Eén van mijn mindere momenten van het tentleven. Ik werd vanochtend om 5:00 wakker met intense menstruatiekrampen. Mijn pijnstillers zaten in mijn fietstas en ik was inmiddels al niet meer in staat die te pakken. Uiteindelijk werd het zo erg dat ik wel móest, en toen na anderhalf uur zakte de pijn. Ik was doodmoe en high van de pillen. Is het dan vervelender om in een tent te zijn? Niet echt, eigenlijk. Zoals met veel dingen is niet de tent per se het probleem, maar het alleen zijn. Iemand die even een kop thee kan zetten of die pillen aan kan geven was fijn geweest. Maar datzelfde probleem had ik gehad in een huis. Dus misschien wordt het tijd een vent te gaan zoeken. Grapje 😉

Een ander minder moment was een paar weken terug, toen ik poffertjes van de AH had gegeten. Ik lag misselijk in bed en moest opeens overgeven. Ik ging rechtop zitten in mijn slaapzak en pakte snel een plastic zak, waar een gat in bleek te zitten. Mijn spuug droop over mijn slaapzak heen en terwijl ik de hoeveelheid probeerde te minimaliseren reikte ik naar de rol vuilniszakken die ik gelukkig dichtbij had liggen. Maar probeer maar eens een vuilniszak van een rol af te scheuren terwijl je een plastic zak met kots dicht probeert te houden terwijl je ook nog moet kotsen. Het gros droogde ik op met een handdoekje (ik dacht alles, maar dat bleek de volgende ochtend niet zo te zijn, mijn laptoptas meurde nog dagen en moest een badje krijgen). Ik had het ook nog hartstikke koud, dus rillend en misselijk en moe lag ik in bed. Puf om goed te kijken hoe alles erbij lag had ik niet. Was de volgende dag niet zo lekker wakker worden.

Ja, die twee momentjes waren tot nu toe wel mijn dieptepuntjes van het tentleven. Maar dieptepunten kun je je meestal niet zo goed herinneren, dus het zijn er vast meer geweest. Ergens is ziek zijn in de tent ook wel weer fijn. Alle spullen liggen meestal binnen handbereik (oké, die medicijnen was echt dom), en als ik echt niet lekker ben maar wel wat wil eten ligt dat meestal ook voor mijn neus. Het is vervelend dat ik ver moet lopen voor water, en ik zou het nog vervelender vinden als het zou gebeuren met drukte. Want druk is het de laatste tijd op de kampeerterreinen waar ik sta! Pasen, meivakantie, hemelvaart, pinksteren. Met Hemelvaart kwam ik op vrijdag aan en waren álle plekken bezet, terwijl er niet eens officiële plekken zijn. Ik ging toen maar op de overgroeide jeu-de-boulesbaan staan, wat een prima plekje was maar waar ik uitkeek op auto’s. Later op de avond bleek dat de muggen het daar ook gezellig vonden, die kwamen overvliegen vanuit het moeras dat achter de camping ligt.

Die muggen zijn echt extreem. Een medekampeerder zei dat het ook midges zijn, die je ook in Schotland tegenkomt. Kleine steekmugjes die volgens hem ook onder je oogleden gaan zitten en steken. Dat had ik inderdaad ervaren, want ik liep al drie dagen met mijn nerdy brilletje op omdat ik jeukende ogen had. Ik dacht dat het lag aan het al drie maanden dragen van maandlenzen. Maar nu viel het meer op zijn plek.

Ik leer ook wel weer met die muggen omgaan. ’s Avonds buiten zitten is op dit terrein echter een crime. Het komt denk ik vooral vanwege dat moeras, dus ik heb hoop voor andere terreintjes. Ik kan me ook veel makkelijker verplaatsen met dit warmere weer! Tijdens mijn ovulatie zit ik vol met avonturenzin en afgelopen maand heb ik onder andere een paar dagen in Drenthe gekampeerd, ook op een terrein van de NTKC (de club waar ik lid van ben en op wiens terreinen ik meestal sta). Heerlijk gevoel om mijn tentje weer een paar dagen op een nieuwe plek te zetten en de omgeving te verkennen. Lekker met mijn fiets naar dorpjes en musea, laptop gewoon mee dus ik kan ook gewoon werken. Ik merk wel dat ik dan minder efficiënt ben, routines helpen toch om wat geconcentreerder aan het werk te gaan.

Nu ga ik over anderhalve week een maand op wandelvakantie in Wales, met zwervervriendin Zora. De weken voordat ik wegga heb ik nog her en der afspraken, moet ik mijn werkzaamheden overdragen, wil ik nog spulletjes kopen en ophalen bij mijn zus uit mijn spullenvoorraad, en was het dus wel weer handig op het terrein dichtbij huis te staan. Waar dus dat moeras zit. De eerste stap in hoE ovErLeEf Ik MUGgeN = lange kleren aan ’s avonds! Want met blote benen werd ik echt gillend gek. De tweede stap = vroeg de tent in! Wat geen straf is, want ik vind vroeg op bed liggen eigenlijk heerlijk. De laatste tijd probeer ik dan ook mijn telefoon in het toiletgebouw in de oplader te laten, wat twee voordelen heeft: mijn telefoon is elke dag vol en ik neem ’s avonds de tijd voor rustige zaken. Ik lees opeens boeken uit, ik ga eerder slapen, en als ik niet vroeg kán slapen dan lig ik gewoon lang te mijmeren en ga ik alsnog eerder slapen dan mét telefoon. Want dan zou ik gescrolld hebben op Instagram enzo, en dat weer moeilijk weten te stoppen.

Dat lukt nog niet altijd, soms is mijn telefoon ’s avonds nog aardig vol en voelt het zinloos om hem in de lader te leggen. Dat is ook prima, ik ben niet te streng voor mezelf. Maar ik merk wel dat ik me supergoed voel als ik soms bewust mijn telefoon ver weg leg!

Oja, en die drukte dus. Ik moest er wel even aan wennen. Met Pasen overviel het me opeens en verplaatste ik mijn tent naar een rustig plekje. Nu merk ik dat ik er alweer meer aan gewend ben. Ik heb wat minder privacy, dat wel. Iedereen ziet hoe laat ik opsta en wat ik doe met mijn leven. Maar ik merk ook dat ik dat wat meer los kan laten, omdat ik nu al best wel lang dit tentleven doe. Ik durf de ruimte in te nemen en ik durf mensen te vertellen dat ik in mijn tent woon. Het kost ook tijd, want veel mensen maken een praatje, dat is de cultuur bij NTKC. Dat is heel gezellig eigenlijk, juist als je er lekker de tijd voor neemt. Maar als je helemaal naar de gedver je tent uit komt kruipen omdat je een ochtend menstruatiekrampen hebt overleefd, is het minder prettig. Het lukt me gelukkig steeds beter gesprekken af te kappen die te lang duren 😉

Op naar Wales!