Ik weet het even niet meer.. Is dat tentleven nou wel zo geschikt? Ik heb nu Lyme opgelopen, veroorzaakt door een bacterie die een teek met zich mee heeft gebracht. Nog geen klachten gelukkig, wel aan de zware antibiotica. En dan is er nog kans dat de bacterie toch achterblijft en je jaren later alsnog klachten ervaart zoals neurologisch uitval, verlamming, etc.

Een teek kun je natuurlijk ook oplopen als je gewoon in het bos wandelt, en hoe mijn leven ook zal lopen, dát blijf ik sowieso doen. Maar opeens voel ik me erg kwetsbaar in mijn tentje en gaat mijn overtuiging van ‘buiten leven is goed voor je’ wankelen. Want, is het wel zo goed voor je? Of moeten we ons weren tegen de natuur? Zijn mensen erop gebouwd om in huizen te wonen? Is de natuur onze vijand?

Zo zit ik een beetje te piekeren. Ik kan helemaal niet zo goed tegen lichamelijke ongemakken. Het gaat altijd gebaat met heel veel niet-weten en beslissingen maken waarvan je niet weet of ze de juiste zijn. Wel of geen antibiotica, wel of geen suiker, wel of niet aanvullende zorg, wel of niet langer dan 10 dagen een kuur, en ga zo maar door. Het leven is soms een beetje natte-vingerwerk en er is nog heel veel niet bekend in de geneeskunde. Bovendien staat alles met elkaar in verband en vind ik het menselijk lichaam soms zo’n complex gebeuren. Met mijn menstruatiecyclus ben ik al jaren bezig om uit te vogelen hoe ik die ‘beter’ kan maken (= minder pijn). Maar letterlijk álles kan ermee in verband staan. Pesticiden, vaccinaties, erfelijkheid, hormonen in voeding, ‘foutje van de natuur’, tekort aan bepaalde voedingsstoffen, stagnerende energiestromen, een zgn. koude baarmoeder.. Waar begin je in vredesnaam? Zo had mijn moeder al een jaar last van zware armen en benen – leek iets richting artrose te zijn – en heeft ze sinds ze een antibioticakuur heeft gehad (voor iets anders) daar opeens geen last meer van. Was het dan toch een ontsteking? We weten zoveel niet over ons lijf en zoveel zullen we nooit weten.

Dat piekeren veroorzaakt eigenlijk een soort lijden, namelijk dat de situatie anders moet zijn terwijl ik niet weet hóe. Er gaan dan doemscenario’s door mijn hoofd van verlamd raken, afhankelijk worden (en ik heb geen partner, dan moeten mijn ouders straks voor mij zorgen, dat vind ik zielig), en ik vraag me af hoe mensen van 50+ in godsnaam zo oud zijn geworden. Hoe doe je dat, jarenlang gezond blijven? Ik vind het nu al érg moeilijk en een hoop gedoe. Dan denk ik aan mensen die jong sterven en probeer ik te accepteren dat dat ook kan gebeuren. Ergens ben ik oké met de dood, maar ergens voelt in het licht daarvan ook alles een beetje zinloos. Stel, ik ga morgen dood. Waar doe ik dit GEZEIK dan allemaal voor? (Dit zijn gedachtes die ik heb als ik me fysiek ongemakkelijk voel, zodra de paracetamol aanslaat ben ik de grootste levensgenieter die er bestaat. Diepe dalen, hoge pieken, denk ik dan maar).

Zo lag ik vanochtend een beetje na te denken en vervolgens mezelf toe te spreken dat ik niet zo moest doemdenken. Want voor je het weet trek je jezelf in een spiraal naar beneden toe, in zelfbevestigende gedachtes. Als ik veel nadenk over mijn fysieke lichaam, gezondheid, en de dood (of de zin van het leven) dan wil ik daar heel graag de hele tijd over nadenken om een antwoord te kunnen formuleren. Maar joe, wie heeft daar het antwoord op? Dus soms moet ik mezelf even een halt toe roepen. Zo ook als ik me ellendig voel, zo ook nu ik Lyme heb (en me gelukkig niet per se ellendig voel). Het is nu wat het is. Ik heb antibiotica, ik ga gezond eten, en veel verder vooruit denken kan ik niet. Pijn + weerstand = lijden, weten we. Dus soms is het maar gewoon even accepteren dat het kut is en erop vertrouwen dat het voorbij gaat en dat wat er ook gebeurt ik er wel weer mee kan dealen. Leven in het nu, mindfulness.

