Ten westen van me, waar de rode zon achter de heuvel verdween, hoor ik het ruisen van de zee. Ten oosten, waar de bergkam begint, de bosuil met zijn herkenbare roep. Noordelijk van me, op twee meter afstand, zet een bebaarde jongeman uit York zijn tentje op. Zuidelijk kletsen drie vriendelijke mannen van middelbare leeftijd die hun jaarlijke kampeertraditie van vóór covid weer hebben opgepakt op zachte toon met elkaar. Mijn handen voelen koud nu de heldere nacht haar intrede doet, en ik ruik de rook van de kampvuurtjes van andere gasten terwijl ik in mijn slaapzak lig. Een prachtige kampeeravond.

Het fietsleven in Schotland contrasteert enorm met mijn tocht door Zuid-Europa zes jaar terug waar kou, alleen zijn, en monotone landschappen het grootste deel van mijn reis besloegen. Soms kan ik de overvloed aan fijne dingen op deze reis bijna niet verwerken. De zon schijnt al een week, ik kom elke dag leuke mensen tegen, er is altijd wel een fantastische kampeerplek, het uitzicht overtreft na elke bocht alle verwachtingen, en mijn fietstocht wordt altijd wel weer onderbroken door één of andere bijzonderheid. Zo kwam ik langs mijn tante waar ik een week bleef plakken, werkte ik tweeënhalve week op een smallholding aan zee, en ben ik nu na een week fietsen terechtgekomen in een Schots muziekfestival op het eiland Mull. Ik had geen idee.

Mijn fietsenmaker, die volgens mij een beetje stoned was maar mijn fiets wel kneiterlekker heeft gefixt, wees me erop. Hij zou me appen als hij ook ging, wat me wel weer grappig leek want ik zeg altijd: ik hou van alleen zijn, behalve op feestjes. Nu is een 60-jarige stonede man niet per se mijn eerste keuze qua gezelschap, dus appte ik mijn nieuwe Franse vriendin van de smallholding of ze zin had in een weekendtripje. Zij werkt nog een paar weken op de boerderij, maar is in het weekend vrij en had wel zin in bier en muziek!

Maar eerst had ik nog een paar dagen fietsen voor de boeg. Vanaf Oban, waar ik in het hostel zat terwijl mijn fiets gerepareerd werd, had ik meerdere opties qua route. De dagen ervoor zat ik continu te wikken en te wegen wat ik ging doen, maar ik wist ook: ik weet wel wat ik wil als ik uit Oban vertrek. En ik had zin in de ferry naar Mull toen ik wakker werd, meer dan de trip naar het beroemde Fort Willam waar ik al een keer geweest ben (maar waar ook de hoogste piek van de UK is die ik wilde beklimmen). Vanaf de ferry was het anderhalve dag fietsen naar het bekende eilandje Iona en ik had zin in een paar lekkere intense fietsdagen. Zestig kilometer die dag, berg op en af, met tegenwind en al, tot ik een wildkampeerplekje zou zien.

Waar menig mens me al voor had gewaarschuwd waren de campervans op dit eiland, maar überhaupt in de Schotse Hooglanden. Vanwege de eenbaanswegen betekende dat continu de berm in, of een tegenliggende auto die soms al honderden meters van tevoren op een ‘passing place’ wachtte tot ik voorbij was. Erg lief, maar irritant als je berg op aan het zwoegen bent met een pottenkijker en tijdsdruk. De mensen zijn hier erg voorzichtig met fietsers passeren en er is kort geleden een nieuwe wet ingegaan: je moet twee meter afstand houden van de fietser! Superveilig, maar aan het eind van de dag was ik het helemaal zat met al die vans. Gelukkig had ik een paadje op de kaart gezien die naar een afgelegen strand leidde. Het was zeven uur toen ik daar aan kwam, maar het was de perfecte kampeerplek. Stilte, weidsheid, een prachtige zee en ’s ochtends mijn koffietje drinken in de volle zon.

Iona was een minder groot succes. Het is een heel klein eilandje wat beroemd is vanwege de start van het Christendom wat daar plaatsvond (ofzo, is niet helemaal mijn interessegebied, ik kom er gewoon voor de vibe 😂). De man van de smallholding had me getipt daar te kamperen, omdat het eiland zo magisch zou zijn als alle toeristen weg waren. Vanaf mijn wildkampeerplek was het een klein stukje naar de boot, dus ik had de hele middag om het eiland te verkennen en een mooi veldje voor mijn tent te vinden. Ik fantaseerde al over een wild strand waar ik de hele middag in de zon mijn boek kon lezen en een lekkere lunch kon maken. Maar het pakte anders uit.

Op de kaart zag ik behalve de twee korte hoofdwegen op het eiland allemaal wandelpaden waar ik mijn hoop op had gevestigd, maar die bleken onmogelijk bereikbaar met de fiets. Een local vertelde me bovendien dat ik me wel goed moest verstoppen omdat de mensen van de plaatselijke camping de wildkampeerders niet dulden (ondanks dat het legaal is). Dus toen ik een ander strand verkende dat helemaal open en bloot lag, besloot ik toch maar mijn fiets zo’n onbegaanbaar pad op te duwen. Dikke keien, stijl omhoog, het was ongeveer onmogelijk behalve voor Simone van Dijk. Halverwege besloot ik te voet verder te gaan ter verkenning, en het werd alleen nog maar rotsachtiger en daarmee onmogelijker. Ik was chagerijnig en moe. De hele dag al was ik in plaats van lekker van het eiland genieten bezig met een slaapplek vinden en die leek niet te slagen. Omdat ik de camping stom vond vanwege hun anti-wildkampeer-beleid (er hingen op plekken ook bordjes ván die camping met ‘verboden te wildkamperen’, echt triest) en hun camping ook lelijk (grasveld met saai uitzicht middenin de wind) besloot ik het eiland maar weer te verlaten. Er was een camping in de buurt van de boot op Mull en die besloot ik dan maar te pakken. Veel camperbusjes en wind, grote open leegte door gebrek aan bomen en overschot aan schapen: ik was klaar met de dag. Ik gooide al mijn spullen in m’n tentje en kookte m’n maaltje, niet van plan met iemand te praten. En dat was prima.

