijd nog aan toe waaróm ik daar dankbaar voor ben. Je hoofd richt zich door die vragen automatisch op de mooie dingen in het leven en je krijgt de neiging die uit te vergroten en je daarmee bezig te houden (in plaats van dat zeurderige gevoel wat er allemaal anders moet). Zo zag ik weer het zonnetje door de bladeren schijnen, hoorde ik het tintelende geluid van heggemusjes, genoot ik van mijn eerste slok koffie (en alle slokken die daarna kwamen), en voelde ik zoveel liefde voor alle leuke mensen in mijn leven.

Mijn moeder is ook mijn redding
Ook al had ik daarmee nog steeds geen zin in de tent, ik had afgesproken een paar dagen met mijn moeder te gaan kamperen. Ook zij was nieuwsgierig naar deze nieuwe omgeving en samen zetten we de tentjes op. Mijn moeder bracht al meteen een hele hoop goede energie mee. Lekkere stoelen om in te zitten, een theeketeltje, grote koffiemokken, en bovenal: samen de dag doen. Wat was het heerlijk om samen op pad te gaan en de omgeving te ontdekken! Als ik wakker werd was mijn moeder al koffie aan het zetten, we konden samen beslissen waar we vandaag weer eens heen fietsten, en ik heb nog nooit zoveel boeken in een paar dagen uitgelezen omdat dat samen toch gezelliger is. (Ik heb ook een gastaccount bij de bieb hier aangemaakt toen ik nog dacht dat ik hier voor altijd wilde wonen, maar dat kan sowieso als je ergens lid bent maar ergens anders wilt lenen, uitkomst!).

Eigenlijk besefte ik daardoor dat ik me de afgelopen weken vooral een beetje alleen had gevoeld en daarin mezelf was gaan verloederen. Geen zin om koffie te zetten. Geen zin om te douchen. Geen zin om op tijd naar bed te gaan. Geen zin om te eten. Soms, als ik te lang alleen ben, verlies ik een beetje de zin. Waar doe ik het allemaal voor? Het samenzijn gaf me weer een boost. Ja, ik hou van alleen zijn, maar de les is maar mooi weer dat ik dat niet te veel en te lang moet doen. Mijn moeder en ik hadden een paar heerlijke dagen met lekker (soms zelfs te heet) weer, fietstochten over de Veluwe, terrasjes, en liggen in de schaduw in het gras.

Niet alleen het samenzijn, maar ook de extra luxe van wat meer spullen gaf me voldoening. Welke spullen ik meeneem blijft altijd een puzzel en hangt af van mijn bui. Soms na een tijdje met een volle fiets te hebben geleefd, word ik juist weer blij van een rugzak met het überminimale. Maar als ik eenmaal ergens sta, is het ook lekker om te kunnen leven en aankeutelen. Het probleem is dat ik dat soms vind botsen met mijn filosofie over het tentleven: minimaal leren leven, met weinig spullen en weinig luxes, zodat ik op den duur zelfs helemaal zelfvoorzienend of met een heel laag inkomen gelukkig zou kunnen zijn.

Is meer spullen meer zelfzorg?
Ik voel namelijk veel weerstand tegen hoe de maatschappij is ingericht. Veel consumeren, veel voeding die we helemaal niet nodig hebben, veel luxes die de aarde vernachelen. De balans duurzaamheid/zelfzorg blijf ik daarin lastig vinden. Ik vind mezelf maar een verwend nest als ik per se op een stoel wil kunnen zitten bij de tent, of elke dag een andere maaltijd wil kunnen eten. Tegelijkertijd voelt het al snel alsof ik dingen tekort kom als ik iedereen om me heen wél van die luxes gebruik zie maken. Dan voel ik me een beetje armoedig (interessant he, het is ook de vergelijking die het gevoel geeft van genoeg hebben of tekort komen). Terwijl, toen ik in huizen woonde vond ik het weer helemaal niet ‘too much’ om een stoel te hebben en een koelkast vol voeding. Dus waarom zou dat bij de tent niet mogen?

Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik dat vorm wil geven, dat is nog een zoektocht. Maar ik begin wel te beseffen: dit is mijn dagelijks leven. Dit is mijn thuis. Ik moet mijn tentleven niet behandelen als een vakantie, of een lange-afstandswandeling van een paar weken. Vanuit mijn tent werk ik, vanuit mijn tent spreek ik met vrienden af, vanuit mijn tent doe ik boodschappen. Hoe kan ik het comfortabel maken én leren leven onder primitievere omstandigheden? Hoe kan ik deelnemen aan de maatschappij én dichtbij de natuur staan?

