De laatste tijd krijg ik steeds vaker die vraag gesteld als ik vertel over mijn tentleven. Vaak dwaal ik dan al af bij het wakker worden en opstaan en geef ik een complete voordracht over de tijd nemen en uit mogen slapen en veel vrije tijd hebben. Nuja, laat ik eens op papier zetten hoe mijn dagen eruit zien – ookal verandert mijn leven continu.

Maart

Laat ik beginnen bij die verandering. Hoe mijn dagen eruit zien hangt namelijk erg af van het weer en hoelang het licht is. Dus ik neem gewoon de maand maart als voorbeeld, lekker rondom de lente-equinox, wanneer de dagen en nachten ongeveer even lang zijn en het weer tussen winter en zomer in. Lekker in het midden.

Ik was erg benieuwd naar maart, want, zoals we allemaal weten: MAART ROERT ZIJN STAART. Ik was klaar voor de grote verrassingen van deze maand, en verrassend was het. Ik heb in de sneeuw gestaan met mijn tent. Ik heb in mijn t-shirt over de veluwe gelopen met 16°C, ik heb avonden doorgebracht in het toiletgebouw vanwege regen, en ik heb de zoveelste vriesnacht doorstaan van deze winter.

Meestal bekijk ik de weersvoorspelling niet, omdat je het altijd vermengt met je eigen interpretatie ervan. Ik hoor mensen soms al een week van tevoren zeggen: nou, vrijdag wordt het zeikweer. En dan is het vrijdag ook zeikweer, maar als ik het niet van tevoren wist hoefde ik me ook van tevoren er niet op te ontheugen. Nu heb ik van maandag tot en met donderdag de tijd om te balen van het feit dat vrijdag alles zeiknat zal zijn, terwijl ik anders gewoon vrijdag wakker word en denk: ‘oh bah, regen, ff naar de stad om te schuilen’. En ik wil ook niet weten hoelang de regen duurt, want dan kan ik nog denken ‘morgen wordt het vast beter’. Ondanks dat dit mijn voorkeur heeft, zijn mensen verslaafd aan weersvoorspellingen kijken en word ik daar altijd van op de hoogte gebracht. En ergens is dat ook wel fijn, want dan kan ik me enigszins voorbereiden. (Dus eigenlijk heb ik nu totaal geen punt gemaakt).

De dag

Oké, dat was alsnog een voordracht. Nu mijn dag. In maart werd ik vaak uit mezelf wel wakker rond 8:00/8:30. Zora sliep in maart ook veel op hetzelfde terrein, en zij stond altijd wat vroeger op en kookte alvast water. Ik keek dan toe vanuit mijn warme slaapzak met het tentdoek open. Eén van de heerlijkste dingen van dit leven: wakker worden en vanuit je warme bedje het bos bekijken en de frisse boslucht ruiken. Mmmm. Als ik na een half uur of langer eindelijk de moed had gevat uit mijn rupsje te kruipen en me al liggend van laagjes kleren te ontdoen en me daarna weer aan te kleden (zelfde kleren als de hele week), dronken Zora en ik ons kopje earl grey thee of oploskoffie. Dan maakten we Brinta met suiker – die we verzamelen door overal en nergens cappucino’s te drinken en de suikerzakjes mee te jatten (ze zitten nu in al m’n tassen en zakken). Zora is altijd een beetje chagerijnig in de ochtend, dus ik probeer dan niet teveel te praten maar dat lukt nooit zo goed.

Nog even over dat opstaan en uitslapen, het is één van de redenen dat ik kies voor een leven met weinig werkuren en veel flexibiliteit. Ik háát wekkers. Ik háát meteen in actie komen als ik wakker word. In de ochtend wil ik tijd en intrinsieke motivatie. Ik wil mijn eigen tempo. Ik wil genieten van de ochtend, lekker langzaam wakker worden en luisteren naar de vogeltjes. Een ochtendhumeur heb ik niet echt (soms wel, als dingen tegenzitten en ik nog geen koffie op heb), maar ik wil echt DE TIJD in de ochtend. En overdag, en in de avond. Omdat ik automatisch de tijd neem, stond ik vroeger altijd veel te laat op en moest dan weer haasten etc etc. Een wekker eerder is ook stom want dan word je zo bruut gewekt terwijl slapen wat mij betreft echt een heilig proces is.

