“Dan ga ik maar een blog schrijven”, dacht ik net. Ik weet namelijk even niet wat ik met mezelf aan moet. De tijd begint te tikken en opeens ben ik bang. Over anderhalve week vertrek ik al en tot nu voelde dat heel normaal. Behalve het mijmeren over mijn specifieke reisplannen (ga ik diehard de fietsroute doen, of ga ik gewoon lekker zwerven met de route als rode draad?) en het nadenken over mijn paklijst was ik ook niet enorm veel bezig met de reis. Misschien ook omdat mijn plannen allemaal nog onduidelijk zijn. Een tijdje had ik in mijn hoofd dat ik na drie maanden máx wel weer terug zou keren zodat ik mijn zus, zwager en nichtje nog even uit kan zwaaien voordat ze in mei emigreren naar Canada. Nu zag ik dat de boot van Schotland naar Nederland in juni nogal duur is en denk ik, tsja, ik kan ook gewoon naar het zuiden fietsen. Ik vlieg vast toch nog wel een keer de oceaan over om ze te zien, dan maken die paar maandjes ook niet meer uit. Maar vandaag treft het me even. Ik ga weg. Ik weet niet voor hoelang, maar ik verlang naar een lánge tijd. Ik wil de wereld in trekken. Shit.

Uit zelfbescherming heb ik er denk ik heel laconiek naar mezelf over gedaan. “Ach joh, ik ga even naar Schotland, hoe ver is dat nou”. “Ik weet toch nog niet hoelang ik weg ga, voor het zelfde geldt zit ik een week later weer op de bank bij pa en ma”. Daarnaast is mijn leven al hectisch genoeg van zichzelf en is vooruit denken niet altijd mogelijk. “Waar ik überhaupt slaap vanavond ben ik al mee bezig, wat ik dus over twee maanden in Schotland ga doen zie ik dan wel“. Nu zit ik al drie weken in het huis van vrienden in Assen en heb ik werk bijna afgerond. Nog één keer werken en dat is het dan. Nog één keer Arabisch les. Nog één keer Krav Maga. Nog één keer eten met de familie. Nog één keer dansen met vriendinnen. Voorlopig dan, maar geen idee voor hoe lang.

Gister at ik bij mijn broer, schoonzus en hun twee kleine zoontjes. Die twee kleintjes zijn mijn allerlievelings in de wereld, samen met de dochter van mijn zus. Die een lange tijd niet meer zien doet nog wel het meeste pijn, de rest overleef ik allemaal wel. Maar door die kids overweeg ik: zal ik niet gewoon toch snel weer terugkomen? Terwijl ergens in mij het verlangen broedt om de wereld in te trekken en een lange reis te maken. Ik verlang intens naar avontuur en nieuwe mensen, naar epische verhalen, naar andere talen spreken, naar werken op boerderijen, naar prachtige natuur, naar altijd buiten zijn. Het wonen in een tent in Nederland was leuk, heel leuk, maar niet genoeg. Ik wil vrij zijn. Ik wil muziek maken, de wind in mijn haren voelen, de hele dag bezig zijn met wat ik eet en waar ik slaap. Ik wil bewegen en ik wil me levend voelen.

