Ik had het weer fantastisch gepland. Als je nomadisch werkt, kun je toch gewoon overal en nergens naartoe reizen met je laptop? We hadden ook in ons hoofd dat fietsen naar Texel met twee tussenstops wel zou lukken en ik dan op het eiland weer zou kunnen werken, maar we hadden die planning ook totaal niet meer uitgedacht. Dus de dag dat zwervervriendin Zora en ik op de fiets stapten met alleen onze eerste bestemming in ons hoofd, realiseerden we ons al dat het allemaal wel anders uit zou gaan pakken. Haasten houden we sowieso niet van, en al helemaal niet met wind tegen in Noord-Hollandse polders. We sliepen uiteindelijk vier nachten op andere plekken, voordat we eindelijk vanaf de boot het vasteland uitzwaaiden.

De afgelopen dagen had ik in de avonduurtjes in mijn tent gewerkt met een mobiele hotspot als internet, maar dat had niet veel goeds gedaan voor mijn gemoedstoestand. Ik had het idee dat ik wat achter de feiten aanliep, en op werk gebeurde er ook van alles dat ter plekke afgehandeld moest worden. Bovendien waren de fietsdagen best intens en dan wil je ’s avonds gewoon lekker aftaaien. Dat gaf nogal stress, máár, ondanks dat genoot ik intens van onze kleine fietsvakantie!

Zora besloot al toen wij samen in Wales waren dat ze in de herfst een maand op Texel wilde doorbrengen en ik wilde graag mee. Oktober werd het. We fietsten een stukje Zuiderzeepad via Volendam, sliepen bij een vriendin van mij in huis en bij een collega in de tuin (bij een massive huis) en streken twee nachtjes neer op een hele hippe camping bij Den Oever, vlak onder voormalig eiland Wieringen.

Het heerlijkste aan fietsvakantie vind ik het ontdekken van nieuwe plekken. De hele dag door verandert het landschap om je heen, ben je afhankelijk van de weersomstandigheden, ontdek je weer nieuwe dorpjes en nieuwe culturen. Ja echt, nieuwe culturen, want Nederland barst van de subculturen! De typische Ijsselmeerstadjes, het West-Friese accent, en de havencultuur aan de Noordkust. We keken onze ogen uit en genoten intens. Zelfs toen we de korte afsluitddijk met honderdmiljoen km/uur wind tegen moesten fietsen. We schreeuwden het uit van plezier, en scholden het soms uit van intensiteit.

En daar zitten we dan nu op Texel. Ook weer een enorme subcultuur en vooral subnatuur. Ik ben een bosmeisje, laat dat duidelijk zijn, maar het duingebied hier is zo prachtig! De meidoorn knalt echt uit elkaar van de roodheid van de bessen, en het lichtbruine helmgras golft in wind. Hier op ons tentenveldje zie je in het donker steeds twee keer in de verte een lichtje knipperen: de vuurtoren. Het waait wel knoerdhard, maar we staan beschut onder een paar kleine ratelpopulieren. We zijn geland, en ons ritme op dit eiland kan beginnen. We hebben al een lange lijst aan dingen die we willen doen, maar wie weet zijn we na een week alweer uitgekeken en willen we verder, of missen we het bos. Ik vind het in ieder geval fantastisch om zo’n nieuwe plek weer helemaal van kop tot staart te leren kennen.

Deze week gaan we sowieso naar de bieb, waar ik lekker ga werken en Zora boeken gaat lezen of de vogelcursus verder gaat bekijken. Intussen heb ik me ook ingeschreven voor online privélessen Arabisch. Iets dat al tijden op mijn lijstje staat, maar ook als nét iets teveel voelde icm het tentleven. Ik wil juist minder op mijn planning, niet weer méér méér méér, want het houdt nooit op, er zijn altijd weer leuke dingen te doen en nieuwe dingen te beleven. Maar toch begon het te kriebelen en kreeg ik er enorm veel zin in. Het plan is daarom in het voorjaar naar Libanon te gaan, en ik wil dan al wel wat voorwerk hebben gedaan. De uitdaging wordt wel: waar ga ik die lessen volgen? Waar kan ik hardop praten, mijn docent goed verstaan, en ook goede wifi krijgen?

Verder merken we echt dat het herfst wordt. Koud is het nog niet, gelukkig. Ik word soms zelfs wakker ’s nachts omdat ik het benauwd heb, ook niet ideaal. Maar het wordt wel erg vroeg donker en de lucht is toch wat frisser. Helaas betekent de warmte ook dat er nog steeds hordes muggen zijn, en we worden vóór acht uur ’s avonds alweer de tent ingejaagd. Het lijkt wel of er meer muggen zijn op de NTKC-terreinen waar ik kom, dan op ‘reguliere’ campings. Zora dacht dat dat misschien zou kunnen komen omdat NTKC-terreinen natuurlijker zijn, en maar minimaal onderhoud ondergaan. Daardoor zijn het prachtige plekken, maar leef je dus ook meer met de nadelen van de natuur, haha.

Het is ten slotte heerlijk om samen te zijn. Zora en ik zijn allebei mensen die het fijn vinden om alleen te zijn, omdat we dan gewoon lekker ons ding kunnen doen en nergens over na hoeven te denken. Vooral als je een wat bijzondere levensstijl hebt als wij, doe je al snel veel opofferingen als je je tijd met iemand anders doorbrengt. Gelukkig zijn wij – hoewel op veel vlakken ook totáál verschillend – wel een beetje uit hetzelfde hout gesneden. We houden van actie, avontuur, nieuwe dingen ontdekken, en vooral ook van natuur, maar ook intens van urenlang ’s ochtends koffie zuipen en boekie lezen. Het is dan wel erg prettig om samen te zijn. We hebben veel lol en het maakt een nieuwe plek meteen huiselijker, gezelliger. Zo in de duinen met grijze wolken en een harde wind kan al snel onveilig voelen, maar als ik met Zora ben denk ik daar niet eens aan. Het voelt meteen al als thuis. #dankbaar 😉

Voor de maanden na Texel heb ik nog totaal geen plan. Ja, het Midden-Oosten dus in het voorjaar. Maar daartussen? Ik merk wel dat ik echt intens gelukkig word van het rondtrekken, maar het geeft ook wat onrust met werk. En nu ik ook Arabisch doe is een vast plekje misschien wel weer leuk. Maargoed, we zien het allemaal wel. Ook wel lekker om het over me heen te laten komen, ik heb opties te over in ieder geval!

Liefs, Simone
P.s. Ik vind het heel leuk als je een berichtje achterlaat!