Als onze koffie dan op was – of als het vroor dronken we die koffie elders, waar we dan lopend naar toegingen – bedachten we waar we die middag eens zouden doorbrengen. Zora houdt van lezen, die heeft de hele bieb al uit en weet alles over alles. Ik hou van haken en wil een paar dagen per week werken op mijn laptop. Dus kozen we een leuk plekje uit: de bieb, een café in de stad, weer een ander café, de natuurwinkel, weer hetzelfde café. In mijn eentje doe ik dit iets anders, want dan voel ik me altijd een beetje stom om veel geld steeds in cafés uit te geven. Dan ga ik wel eens naar mijn ouders, verschillende locaties van de bieb, of naar mijn broer om te werken. Nu ik deze maand met Zora zo heb aangepakt ben ik eigenlijk wel overtuigd van de meerwaarde van elke dag een paar uurtjes ergens lekker een cappu te drinken en mijn ding te doen.

Zora doet alles lopend, ik vaak op de fiets. Maar Zora heeft geen fiets dus deden we alles meestal alsnog lopend. Dat heeft zo’n heerlijk vertragend effect op de dag! Meestal waren we ruim een uur ergens naartoe onderweg. Op weg naar huis maakten we soms nog een omweg door de stad, lekker windowshoppen en mensen bekijken en bekritiseren. Dan, afhankelijk van het weer, chillden we lekker bij de tent of in het toiletgebouw, aten ons avondmaaltje op een Hollandse tijd en kropen ook wel snel ons nestje in. Vooral met de regen/kou/duisternis lag ik er vaak wel rond 20:00 in, soms nog eerder. Vaak lig ik dan nog een beetje te appen/instagrammen, tegenwoordig kijk ik elke avond een filmpje over het heelal omdat ik daar wijs uit probeer te worden. Maar eenmaal in je bed vallen je ogen al snel dicht, ook als je nog niet slaperig bent. Dus soms gewoon lekker mijmeren over de dag en het leven tot ik in slaap val. Zalig.

Ik heb ook wel afspraken. Op woensdag werk ik bijna altijd bij collega Marleen in de stad. Ik doe vrijwilligerswerk bij Utrechts Landschap, daar heb ik regelmatig vergaderingen of activiteiten van. Ik pas soms op mijn neefjes, dat vind ik fantastisch, en heb met mijn leven ook veel ruimte om vriendinnen en familie te zien. Het lekkerste vind ik dat ik weinig werkafspraken heb. Ik kan mijn eigen tijd precies zo indelen als ik wil, en de ene dag meer werken omdat ik me fit en gemotiveerd voel, dan de andere dag als ik moe en chago ben.

Regen

Als het een paar dagen regent, wordt het wel een armoeiige bende bij de tent. Alle natte zooi pleur ik in de voortent in afwachting van een droge dag om alles op te hangen. De tent is zeiknat en ik vraag me tijdens regenachtige dagen altijd af hoe lang hij het nog houdt. En vooral: je kunt niet lekker buiten bij de tent zitten, maar zoekt toch onderdak. Soms, als het lichtjes regent, zit ik nog wel eens in mijn regenpak te ontbijten. Maar vaak zoek ik een plek elders. Zo zit ik nu in de bieb dit te schrijven omdat het een grijze, natte dag is. De tent, daar heb ik nog even geen zin in. Hoewel het bos prachtig is met regen, maar mijn bewegingsruimte zo gelimiteerd!

Regen betekent wel vaak warme nachten, en dat is fantastisch in afwisseling met de vrieskou. Ik slaap dan gewoon in mijn hemdje en korte broek en slaap als een roos (tenzij het stormt, dan lig ik wakker van een klapperende tent).

Kou

Kou gaat vaak gepaard met heldere dagen. De hele winter is dus steeds een afwisseling geweest tussen: jeej zon! – ah shit koude nachten – ah yeah warme nachten! – oh shit regen. Maar die afwisseling maakt het juist dragelijk. Op de zonnige dagen kan ik alles drogen, de was doen, wandelingen maken, maar slaap ik slecht door de kou. Op regenachtige dagen slaap ik heerlijk en kan ik ’s avonds in de tent nog gewoon zitten en dingetjes doen zonder bevroren handen te krijgen, maar is het overdag weer gedoe. Naja, dit is dus het tentleven. Je leeft écht met de elementen. Het beinvloedt je hele dag en wat je doet.

