Vanuit een luxe woonkamer aanschouw ik een bijna horizontale regenstorm buiten. Wij zitten gelukkig droog, in een groot café aan de overkant van de weg. Drie dagen geleden was het 17 oktober, en precies een jaar geleden zaten Zora en ik toen in de trein naar Limburg. We gingen de Dutch Mountain Trail (DMT) lopen en hadden wollen rokken mee en thermo-ondergoed, maar het bleek een snikhete week te worden. We liepen zelfs in ons hempje!

Terwijl wij in Limburg zaten, keerde mijn zus met haar vriend terug uit Canada om zich te vestigen in de yurt en stacaravan waar ik tot dan toe woonde. Natuurlijk in samenspraak: ik was het zat verantwoordelijkheid en kosten voor zo’n grote plek te hebben en wilde simpeler leven. Win-win dus, want mijn zus hoefde geen huis te zoeken en ik had een goede aanleiding om wat radicaals met mijn leven te gaan doen.

Voordat we naar Limburg vertrokken, zorgde ik dus dat al mijn spullen weg waren en Margot er zó in kon trekken. Wij zouden op onze wandeltocht lekker kamperen, en daarom zie ik 17 oktober als De Dag Dat Ik In Mijn Tentje Ging Wonen. Nu waren niet écht al mijn spullen weg, want ik behield nog een kamertje als opslag en ik redde het niet om alles op tijd leeg te halen. En gaandeweg heeft mijn zus ook nog rondslingerende spullen van mij eruit gefilterd en zijn we nog een keer naar de stort gereden met een auto vol. Opruimen is een proces en ik vond het ZO INTENS. Het hele jaar was eigenlijk een proces van spullen wegdoen en aanschaffen en inmiddels ligt – behalve nog een lading die wederom naar de stort moet – alles van mij in een gehuurde opslag. Heerlijk overzichtelijk.

Een jaar in de tent dus, wauw. Een jubileum! En daarom wil ik herinneringen ophalen van dit jaar in deze blog. Reis je mee door de tijd?

Oktober 2022

Toen we terug kwamen van DMT had ik nog wat tijd nodig om het opruimen bij de yurt en stacaravan af te ronden. Maar Margot en Jeremiah waren al neergestreken dus besloot ik mijn tentje in de tuin op te zetten, naast de buitenkeuken. Die kon ik dan mooi gebruiken, net als het toilet die zich ook buiten op het terrein bevindt!

Ondertussen maakte ik me klaar om naar een leuk terreintje van de kampeerclub NTKC te vertrekken met mijn eenpersoons tipi. Die had ik op Marktplaats gevonden en met mijn moeder in Friesland opgehaald. Superklein en met een kacheltje. Want als ik dan een winter in de tent wilde overleven had ik naar mijn idee toch wel iets van een warmtebron nodig. NTKC heeft terreinen die heel mooi in de natuur liggen en het hele jaar open zijn. Daar begon ik voorlopig dan maar eens mee.

November, een warme herfst

De eerste maand in de tent! Het ging eigenlijk heel goed. Het was wennen met de nachten, maar ik had meerdere laagjes mee. Aluminium matjes op de vloer, dan een deken, dan mijn luchtbed, dan twee schapenvachtjes. Qua slaapzakken had ik een donzen dekenslaapzak van mijn ouders en een dikke wollen deken. En natuur om mijn lijf merino thermokleding, dikke sokken, een sjaal en een muts. Toch vond ik het best fris ’s nachts en miste ik een mummieslaapzak die om je hele lijf – inclusief hoofd – zit.

Verder genoot ik intens van het buitenzijn. Ik stond de afgelopen maanden te trappelen om in mijn tent te gaan wonen en nu gebeurde het dan eindelijk! Elke dag werd ik wakker in het bos, en POTJANDORIE wat was dat goed! De kachel had ik in november nog niet nodig. Ik vond het sowieso al best veel moeite, maar het was nog redelijk warm in november. Heerlijk!

December, vriesfeest

Terwijl ik een week in Schotland in hotels sliep, lag de tipitent te drogen bij mijn ouders. Zo fijn. Mijn moeder reed me met al mijn bagage ook weer naar het kampeerterrein en hielp met met de tipi opzetten, nu op een nieuw plekje. Prachtig zonnig plekje, maar ook vol in de wind. In december vroor het opeens ruim een week tot -10 graden, pittig! Het terrein schitterde van de ijzel en mijn kachel draaide overuren. Er konden alleen maar hele korte houtjes in en het werd snikheet als hij aan stond. Dan kon ik even in mijn blootje als in een sauna opwarmen, maar ik moest me altijd snel weer aankleden omdat alle warmte verdween zodra de kachel doofde.

Overdag vluchtte ik naar cafés, de bieb, naar mijn collega Marleen om te werken, naar mijn ouders om een hapje mee te eten, of naar mijn broer om te douchen. Gelukkig waren er nog best wat medekampeerders, vooral in de weekenden, die dan ook lekker het kampvuur aanzetten. Dat zorgde voor bijzondere ontmoetingen, met echte natuurliefhebbers!