De muggen liepen me ook te terroriseren de afgelopen dagen, wat mijn motivatie voor het tentleven niet echt een boost gaf. Teken, lyme, muggen. Ik zat ’s ochtends en ’s avonds in de tent want buiten was echt onmogelijk. Lekker dan, het zogenaamd ‘buiten leven’ maar vervolgens opgesloten zitten in een benauwde, polyester ruimte. Bovendien had ik dikke koppijn (door de benauwdheid) en vond ik alles kut. Ik wilde lekker eten voor mezelf maken, een lekker bakkie thee zetten, maar elke handeling deed pijn. ‘Had ik maar een huis’ denk ik dan. Hoewel, als ik dan doordenk weet ik dat dat net zoveel moeite kost. Dus dan denk ik ‘had ik maar een partner’. Maar dan denk ik aan een man op m’n lip (letterlijk en figuurlijk hahaha) en krijg ik het al Spaans benauwd. Ik wil space. Ik wil bos. En ik wil júist deze uitdagingen.

Want vanochtend was de lucht helder en stond er een briesje. Welgeteld één mug viel me lastig tijdens mijn ochtendbakkie. Op dat soort dagen krijg ik vertrouwen in dat alles voorbij gaat. Zoals ik in de winter wist dat na ijskoude nachten altijd weer een bewolkte periode zou komen met warmere nachten. En zoals ik met regenachtige weken altijd wist dat ik binnenkort al mijn natte zooi weer uit zou kunnen hangen in een stralend lentezonnetje. Zo weet ik nu ook dat muggen blijkbaar komen en gaan. Hoewel wat mij betreft benauwdheid nergens goed voor is, gaat ook dat weer voorbij. En wat voel ik me dan sterk! Dan denk ik: pfoe, ik heb het maar mooi doorgezet. Ik woon in een tent, en zelfs toen de muggen me in legers kwam bejagen bleef ik in een tent wonen. Zelfs toen het vroor. Zelfs toen ik Lyme kreeg. Niemand komt tussen mij en m’n tent, of eigenlijk: niemand komt tussen mij en het bos. Krijg opeens tranen in mijn ogen terwijl ik dit schrijf haha. Bos is m’n alles.

Inderdaad, wonen in een tent is niet altijd veilig. Maar het leven is niet veilig. We lopen het risico om ziek te worden. We lopen het risico om dood te gaan. Hoe dan ook, we kunnen ons daar niet tegen weren. Hoe graag we ook zouden willen dat de geneeskunde al perfect was en er een oplossing voor alles was, hoe graag we ons ook zouden willen kunnen weren tegen de risico’s van de natuur. Er zit voor mij een stukje acceptatie in dat géén levensstijl perfect is, en alles uitdagingen met zich meebrengt. Ik denk dat ik daarin vooral moet leren om niet te ver vooruit te denken. We kunnen alleen in het nú handelen en de rest zal de tijd leren.

De natuur is een beetje mijn vijand. Daar kan ik dan betekenis in zoeken (de teek heeft me iets te brengen, of: onze wereld is verneukt en daarom brengen teken Lyme), of gewoon inzien dat dat onderdeel is van leven op deze aardbol. We zijn kwetsbaar, we zijn sterfelijk. Waarom, geen idee. Waarom we dan leven, geen idee. Maar ik voel ook zo vaak zo’n gelukszalig gevoel over het leven, dat ik daar dan maar op moet teren. Oja, en mezelf afleiden als ik me kut voel, haha.

Wat heb ik hiervan geleerd voor een volgende zomer in de tent? – Dat ik een tekentang aan moet schaffen: ik verwijderde mijne met een pincet maar kneep ze daardoor vaak fijn – Dat ik toch vaker schoenen en sokken moet overwegen in plaats van blote voeten – Niet alleen controleren op teken: ook regelmatig controleren op rode kringen op basis van waar ik teken heb gehad – Ook al antibiotica overwegen als ik niet zeker weet hoe lang hij er zat, of als ik hem slecht verwijderd heb (zoals bij deze teek het geval was, volgens de huisarts geen probleem, maar ik heb nu wel Lyme dus blijkbaar wel een probleem, haha) – Dat als ik me kwetsbaar voel en onzeker over het functioneren van mijn lijf, ik mezelf terug naar het nu moet halen

Nou, een beetje een depressief verhaaltje met een gouden randje. Maar ook dit is tentlife. ‘What doesn’t kill you makes you stronger’ ofzo? Beetje kort door de bocht, maar ook ergens wel weer blij met deze ervaring. Niet om Lyme te hebben, maar wel om op scherp gezet te worden. Want ik heb nog geluk dat er een rode kring is gekomen en ik die ook nog eens heb gezién.

Liefs!

Simone

P.s. Leuk als je een berichtje achterlaat! Als je het blok voor ‘e-mailadres’ leeg laat, hoef je niet in te loggen als je je bericht wil posten. Je reactie is niet meteen zichtbaar, ik moet ‘m nog goedkeuren.