Leven in een tent is ook confronterend als iedereen om je heen in een huis woont. De vraag is dan ook of ik mezelf meer luxes moet gunnen, of dat ik moet toegeven aan mijn ideaal van met minder kunnen leven. Ik besefte me net – toen ik op de wc zat en over deze blog zat na te denken – dat misschien juist het antwoord dus ook zit in meer in het nú leven. Dankbaar zijn voor wat je hebt (wie ben je dan dankbaar? zou Zora vragen, maar dat kan me niet schelen, ik ben gewoon dankbaar) doet je inzien wat je wél hebt. Terwijl we in de consumptiemaatschappij hebben geleerd om te focussen op dat wat we niét hebben. Ik miste bijvoorbeeld nu al de grote koffiemok die mijn moeder meehad, en ik besefte: wat een onzin. Tuurlijk, een beker is fijn om te hebben. Maar het kan altijd weer beter en perfecter, omdat we zoveel aanbod om ons heen hebben en omdat de gemiddelde mens wel 10+ bekers bezit en elke dag kan kiezen. Dus waar ligt de grens? Waar ligt de perfectie voor mij tussen meer spullen willen en blij zijn met wat ik heb? Welke spullen heb ik écht nodig? Ik denk dat dit in het tentleven voor altijd de vraag blijft (en dus ook kan veranderen en verschillen).

Duurzaam leven moet geen ecodeprimisme worden, dat je jezelf helemaal weg wilt cijferen omdat je sowieso met je bestaan een last voor de aarde bent. Maar zelfzorg moet ook geen equivalent worden van geld uitgeven. Mijn zelfzorg was laag – niet omdat ik spullen tekort kwam, maar omdat ik mijn dagelijkse rituelen verloederde. Mijn duurzaam leven werd extreem, omdat ik in tijden dat ik het moeilijk vond om voor mezelf te zorgen mezelf ook geen spullen gunde die dat makkelijker zouden maken.

Waardering
Voor nu heeft mijn moeder een stoel voor me achtergelaten en het wollen kleed zodat ik lekker languit in het gras kan liggen, en ga ik mezelf weer wat meer pushen die dagelijkse ritueeltjes vol te houden. In die hitte douchte ik elke avond even, en dat was eigenlijk een fijn ritueel. Me schoon voelen voordat ik in bed stap gaf best een goed gevoel. Mijn moeder maakte ’s avonds steeds een theetje, iets wat ik normaal ook teveel moeite vind maar nu ook maar eens ga doen. En ik heb ontbijt gekocht, yoghurt met cruesli, in plaats van wraps die ik sowieso al de hele dag eet en waardoor ik dan maar vaak ’s ochtends niét ontbeet.

En ik heb – niet te vergeten – natuurlijk een nieuwe tent. Ik moest er even aan wennen, maar het wordt steeds meer mijn huisje. Ik keek deze week nog jaloers rond naar alle andere tenten ‘had ik die maar aangeschaft’, maar nu voel ik trots als ik naar mijne kijk. De kleur is prachtig goudgroenbruin, hij heeft een deur van helemaal gaas, het grondzeil is lekker dik, de voortent enorm. Deze tent heeft zijn eigen vernuftigheden. Mijn tentje is mijn thuis. Ik wil niet anders, I know, maar het is en blijft een zoektocht die ik bij bijna niemand anders af kan kijken.

Ik ben dankbaar voor de zonnige dagen, omdat ik daardoor zorgeloos buiten kan zijn.

Ik ben dankbaar voor mijn hoge inkomen per uur, omdat ik daardoor goed kan eten en leuke dingen kan doen terwijl ik ook veel vrije tijd heb.

Ik ben dankbaar voor het leven met een tentje, omdat ik daardoor steeds nieuwe plekken in het prachtige Nederland kan ontdekken en daar zo blij van word!!

Ik ben dankbaar voor het bestaan van biebs, omdat ik het heerlijk vind om tussen zoveel boeken te neuzen en er altijd een plek is om te schuilen en koffie te drinken.

Ik ben dankbaar voor mijn familie, ondat het stuk voor stuk geweldige, grappige, lieve, inspirerende mensen zijn.

Ik ben dankbaar voor NLe campings, omdat er zoveel keuze is, ze zo goed gefaciliteerd zijn en zo ultiem kneuterig zijn.

♥️♥️♥️

Leuk als je een berichtje achterlaat 🙂 Je kunt het kopje ‘e-mailadres’ daarvoor overslaan, dan hoef je niet in te loggen.

Liefs, Simone