Januari, even pauze

Oudejaarsnacht bracht ik door bij de tent, ik vind het altijd een beetje een pauperfeest. Maar het was ook niet fijn om steeds in het donker pas thuis te komen, en dit voelde wel bijzonder. In een donker bos de jaarwisseling vieren. ’s Avonds was het warm, herinner ik me. Ik had zin om in de duisternis te verdwijnen en liep op blote voeten door een pikdonker bos. Ik ben echt een nachtmeisje, ik hou van duisternis.

In januari gingen mijn ouders drie weken op vakantie en boden aan dat ik in hun huis mocht zitten. Eerst was ik huiverig, want ik wilde juist proberen de hele winter in een tent door te brengen. Ik zou beginnen met een weekje, en dan kijken wat ik vond. Nou, ik vond het wel best. Ik was zelfs een beetje allergisch geworden voor het tentleven en had er helemaal geen zin meer in. In die tijd ging het ook sneeuwen en was ik blij dat ik binnen zat.

Tegen de tijd dat de drie weken voorbij waren, voelde ik me een beetje lamlendig. Ik was moe en hangerig geworden van het binnen zitten. Ik wilde weer naar buiten, maar ik wilde het ook anders. Ondanks afraden van iedereen besloot ik dit keer op de fiets te vertrekken en met mijn trekkerstentje. Tipi met kachel kon alleen met de auto, en ik wilde juist de vrijheid voelen van overal en nergens naartoe kunnen trekken! Zwervervriendin Zora had ook zin om haar nieuwe tentje uit te proberen en dus maakten we een kampje in het bos. Zo gezellig samen!

Februari, in de trekkerstent

Het ging allemaal best prima in mijn trekkerstent. Ik gebruikte zelfs de tarp niet. Het was ook niet extreem koud, en natte kleren dumpte ik altijd in mijn mini-voortent. De volgende dag nam ik ze dan weer mee naar een warme plek om te drogen. Ik werkte, ik haakte, ik wandelde veel, ik lag om 19:00 vaak in de tent want dan was het al donker, en dan dacht ik een beetje na over het leven. Ik weet nog goed dat ik het meest genoot van wakker worden en dan de tent openritsen. Ik bleef dan altijd even liggen, kijkend naar buiten en met de frisse lucht op mijn koude neusje.

Ook kocht ik eind februari eindelijk een goeie slaapzak en kon ik af van mijn honderd-lagen systeem. Nu was het: thermolakenzak, mummieslaapzak, en een zelfgemaakte fleece lakenzak eromheen tegen de condens. FUCKING DUUR allemaal, maargoed. Oja, en ik propte mijn slaapzak vaak ook nog vol met kleding, vooral bij mijn voeten. Tip van het huis, want dan hoeft er minder lucht opgewarmd te worden en gaat het sneller allemaal.

Maart, alles komt tot leven

Het bos ontplofte van de witte krentenboompjes naarmate maart vorderde. En ik kreeg weer kriebels om te avonturieren. Toch moest ik nog even pas op de plaats maken, want het ging weer sneeuwen! Wat een magische ervaring om door de sneeuw terug naar huis te fietsen, en toch gewoon comfort te vinden in het hele kleine leefoppervlak dat ik heb. Ik voelde me echt een bikkel.

Mijn moeder en ik liepen de Utrechtse Heuvelrughike in weekendjes in maart. Zora en ik liepen een stukje Veluwepad in maart. Dat was nat en grauw, maar ook heerlijk om weer lekker op pad te zijn (en in B&B’s te slapen, hihi!). Ik kreeg de wandelsmaak weer te pakken en ging zelf ook een weekendje wandelen met tent op mijn rug: het Utrechtpad. Zo sliep ik in het weiland van een mevrouw die net haar paarden aan het voeren was toen ik langs liep. Zij maakte zich maar zorgen, ik was allang blij met een slaapplek – hoewel vol in de wind.

Oja, en mijn nichtje werd geboren en daar mocht ik bij zijn! Wat een feestje!!

April, kapotte fiets

April was de maand dat je hoopte dat het warmer was dan het eigenlijk was. Ik probeerde al op sandalen te lopen en katoenen kleren te dragen, maar dat leverde een hoop ongemak op. ’s Ochtends vroor het nog en mijn fiets ging om de haverklap kapot (staat los van de kou haha). Dan kwam mijn broer of vader me weer redden met gereedschap of een lift. Verder ging alles gemoedelijk, kampeerde ik nog een weekendje met vrienden in de Betuwe en liet de zon zich steeds meer zien! Happy me!

Mei, van alles en nogwat

Een mandenvlechtcursus, korte mouwen dragen, slapen in een pipowagen, fietsen door Drenthe, en nieuwe kampeerterreintjes ontdekken. YES! Ook een hoop twijfels en onzekerheden over dit leven. Ik gaf veel geld uit kwam ik achter terwijl ik juist eenvoudiger wilde leven.