Soms heb ik zin in zwerversdagen, en soms in sportieve dagen. Zwerversdagen bestaan uit rustig opstaan, bakkie doen, boekje lezen, zwemmen, stukkie fietsen, wildplukken, leuk plekje vinden, kampje bouwen, en daar dan nog wat rondhangen, koken, en wandelen. Op sportieve dagen daarentegen is het eerste wat ik doe mijn spullen inpakken, maak ik even snel een ontbijtje en is het doel van de dag kilometers maken. Op die dagen is een camping fijn, want dan ben ik aan het eind van de dag erg moe. De dag na Iona was zo’n sportieve dag. Ik wilde zeventig kilometer fietsen en dat is voor mij best veel in combinatie met wind, zware tassen, en pittige heuvels. Maar het geeft ook een heerlijk gevoel aan het eind van de dag jezelf nog tien kilometer te pushen door te gaan, omdat daar de camping ligt. Om half 8 kwam ik op een simpel terreintje met uitzicht op een prachtige berg.

Onderweg kwam ik nog een vogelaar tegen die het nest van een zeearend in de gaten hield. Terwijl we stonden te kletsen kwam het mannetje terug naar het nest en konden we de twee beesten supergoed bekijken door zijn megalens. Als kers op de taart besloot het mannetje over ons heen te vliegen, echt een magisch moment! Hij zei dat hij soms wel drie uur stond te wachten op een dergelijk moment en dat ik veel geluk had (zo voelde dat ook!).

De dag erna was bedoeld een sportieve dag te zijn, omdat mijn Franse vriendin misschien die avond al in het stadje van het festival zou zijn wat voor mij nog vijftig kilometer was. Maar de zon scheen en mijn uitzicht bij de tent was zo heerlijk dat ik er de hele ochtend lekker bleef hangen met mijn koffietje en boek. In Oban had ik bovendien een lap stof gekocht bij de kringloopwinkel om zakjes van te naaien. De biologische winkel daar had van die enorme papieren zakken met granen, havermout en meel waarmee je je eigen zakjes kon vullen, en dat wilde ik heel graag. Diezelfde avond zat ik in het hostel met die ‘enge’ Franse vrouw van 55 (die eigenlijk heel cool en lief was maar gewoon een beetje gek) met de hand zakjes te naaien terwijl onze andere kamergenoot – een 76-jarige vrouw uit Alaska die net de West Highland way had gelopen en elk jaar lekker een lange solotrip maakt omdat ze daar blij van wordt – geïntegreerd zat toe te kijken. Drie vrouwen alleen op reis, drie verschillende generaties. Het was heel bekrachtigend om de avonden met hun door te brengen en reisverhalen te delen (de Franse vrouw gaat zo’n twee keer per jaar naar Schotland omdat ze er zo verliefd op is, en niemand van haar vrienden snapt het of voelt er hetzelfde voor dus ze gaat lekker alleen).

Terwijl ik dat laatste zakje naaide in de zon, voor mijn tent, tikte de tijd voorbij en stapte ik helemaal opgewarmd op de fiets. Maar mijn benen wilden niet. Moe van de vorige dag en slap door de zon was elke heuvel een crime en het was een ontzettend zware route. Gelukkig kreeg ik wel wat erkenning van automobilisten onderweg die hun raampje naar beneden draaiden en zich verwonderden over mijn prestatie (altijd lekker). Op een heuvel kwam ik ook nog een Duitse automobiliste tegen die ook lekker alleen aan het reizen was en we spraken over hoe fijn dat is hier in Schotland. Een broodbak met verse chocoladecroissantjes hielp me de volgende berg op, maar toen ik een klein campinkje aan zee zag vond ik het wel goed. Morgen de laatste twintig kilometer.

Na een week regen stapte ik vrijdag vroeg op de fiets en ontmoette ik mijn Franse vriendin compleet doorweekt op de volgende camping. Maar alles werd goedgemaakt door broodjes en koffie van een goddelijke bakkerij, een prachtige wandeling naar de lokale vuurtoren, en biertjes op het terras in de zon. In het stadje Tobermory, vanaf waar ik ook weer de boot zal nemen naar het vasteland, zijn verspreid over verschillende hotels en bars Schotse bands te horen. In de ene kroeg speelde een vent op accordeon en met een rauwe stem de geniaalste melodieën, en in een poepchique hotel met waanzinnig uitzicht luisterden we onder het genot van cocktails naar Schotland’s beste boyband (vond ik persoonlijk). We aten vegan fish en chips op de pier in het licht van de ondergaande zon terwijl een trio van gitaar, viool en zang ons van achtergrondmuziek voorzag. Een heerlijke afsluiter van een mooie, zonnige week op het eiland Mull. Ijskoud lagen we daarna te bibberen in ons tentje en volgende week veel regen voorspeld. Stay tuned ❤️

Xx