Het is heerlijk op Texel. We zijn er pas een week, en toch voelt het al alsof we hier gewoon helemaal leven. Dat gebeurt als je leeft zoals wij, het nomadische met een tentje. Nieuwe plekken zijn geen vakantie-oorden waarin je zoveel mogelijk binnen korte tijd wil zien en meemaken, maar wij hebben de tijd en léven gewoon op de nieuwe plekken waar we komen. We doen niets bijzonders en toch is het zo bijzonder: we wonen op een eiland!

Zuiderwind waait harder
Leven op een waddeneiland is leven met wind. We passen onze dag erop aan. Afgelopen week stond de wind vooral zuid-west, en wij zitten op het noordpuntje van het eiland. Dus alles wat we wilden doen vereiste een tegenwindoffer (maar met de terugweg altijd KEIhard wind mee). De laatste paar dagen was de wind intens, met enorme rukwinden die aangesterkt worden door de hoogteverschillen van de duinpannen. Fietsen leek ons een crime, maar we hadden toch zin in de rumour van het hoofdstadje Den Burg (20km fietsen). Er blijkt een Texelhopper te gaan, een busje dat je moet reserveren, en dus namen we die. Zo leren we de gemakken van dit eiland kennen.

Deze week draait de wind via noord naar het oosten, dus moeten we onze tenten weer anders zetten en rekening houden met tegenwind op de terugweg. Die wind is intens, je hoort hem continu om je oren suizen ’s nachts. Het tentdoek wappert en je twijfelt of alles het wel houdt. Maar het heeft ook iets dramatisch en bevrijdends. Open landschap, de ruige zee, de woeste wind. Heerlijk herfstig ook.

Vaste stekkies
Ons kampeerterrein zit tegenover een Landalpark. Daar zien of horen we niks van, op af een toe wat schreeuwende kinderen na. Maar in dat park zit ook een pizzarestaurant, een campingshop, en een zwembad. Vanochtend waren mijn wraps op (wij ontbijten en dineren altijd wraps haha, lekker makkelijk) dus liep ik naar die shop voor verse broodjes. Heerlijk en wat fijn zo dichtbij! Misschien kan ik ook wel een keer gebruik maken van de wasmachine. Van de week deed ik nog een handwasje, maar met het enorme wisselvallige weer is drogen moeilijk. Dat duurde drie dagen, met steeds weer opnieuw natregenen, wat ook niet bevorderlijk is voor de frisheid van je kleding. Bovendien is het sinds gister een stuk kouder, nu komt de herfst er tóch aan! Handwasjes doen is dan ook minder comfortabel omdat je er gewoon koude handen van krijgt.

En misschien, heel misschien, ga ik nog wel een keer naar het zwembad. Als tentbewoner in de winter moet je alleen altijd bedenken wat je gaat doen met nat haar. Ik heb ook nog dreads, die drogen tergend langzaam. Misschien moet ik een badmuts kopen, of ik moet het zo plannen dat ik na het zwembad een paar uur binnen zit. Ik zie het wel.

Digital nomad
In het dorp hier vlakbij hebben we een bakkertje ontdekt dat een beetje het Hema-concept heeft qua restaurant. Je bestelt gewoon aan de bar en gaat zitten waar je wilt, zolang je wilt. Dat is perfect om te werken op mijn laptop, want je kunt iets minder consumeren en je zit er wat anoniemer. Het blijkt dat ze hier in elk dorpje zo’n bakker hebben, uitkomst! Werken is wel intens met dit leven. Vorige winter toen ik met dit leven begon was dat al een zoektocht, steeds weer bedenken waar ik nú weer ging werken. Nu heeft Vraag de Vroedvrouw een eigen kantoor in Amersfoort, wat heel fijn is want je hebt altijd een fijne en gratis werkplek. Maar nu ben ik daar natuurlijk niet, dus loop ik weer tegen hetzelfde probleem aan.

Daarnaast ben ik met mijn lieftallige Zora die niet werkt, en is het soms moeilijk om me te concentreren. Als Zora dan klaar is met binnen zitten en lekker wil wandelen, is het eigenlijk jammer dat ik door moet werken en dat lukt dan vaak ook slecht. Bovendien is het een stressvolle en drukke tijd op werk en kreeg ik vandeweek even een breakdown omdat ik het overzicht totaal verloren was, wat door gebrek aan ritme wordt versterkt.

Winterplannen smeden
Nu na een week fietsen naar en een week óp Texel begint het dagelijks ritme weer wat te komen. Doordat de grootste hype eraf is (ik wil dit en dit en dit en dit en dit doen!) is het ook prima om lege dagen te hebben en allebei wat meer ons eigen gang te gaan. ’s Avonds loop ik dan te piekeren in de tent hoe ik het ná deze maand op Texel weer allemaal in ga richten. Ga ik nomaden, waar ik zoveel zin in heb? Maar dan krijg ik weer dat probleem met werken en bovendien is de kou vervelend als je steeds weer in moet pakken. Ga ik weer op het terreintje staan waar ik de vorige winter stond? Ik ben die plek zat en had mezelf beloofd het te ontwijken, hoe wel het wel een praktische ligging heeft.

Blijf ik dan op Texel? Het waait hier wel hard en dat moet ik dan afstemmen met af een toe een ritje naar huis voor afspraken op kantoor & met mijn favo mensen. Ik verlang naar groots avontuur en vrijheid, maar merk ook dat het niet allemaal nú hoeft. Ik hoef niet nú al die natuurkampeerterreinen te ontdekken. Maar toch wil ik ook wat nieuws. Dus het wordt ergens zoeken naar een compromis.

Het wordt bovendien kouder, wat goed is voor het maken van realistische plannen. Onderdeel van die realistische plannen is fantaseren over welke kleding ik ga dragen. Zora en ik vinden praktisch het belangrijkst, maar vinden romantiek zéker niet onbelangrijk. Ik droomde altijd van een lange wollen rok, maar in de zomer heb ik met een lange katoenen rok al ontdekt dat dat geen doen is bij de tent. Een natte zoom en er steeds op staan als je gehurkt voor de tent zit. Ik vond toen een prachtige wollen broek op Castlefest die ZO ROMANTISCH IS. Ik waan me een hobbit en de rest van mijn outfit moet daar ook bij aansluiten. Maar het moet dus ook praktisch zijn. Materiaal dat warm houdt en snel droogt, lekker zit en makkelijk aantrekt. Wijde spullen, fleece, snel uit en aan te trekken.

Dus waar ik ook naar toe ga na deze maand, ik ga eerst even langs de opslag om de warme spullen erbij te pakken en een winterkabouter te worden 🙂

Liefs!!
Simone