Juni, WALES

Zora wandelde al maanden door Engeland en ik ging eindelijk naar haar toe! Halverwege de Offa’s Dyke Trail in Wales ontmoetten we elkaar en liepen we de trail af. Daarna bouwden we ons kampje tussen de bergen van Snowdonia National Park en maakten de omgeving onveilig met onze luidruchtige Vikingliederen en slappe lach. Je kunt alles over onze avonturen lezen op Zora’s blog!

Juli, een dak boven mijn hoofd

Ik paste in juli twee weken op een huis met poes vlakbij Steenwijk. Dat was wel even lekker na de primitiviteit van leven uit een backpack. Aan het einde had ik toch weer zin in mijn tent en ging ik via een terreintje bij Dronten weer naar het oude vertrouwde NTKC terreintje. Daar was ik bang voor zomerdrukte, maar door de regen was het heerlijk rustig. Best of all worlds: weinig insecten, weinig mensen en aangename temperaturen. Daar pakte ik de draad weer op van het normale leven en ging lekker naar kantoor (die had het bedrijf waarvoor ik werk inmiddels). Ook werd toen 30 en nooit meer bezit uitgezonden waarin ik te zien was!

De opruimwoede kwam ook weer op. Een deel van mijn spullen lag bij mijn ouders en een ander deel bij mijn zus. Ik wist ook niet meer precies wat waar en werd er onrustig van. Dus trommelde ik mijn moeder op en huurde ik een opslag, samen stopten we alles in een best kleine ruimte. Het voelt fantastisch om nu zelf een plekje te hebben waar alles bij elkaar ligt!

Augustus, alles kut

Augustus vond ik de zwaarste maand tot nu toe. Overal teken. Niet normaal veel muggen waardoor ik na het avondeten al de tent in moest vluchten. Ik kreeg ook nog eens lyme. En het was ook de sleur, besef ik me achteraf, van steeds op hetzelfde terreintje staan bij dezelfde stad met dezelfde mensen. Ik was er klaar mee, maar had ook geen idee wat dan wél. Een ding waarmee ik alles iets positiever hoopte te maken was een nieuwe tent. Na weken tenten vergelijken koos ik er eindelijk één! Eerst was het even een pijnlijk afscheid van mijn vertrouwde huisje, maar al gauw voelde ik me thuis in het nieuwe exemplaar. Iets meer voortent, een deur van gaas voor ventilatie, en een prachtige kleur nam ik mee in de overwegingen.

Gelukkig had ik ook nog het fantastische Castlefest, waar ik enorm van genoten heb. Dus ik verblijd jullie even met mijn hobbit-heks outfitjes:

September, nieuwe start

Na de bruiloft van mijn zus boekte ik een paar nachtjes in een Nivonhuis om bij te komen van de terror van augustus. Een medekampeerder had me op het idee gebracht. En wat is dat geniaal! Twintig euro per nacht en ze staan allemaal in prachtige omgevingen. Ik kwam echt totaal tot rust. Ik had een schattig eenpersoonskamertje en er was een grote gemeenschappelijke keuken. De vrijwilligers waren hartelijk en het was super rustig. Wat me zo goed deed: comfort van een insectenvrijekamer; een plek met licht en een tafeltje waaraan ik kon werken; even totale privacy en afzondering; maar vooral ook EEN NIEUWE OMGEVING. Elke dag werd ik met energie wakker omdat ik zin had de omgeving te ontdekken. Nieuwe cafés, nieuwe winkels, nieuwe natuurgebieden.

Na drie nachtjes in het huis besloot ik mijn tentje op het aangrenzende kampeerterrein op te zetten waar mijn moeder me vergezelde. Dat was ook ontzettend leuk en echt een ultiem zomervakantiegevoel. Warme avonden en elke dag allemaal leuke dingen doen. Even samenzijn deed me ook goed, de één zet koffie, de ander doet boodschappen, en mijn moeder heeft weer leuke kampeerroutines waar ik inspiratie van opdeed (een stoel mee bijvoorbeeld, of de hele tijd boeken lezen). TOP.

Ik wilde het avontuur voortzetten en ging daarna naar een prachtig kampeerterrein in Loenen, midden op de Veluwe. HEERLIJK. Mijn vaste terreintje wilde ik voorlopig even niet zien. Helemaal klaar mee. Dus sloot ik september af met weer een ander terreintje, vlakbij mijn ouders en de opslag. Om me klaar te kunnen maken voor TEXEL.

Oktober, de cirkel is rond

En nu zit ik met Zora op Texel. We zijn er in vier dagen naartoe gefietst, wat episch was. Het stormt keihard, maar dat deert niet. Het maakt het misschien wel idyllischer. We hebben de luxe opgezocht van een restaurant waar we al de hele dag zitten en waar ik heb gewerkt en Zora lekker heeft gelezen. Volgende week komt er ook een einde aan dit avontuur, en ga ik toch weer een poging doen op mijn vaste NTKC terreintje te staan. Omdat het handig is, want eind november ga ik met Anne naar Parijs! Daarna zie ik wel weer verder. Opties te over, maar de tent blijft.

Leuk dat je tot hier gelezen hebt. Ik ben heel erg benieuwd wat je ervan vindt! Laat gerust hieronder een berichtje achter, waardeer ik!

LIEFS Simone