Maar ik vind het nu doodeng. Vanmiddag zat ik op mijn laptop in de bieb te werken, althans, mijn reis voor te bereiden. Abonnementen opzeggen, belasting overmaken, fotoalbums van de afgelopen jaren bestellen, reisblogs lezen, mijn paklijst perfectioneren. Om vrijwilligerswerk te mogen doen (waar op een boerderij werken in ruil voor kost en inwoning, zoals Wwoof of Workaway, ook onder valt) heb je in het VK een visum nodig. Toch wil ik dat wel heel graag doen, maar in een visum heb ik geen zin. Op een forum las ik vorige week dat andere mensen al naar Ierland waren uitgeweken. Dat was niet mijn plan dus heb ik toen ik het las genegeerd, maar vandaag dacht ik opeens: waarom niet? Het zit me al de hele tijd dwars dat als ik naar het Noorden van Schotland fiets, het ‘doodloopt’. Ik kan weer terug naar het Zuiden fietsen, een rondje, maar ik kan niet echt verder. Dat vind ik ergens een onprettig gevoel, want dan voelt het echt als een rondje en niet als de wereld intrekken en steeds verder van huis komen. Dus vandaag keek ik naar een fietsroute in Ierland en downloadde ik de GPS tracks daarvan, en importeerde die meteen in de kaartenapp van mijn telefoon. Vanuit Newcastle zou ik dan rechtstreeks naar het westen fietsen, de boot naar Belfast pakken en dan de kust van Ierland helemaal naar het Zuiden volgen. Dan met de boot naar Wales, hup naar Zuid Engeland trappen. Vervolgens op de boot naar Frankrijk en lekker doorkarren naar Spanje. Als ik wil steek ik dan door naar Marokko, lekker Noord-Afrika door, en dan fluitend langs de Nijl afdalen naar het Zuiden waar ik eindig in Malawi. Goed plan?

Plannen maken is heerlijk, maar het enge is dat ik geen idee heb hoe het gaat zijn. Dus probeer ik steeds als ik afdwaal naar Algerije of Tanzania te bedenken dat ik eerst maar eens Newcastle uit moet fietsen en een plekje voor mijn tent moet vinden die eerste nacht. Of misschien ben ik wel zo doorweekt en boek ik meteen de eerste avond al een herberg. Dan red ik het financieel écht niet tot de evenaar en moet ik sowieso naar huis om wat geld te verdienen. Bovendien betekent zo’n reisplan dat ik echt nevernooit meer naar huis terugkeer en dat trek ik nog het allerslechtste. Dus, als ik Ierland doorkom kan ik altijd nog de trein vanuit Londen naar Rotterdam pakken. Laten we het daar eerst maar eens bij houden (hoewel ik dat toch de saaiere versie vind).

Vandaag is de laatste dag in het huis waar ik op heb gepast (maar eigenlijk paste het huis meer op mij). Een schoonmaakdag, maar ik heb meer tijd dan taken en dus tijd om te stressen. Daarom ben ik maar gaan schrijven, zodat jullie mee kunnen stressen. De paklijst is bijna compleet en heb ik vandaag nog aangevuld met een korte broek en sandalen, mocht ik onverhoopt toch in de Sahara belanden. Mijn dikke wollen broek stuur ik als het lente wordt wel op naar mijn ouders, maar ik ben er nog niet uit of ik twee truitjes en één merino shirt, of twee merinoshirts en één truitje meeneem. Mijn tuinklompen ben ik gek op, maar zijn misschien niet belangrijk genoeg om mee te nemen. Waxinelichtjes zijn wel prio, voor als ik heimwee en stress heb en me knus en thuis wil voelen in de tent. Oja, en ik heb ook nog een nieuwe tent gekocht. Mijn oude modelletje, mijn favoriete tentje. Ik miste hem, en hij is perfect. Ik heb ‘m al een nachtje uitgeprobeerd op camping Morgenrood en dat was pure blijheid. Dus mijn oude vertrouwde Vangootje, maar dan nieuw, zal weer mijn huisje zijn!

Nog tien dagen, en dan is het zover. Ben ik er klaar voor? Hell no. Alles moet nog gepakt, ik wil mijn opa en oma nog zien, en eigenlijk heb ik helemaal niet zó goed nagedacht over mijn paklijst. Ik wil nog helemaal geen afscheid nemen van de dingen die me deze winter houvast gaven: familie, werk, de stad. Maar gelukkig heb ik de boot al geboekt en is er geen weg terug. Ik kijk er gewoon naar uit dat ik op die boot zit, of nee, dat ik op de fiets zit. En wegfiets.

x