Ik had het al twee weken van tevoren geboekt, en keek er heel erg naar uit. Tussen Soest en Amersfoort zit zo’n chaletpark en mijn zus heeft daar gewoond in haar caravantje. Maar het zijn niet alleen de nostalgische herinneringen die ik daaraan heb, maar vooral ook de ligging en de decadentie van het park. Mijn sociale leven bevindt zich namelijk rondom Amersfoort en Soest en dus was het perfect om voordat ik een maand naar de Wadden zou verdwijnen even een week te socializen met mijn cute-ass neefje en nichtje, mijn ouders, mijn vriendinnen en om even in mijn opslag te kunnen duiken. En aan decadentie was ik ook toe. De velden zijn netjes gemaaid, er staan lantaarnpalen, en er is een groot toiletgebouw om te kunnen douchen.

In dit park staan veel stacaravans, veel hypermoderne chalets met twee verdiepingen, maar ook een aantal tiny-houses. Er zijn veel mensen die er langere tijd verblijven, en dus voelt het net een soort woonwijk. ’s Ochtends en ’s avonds worden de honden uitgelaten, rond zes uur komt iedereen thuis van werk en iedereen ouwehoert met elkaar. Precies waar ik even zin in had. Waar ik aan het begin van dit tentleven juist het ‘terug naar de natuur’ gevoel wilde oprakelen, had ik nu gewoon even zin in rumoer. Lekker mensen om me heen.

Die gekkie met haar tent
Het is wel zo dat ik deze hele week het énige tentje was op het veld. Dat voelde ergens wel een béétje misplaatst. Er was nog een nachtje een Duitse fietser, maar daar besteedde ik niet zoveel aandacht aan (op de één of andere manier hebben sommige mannen de neiging hun tent heel debiel neer te zetten, altijd veel te dichtbij andere tenten, die ervaring heb ik nu al meerdere keren gehad, dus die mannen negeer ik ook gewoon bewust omdat ze bij voorbaat al in m’n space zitten). Verder ben je heel blootgesteld als je in een tent woont. Iedereen ziet wat je doet, hoe laat je opstaat, hoe laat je zaklamp ’s avonds uitstaat en wat je verder met je leven doet. En ik kan dat van hen niet zien, omdat hun leven achter gesloten deuren plaatsvindt. Mijn onderbroeken aan een waslijn hangen heb ik hier dus maar niet gedaan, dat voelde toch net ff te sloeber.

Nog zoiets. Ik had het opeens in mijn hoofd gehaald dat ik ‘animal flow’ iets interessants vond. Op Instagram volg ik een paar mensen die hun leven wijden aan een soort tarzanachtige sport: klimmen in bomen, op handen en voeten klimmen, aan lianen slingeren. Wow, dat lijkt me echt vet lekker! Dus ik keek een filmpje over ‘primal movements’ met allerlei lekkere bewegingen om bepaalde spiergroepen meer te gebruiken. Ik háát sporten, omdat het zo rechtlijnig is, maar ik hou wel van bewegen als ik gewoon mag spelen! Ik vind het heerlijk om te leren over dingen heen te springen, in bomen te klimmen, spelletjes met anderen te doen, lekker te dansen. En ik vond dit daar heel erg bij passen.

Maar goed, hoe ga je op handen en voeten leren lopen als er continu mensen om je heen lopen op zo’n vakantiepark? Dus wachtte ik tot het donker en stil was en ging ik op het gras zitten. Eerst even springen en losschudden, en toen op handen en voeten de grond verkennen. Maar je raad het al: precies op dat moment deed een vrouw recht tegenover mijn veldje de deur open. Daar stond ik dan, heel zichtbaar, op handen en voeten midden op het veld. Nu is het al opvallend dat ik daar als enige sta en er ook een week achter elkaar sta, maar die vrouw moet zich helemáál afgevraagd hebben wie ik in hemelsnaam ben dat ik op handen en voeten in het donker me over het veld voortbeweeg. Nu deed ik natuurlijk heel nonchalant als of ik ‘downwards facing dog’ aan het doen was, een yogapose, en ging toen rechtop staan en mijn armen stretchen. Yoga is iets genormaliseerder in dit land dan animal flow, hahaha. Helemaal in zo’n decadent park als dit.

Want een decadent park is het. Alle stacaravans moeten aan het einde van dit seizoen (= morgen) leeggehaald worden, want die gaan allemaal weg. Die chicque chalets, daar komen er meer van! Natuurlijk dikke vetpot denk ik, gescheiden ouders die geen woning kunnen vinden huren zulke plekken tijdelijk, of mensen die in verbouwing of verhuizing zitten. Helaas wacht de tiny-houses eenzelfde lot als de stacaravans, tot treurnis van de bewoners. Ik vind het ook jammer, want ik vraag me af of het tentenveldje behouden wordt, en of ik het nog steeds zo leuk vind om daar te staan als het één en al chique homogeniteit is. Juist de kneuterigheid van stacaravans met stenen beeldjes van lelijke honden in de tuin en te hoog gegroeid gras, in combinatie met hypermoderne tiny-houses met jonge hipsters erin vond ik heel gezellig ogen. Daar paste de afwijking van mijn tent dan ook wel weer bij.

