Precies een maand later sinds mijn vorige blog, en nog altijd even regenachtig. Na de hele maand november op echt een camping-camping te hebben gestaan voor een fiks bedrag (€100 per week), verlangde ik echt naar het natuurterreintje waar ik vaak sta. In de winter heb je daar alleen koud water en een wintertoilet als faciliteit. Dat is wel even andere koek dan een verwarmd toiletgebouw, maar eigenlijk was ik er ook wel klaar voor. Ik had vooral veel zin echt weer in het bos te staan. Op de camping-camping stond ik op een vierkant grasveld met allemaal zandplekken voor caravans. De enige andere mensen die er waren waren ook met caravans en zaten vooral binnen. Grappig genoeg stond er ook een oud studiegenoot van me, dat was heel gezellig! Maar de sfeer was niet zo passend bij mijn tentje. Ik voelde me er een beetje nietig en blootgesteld.

1. Het jammere is dat ik vanaf Soest – waar mijn ouders wonen en waar ik vaak even mijn tent droog en blijf slapen tussen avonturen in – altijd een berg over moet naar dat vertrouwde terreintje van me. Misschien ben ik lui, maar daar kijk ik altijd zó tegenop. Terwijl, als ik gewoon lekker sloom fiets en er de tijd voor neem is het een prachtige tocht door bijna alleen maar bos. Maar die bérg. Met karretje echt best wel ploeteren! Toen ik begin december arriveerde op het terrein heb ik een prachtig kampje gebouwd en die week braken ook de eerste vriesnachten aan. Ik had er zin in, zin om weer te ontdekken hoe dat gaat.

En het ging een stuk gemakkelijker dan vorig jaar. Ik wist precies welke kleren handig waren, hoeveel lagen slaapzak, hoe laat ik naar bed moet, enzovoorts. Ik kwam erachter dat ik ’s avonds vaak met een knorrende maag in bed lag en dat dat niet bevorderlijk was voor mijn warmteproductie, dus de nachten dat het vroor begin december at ik ook laat mijn avondmaaltje. En ik maakte lekker vuur voor mezelf, ook al was er niemand anders. Dat deed ik vorig jaar ook niet, vond ik zonde van het hout (en teveel moeite, oké). Nu werd het echt onderdeel van mijn middag- en avondroutine, en een enkele keer zelfs van mijn ochtendroutine.

Na vijf dagen pakte ik alles alweer in terwijl het vroor. Oftewel: alles zeiknat. De polyester tent vond ik nogal spannend bij de kou, omdat het tentdoek echt hard werd en ik bang was het kapot te trekken. Met oprollen was ik ook bang (dat het brak ofzo?), maar het ging heel goed. Alleen: mijn karretje was wel tien keer zwaarder met al die natte spullen. Ik sliep een paar nachtjes bij mijn zus (weer die berg over) wat heel lekker chill was voor de afwisseling. Fijn aan huizen vind ik dat ik geen plek hoef te zoeken om te werken en ook ’s avonds nog even lekker wat uurtjes kan maken. Zoals ik in deze blog al vertelde ga ik stoppen met werk, onder andere omdat het echt best lastig te combineren is met dat buitenleven. Dat merk ik dan weer als ik in een huis zit (hoe makkelijk het me dan af gaat). Maarja, ik wil de tent. Dus die wint.

2. Daarna ging ik weer terug naar hetzelfde terrein. Weer de berg over ;). Weer een heerlijk kampje gebouwd. Maar, die week zat het me niet zo lekker. Werk was druk en tentleven intens met veel regen en alleen op het terrein staan. Ik voelde me angstig en niet zo chill. Ik ging naar kamers kijken op marktplaats en overwoog even om een kamer te huren die de helft van de week beschikbaar was. Maar toen ik goed nadacht wist ik: nee, dit is het niet. Ik moet nu niet de ene vastigheid (werk) weer vervangen door een andere (kamer). Ik wil juist even uitproberen hoe het is om hélemaal vrij te zijn (maar ook beperkt door minder geld).

Gelukkig had ik een leuk weekend met moeders voor de boeg. Een lang weekend in een Nivonhuis slapen, gecombineerd met twee wandeldagen en een cursusdag (mand vlechten van wilgenbast). Dus na een week pakte ik mijn tent wéér in, fietste ik wéér die berg over (maar deels zonder spullen, want die kwam mijn moeder oppikken met de auto) en maakte ik me klaar voor wederom een paar nachtjes in een bed.

Dat was fijn, maar ik merk ook dat ik buiten dan mis. Binnen is de lucht vaak droog en daar krijg ik ’s avonds in bed last van. En ik word ’s ochtends zo warm wakker dat het niet lekker meer is. Het hielp ook niet dat iedereen in het Nivonhuis de verwarming op 5 zette, het was echt stikken daar haha. Voordat we gingen wandelen had ik géén idee wat ik qua kleren aan moest en dat vond ik erg verwarrend. Als ik buiten ben, kleed ik me op de temperatuur. Maar als je binnen bent ga je al gauw of underdressed omdat je het binnen warm hebt, of overdressed omdat je denkt dat het buiten veel kouder is dan het daadwerkelijk is.

Dat weekend zat ik veel te mijmeren over hoe ik het daarná weer aan zou pakken. Ik was de tent echt een beetje zat, wat moest er anders? Want ik had wel nog steeds zin in buiten zijn. Ik dacht misschien dat meer spullen een oplossing zou zijn. Het wat gezelliger maken. Sowieso had ik voor het lichtgewicht geen vermaak bij me de afgelopen weken en ging daarom veel op mijn telefoon. Dat is eigenlijk steeds een soort dissociatie waardoor ik niet echt met mijn aandacht bij het buiten-zijn was. Dus boeken zouden mee, mijn schrijfschrift die ik al lang niet had gebruikt, een breiwerk, en een puzzelboekje. Vooral dat laatste had ik opeens veel zin in! Lekker tijdverdrijf, maar ook laagdrempeliger dan een boek lezen bijvoorbeeld.

Toen dacht ik: misschien moet ik mijn katoenen tipi er maar weer eens bijpakken. Dus die uit de opslag gesleept en bij mijn ouders neergezet. Later dacht ik juist: nee, ik wil nóg simpeler en ik ga alleen onder de tarp slapen (iets wat ik al lang wil proberen). Die tarp was sowieso erg fijn de afgelopen weken, omdat het me echt een plekje gaf om onder te leven bij regenachtige dagen. Het is echt een must-item geworden voor me. En uiteindelijk concludeerde ik dat de spullen die ik al bij me had eigenlijk perfect zijn, en wel wat extra vermaak mee gaat. Maar dat het ook vooral mijn mindset was die het de afgelopen weken wat zwaarder maakte. Ik had alleen écht geen zin om weer die berg over te fietsen, dus mijn moeder lief aangekeken en die heeft me gebracht. Dat hielp wel een stuk voor de motivatie!

3. Dus nu staat mijn kampje weer, voor maar vier nachten weliswaar. Want daarna ga ik weer naar een Nivonhuis. Dat had ik al in oktober ofzo geboekt, dat ik met de Kerst lekker in een bed zou slapen. Dichtbij huis dit keer, superfijn! Veel zin in, daarna weer naar mijn bosterreintje. Maar wie weet, misschien bedenk ik spontaan wel weer een nieuw wild plan. Als ik iéts over mezelf leer in dit leven is dat niks vooruit te plannen valt. Per dag bekijken, en dat is ook hoe ik het het liefste wil.

Liefs en fijne feestdagen!

Simone