Vandaag denk ik voor het eerst echt: hoe ga ik dit een winter lang volhouden? Misschien komt het omdat ik moe ben. Misschien omdat de koude dagen nu al een week duren en ik me zorgen maak om mijn houtvoorraad. Misschien komt het doordat ik even niet supergemotiveerd ben en daardoor alles een beetje half doe. Zo eet ik nu bruine boterhammen met hummus en kaas en drink ik rode wijn – in mijn tent bij de houtkachel terwijl er ook mensen rond een kampvuur zitten. Even geen zin in mensen. Ben moe.

Maar de mensen hier maken het kamperen wel echt rijker. Wat een inspirerende types ontmoet ik! Er is allereerst ook een overwinterkampeerder die dit een beetje uit nood doet, hij heeft geen alternatief (ik denk de hele tijd dat ik dat wel heb, maar dat is ook niet echt zo eigenlijk – maar bij mij is het wel een keuze). Het is een pracht van een vent, en ook een beetje een gekkie. Ik ben blij dat ik niet alleen op het terrein sta, tegelijkertijd hoef ik ook geen besties met hem te worden. Hij is ook fan van blokfluiten en heeft er al twee voor me op de kop getikt bij de kringloop, en ja, we hebben samen geblokfluit bij het kampvuur als je dat wilde weten. Dat was goud. Soms hoor ik hem ’s ochtends fluiten en dan komt hij aangestrompeld op klompen en met een gek hoedje en dan denk ik: dit is nu dus mijn soort mensen. De natuurgekkies. De zwervers. De vrijbuiters. Hij vroeg me vandaag nog om een schaar om zijn baard te kunnen knippen, die mocht hij lenen. Hij draagt twee kruidvatbrillen over elkaar voor extra sterkte. Hij brouwt zijn eigen brouwsel in een plastic fles met gist dat ontstond uit over-datum-jus-d-orange. Je snapt het niveau. Mensen zijn geweldig.

Dit weekend is er ook een man die gewoon op een matje slaapt, met slaapzak maar zonder tent. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hij heeft een soort windhoes die hij om zijn slaapzak heen kan doen en legt nog een zeiltje onder zijn matje. Natuurlijk kampeert hij dan alleen als het droog is en in de zomer hangt hij nog wel eens een touwtje tussen twee bomen met daaraan een doodgewone klamboe tegen de insecten. Hij kampeert elke maand een weekend, heel consequent. Besef, het VRIEST buiten en hij slaapt gewoon met zijn blote gezicht in de wind. Ik vind het geniaal. Waarom hij het doet? Dan kan hij optimaal genieten van de natuur. Hij ziet de reeën grazen, de sterren vallen, de eenden zwemmen (toen hij een keer naast een sloot lag). Voor hem is een tent alleen maar een extra barrière voor ultiem natuurgenot.

Laatst zat er een vrouw bij het vuur die alles wist, echt alles. Maar dan ook over dingen die ik interessant vind: wol bewerken, bergbeklimmen, lange-afstandswandelen, geschiedenis van kamperen en ga zo maar door. Ik hing aan haar lippen. Zij werd als kind al meegenomen in de kampeeravonturen van haar ouders en sloot al vroeg aan bij een natuurclub voor jongeren waar ze leerde navigeren met kaart en kompas en lange afstanden aflegde. Toen ze 16 jaar was, was ze wel klaar voor lange wandelavonturen met vriendinnen en in haar twintiger jaren had ze heel Nederland wel wandelend gezien. Ze begon met klimmen in de bergen en is inmiddels ook lid van bergsportverenigingen. Ze wist alles over functionele kleding, hoe mensen in de vorige eeuw kampeerden, wat de gevaren zijn van verschillende types brandertjes en ga zo maar door. Maar ze vertelde me ook dat heel veel Nederlandse scheerwol niet wordt gebruikt. Zij kan bij boeren gratis zakken wol ophalen, kamt dat helemaal uit, en spint het. En dat doet ze allemaal met de hand: het uitkammen doet ze bijvoorbeeld tijdens lange autoritten, het spinnen doet ze met een spintol. Een lang proces, maar zo puur en capabel. Wol is megaduur tegenwoordig en komt van over heel de wereld; er wordt ook wel eens mee gesjoemeld. Zij creëert haar eigen wolgaren en neemt er de tijd voor. Ze heeft geen cursussen gedaan, ze koopt geen nieuwe spullen, ze maakt alles zelf en doet het met spullen die ze al heeft. AWESOME.

Een andere keer was er een man die ik in het donker op het terrein tegemoetliep. Hij zocht de EHBOdoos vanwege een wondje, ik wees hem erop. Later liep hij langs het kampvuur waar ik zat en hij zei dat hij toch maar even naar de huisartsenpost ging. Ik dacht: het zal wel, als jij denkt dat het nodig is. De volgende dag was ik al op tijd weg en troffen we elkaar niet meer, hij appte me dat zijn vinger gehecht was en hij zijn bijl maar bij mijn tent had neergelegd. Blijkbaar had hij naast het houtje gehakt en was de wond erger dan hij naar mij liet overkomen (ik dacht gewoon gesneden oid)! Zijn bijl hoefde hij voorlopig niet meer te zien en ik ben er heel blij mee, want ik had er nog geen. Ik liep al te kutten met vuur dat steeds niet goed aanging, nu heb ik droomaanmaakhoutjes. En ik leg mijn handen niet naast het houtje als ik hak hoor!

Nog een leuke: twee dansers kwamen kamperen en gingen overdag wandelen en dansen in het bos. Ze onderzochten dansen in de natuur, wát ze precies wilde onderzoeken onderzochten ze ook nog. De vrouw van het gezelschap was zichtbaar gewend aan kou, ze droeg tweedehands wollen laagjes en een grote poncho. Hoe anderen zich kleden vind ik ook al inspirerend en daar leer ik weer veel van. Blijkbaar bestaan er bijvoorbeeld wollen broeken. Zij wilde specifiek even bij mijn tent kijken, want ze wilde misschien in een tipi gaan wonen. Waar ze nu woonde? In een open schaapskooi. Dus een schaapskooi min een muur. Ik heb onthouden dat ze ook echt in stro ligt met wolletjes onder en op zich enzo, maar dat weet ik niet zeker meer. Ze wilde en moest daar in ieder geval weg, tijd voor iets nieuws, en kwam door mij op het idee van gewoon lange termijn kamperen. Why not?!

En zo ontmoet ik nog véél meer inspirerende en leuke mensen. Mensen uit de stad hier vlakbij die gewoon een paar dagen rust willen. Meiden die elk weekend winterkamperen met hun hondje. Vaders met zonen in hangmatten terwijl het vriest. Mensen die hun baan hebben opgezegd en meer met de natuur willen leven. Beginnelingen die meteen maar de winter meepakken. Van hobbykampeerders tot fanatiekelingen: het is elk weekend weer een verrassing wie er komt. En dát er zoveel mensen zijn in deze temperaturen had ik nooit gedacht. Ik weet niet of ik het zou kunnen, zonder kacheltje, vanuit een warm huisje, besluiten in het donker nog naar een kampeerterrein te gaan en daar de koude nacht door te brengen.

En ik mag nu ook even toegeven aan de zorgen zoals: waarom doe ik dit eigenlijk? Houd ik het wel vol? Wat komt hierna? Heb ik wel een keuze? En gewoon in het moment leven. In het nu. Mijn rode wijn, mijn fijne boek, mijn warme kachel ❤️

Welke van deze mensen inspireert jou? Leuk als je een berichtje achterlaat! Liefs!!