De afgelopen dagen was het heerlijk zonnig weer, maar na het avondeten echt te koud om in de tent of buiten te zitten. Ik heb elke avond een wandeling van zo’n twee uur gemaakt en alle plekken in het bos fantasynamen gegeven: het maanpad (loopt recht naar oost op de volle maan af), het gele woud (met larixbomen die een geel vloerkleed van naalden achterlaten in de herfst), het verboden meer (vol met ganzen, en sinds kort mag je er niet meer wandelen), de dennentunnel (een minipaadje door jonge dennenboompjes heen), en Zora en ik hadden al het Capemoeras, het gifmeer, de Keltische bomencirkel en het oude eikenbruggetje hun namen gegeven.

Heerlijk vind ik dit, die avondwandelingen uit nood geboren. Dat heb ik nodig, dat ik buiten móet zijn, dat ik móet bewegen voor comfort. Niet dat ik uit comfort moet stappen om dingen te doen die goed voor me zijn.

Weekenden

Afgelopen weken trok ik in de weekenden er vaak op uit. Dubbel voordeel: ik sta een beetje gedoogd op mijn vaste terreintje en vind het dan fijn als ik er niet non-stop ben. Vooral in de weekenden is het wat drukker en dan zien terugkerende gasten ook dat ik er niet altijd ben. Daarnaast verlangde ik naar avontuur en buitensport, lekker lange afstandswandelen bijvoorbeeld. Ik heb met mijn moeder twee keer een weekend gewandeld (heuvelrughike), met Zora een lang weekend (veluwe zwerfpad), en alleen twee dagen het Utrechtpad bewandeld. Ik merk wel dat dat wandelen ook hectisch is. Mijn fietstassen moeten altijd ergens naartoe gebracht en opgehaald worden, ik heb steeds maar een deel van mijn spullen bij de hand, en aangezien lopend alles trager gaat neemt het vertrekken van en terugkeren naar het terrein vaak ook veel tijd in beslag.

Daarom kriebelt toch het fietsen weer. Lekker al mijn spulletjes bij de hand, en niet afhankelijk van anderen. Dus april komt in het teken te staan van fietsend avonturieren – ten minste als ik mijn lekke band ga plakken. Morgen staat 40km op de planning en een weekendje kamperen in de Betuwe met vrienden, hopelijk komt dat allemaal goed.

Toekomst

Hoe zie ik de komende tijd voor me? Ik probeer ik kleine stapjes te denken, want ik weet het echt niet. Ik vind juist het veranderlijke leuk, het meegaan op wat zich aandient. En dat kun je niet uitstippelen. Ik heb wel wat opties in mijn hoofd. Ik vind het fijn om in mijn tentje te blijven, maar misschien zou een vast plekje waar ik me niet bezwaard voel continu te staan fijn zijn. Ik voel me namelijk wel thuis hier in het midden van het land, met een bekende stad en mijn geliefden om me heen. Maar ik wil ook gek blijven doen. Misschien spontaan een maand weg, naar het buitenland. Of een half jaar door NL lopen of fietsen. Of ergens een baantje zoeken in Frankrijk en daar een paar maanden leven. ALLES KAN en ik ben me bewust dat niets permanent hoeft te zijn. Ik hoef niet te kiezen tussen thuis of buitenland het kan allebei. Júist met mijn levensstijl.

Soms vind ik wel het financiële stukje spannend. Ik weet niet precies wat eraan, maar nu heb ik zoveel vrijheid en flexibiliteit, zal dat altijd zo blijven? Ik voel me erg bevoorrecht met mijn situatie en soms gaat dat helaas toch ook nog gepaard met een schuldgevoel. Waar verdien ik dit aan? Dat ik kan uitslapen, elke dag fancy cappuccino’s kan drinken, alle tijd heb voor leuke dingen, een megaflexibele en inhoudelijk leuke baan heb?! Soms voelt het zo mooi, dat er ook angst is dat het instort. Maar dan herinner ik me weer dat ik niet veel nodig heb. Dus dat als dingen instorten, ik prima door kan leven met een beetje comfort. Denk ik. Anyway, het blijft soms een spannende keuze. Avontuur in plaats van zekerheid. Maar het geeft ontzettend veel zin & plezier.

Liefs,

Simone