Geld is er om uit te geven
Deze camping is natuurlijk wel wat duurder dan de €4,50 per nacht die ik bij de NTKC gewend ben. Maar ik merkte aan het eind van augustus dat ik echt even wat anders moest gaan doen dan NTKC. Zo is deze maand qua woonkosten wel flink omhoog gegaan, maar qua genot ook! Ik heb de Veluwzoom ontdekt, gezwommen in een onbekend meertje, door een nieuwe stad gebanjerd (Zutphen) en nieuwe pannenkoekenhuizen geproefd. Het leukste was nog wel de onbekendheid steeds. Na vijf dagen begonnen nieuwe plannen alweer te borrelen en lag de wereld weer open aan mogelijkheden voor de volgende plek. En dat was perfect! Vanuit één plek lekker de omgeving verkennen en dan weer nieuw avontuur zoeken.

Want avontuur heb ik nodig. Nieuwe prikkels, nieuwe uitdagingen, nieuwe mensen. Ik werk natuurlijk maar 12 uur en heb veel tijd om zelf in te vullen. Dat vind ik heerlijk, maar soms kan ik ook wat onderprikkeld raken. Dan kan ik meer gaan werken, maar ik wil juist van het leven genieten, het leven voelen (zo zag ik laatst bij de Hema een flyer van een personeelslid dat met pensioen ging met het opschrift ‘Eindelijk mag het grote genieten beginnen!’. Ben je 67 en ga je dan een keer genieten van je leven.. pfoe..).

Tentbewoners onder elkaar
Dus in het kader van levensgenot trok ik op pad met mijn tent en sprak ik met mezelf af dat het avontuur even belangrijker was dan het geld. Bovendien was ik erachter gekomen dat ik toch al kneiterveel geld uitgeef, dus kon dat net zo goed aan overnachtingen zijn (goeie redenatie wel). Het leuke van echt rondtrekken is, dat je ook andere rondtrekkers tegenkomt. Op één camping waar ik maar een nachtje sliep, waren maar liefst drie mensen aanwezig die – zij het op hun compleet eigen manier – ook een soort rondtrekkers waren.

Een man was uit zijn huis gevlucht vanwege burenruzie en wilde liever dakloos zijn dan daar wonen. Hij deed het pas twee maanden en was erg zoekende, hij absorbeerde alle kennis die ik had over welke spullen je in de winter gebruikt. Hij vond het heerlijk, maar zocht eigenlijk wel iets van een klein hutje, huisje, schuurtje waar hij terecht zou kunnen als hij even geen zin had in kamperen. Want kamperen vond hij heerlijk, maar de winter niet zo. Het is leuk om te zien hoe iedereen op zijn eigen manier in een tent leeft. Hij had een backpack vol met etensvoorraden, omdat hij graag gezond en vegan at (ik doe elke dag boodschappen en koop altijd kleine hoeveelheden en makkelijk te bereiden eten). We sparden over wat het handigst is qua fiets, hij had een grote bak voorop en vond dat heel chill, maar we bediscussieerden of een karretje ook handig is (en welke dan).

Een vrouw begon zich in het gesprek te mengen en vertelde ons over haar zogenaamde ‘transportfiets’. Een fiets gebouwd voor bijvoorbeeld een krantenwijk, maar ik vond het een hele lekkere term. Het is echt iets anders dan een touringsfiets (dat heb ik meer) maar past eigenlijk ook meer bij wat ik doe. Ik ben niet per se permanent op fietsvakantie, maar mijn fiets is gewoon mijn pakezeltje zodat ik van plek naar plek kan trekken (zonder per se heel veel kilometers af te leggen).

Die vrouw, ik schat haar een jaar of zestig, was ook al vier weken onderweg met haar fiets. Ik weet niet of ik haar details zomaar kan delen, dus ik houd het even oppervlakkig. Maar thuis hing geen prettige sfeer en ze was in eerste instantie een beetje weggevlucht. Ze kreeg de smaak toen enorm te pakken en genoot van het vrije leven op zichzelf. Haar huwelijk was het probleem niet en haar man vond het dan ook prima wat ze deed. Ze was wel benieuwd wat er zou gebeuren als hij met pensioen ging, ‘dan wil hij misschien dat ik vaker thuis ben’. Pfff, ik snap dat dat de toewijding van een huwelijk is, maar het klinkt ook wel verstikkend hoor!

Ze had daar dan zelf ook nog niet zo’n zin in merkte ik, en ik vond het zo’n cool mens! Door weer en wind, met een minitentje, op je zestigste, in je eentje terwijl je altijd hebt samengewoond, gewoon fietsen. De vrijheid proeven. Als je haar zou zien zou je haar misschien scharen onder ‘gekkies’, met een veel te grote regenjas en haar lossig opgezette tentje. Maar wat mij betreft is ze echt een inspirerende powervrouw. Inmiddels was de situatie thuis ook alweer bedaard, maar ze was verslaafd geraakt aan het tentleven (I feel you, woman).

Hemelkoepel
En zo voel ik me ook op dit huisjespark. Ik vind het juist wel even gezellig, de woonwijksfeer. ’s Avonds lees ik mijn boek onder de lantaarnpaal naast de weg, kan mij het schelen. Zou ik ook zo midden in een stad of dorp kunnen doen, lijkt me een leuk gezicht. Misschien zouden meer mensen dat moeten doen, kun je de lampen thuis uilaten, haha. Ik geniet op en top van het tentleven. Gewoon continu de open lucht om me heen, de hemelkoepel zichtbaar vanaf het moment dat ik opsta tot het moment dat ik naar bed ga. Hoe kan ik ooit anders willen?

Veel liefs! Simone
P.s. Ik vind het heel leuk als je een berichtje achterlaat! Als je het vakje voor e-mailadres open laat, hoef je niet in te loggen en kun je gewoon meteen plaatsen (ik moet het eerst nog goedkeuren dus je ziet het niet meteen).