Kyle of Tongue Campsite

Het regende keihard, maar ik was gewoon van plan door te fietsen en niets kon me tegenhouden. Bovendien was de camping duur en alle stopcontacten afgesloten, voor je mobiel opladen moest je betalen. Dat vond ik de grootste gierige onzin, dus met mijn meest charmante glimlach regelde ik bij de receptionist dat mijn powerbank een uurtje aan de lader kon. Dat was natuurlijk niet genoeg, dus later sprak ik de schoonmaker aan en die smokkelde me het fietsenhok in waar ik ‘m écht even op kon laden. Een volle powerbank is essentieel, het maakt het wildkamperen mogelijk terwijl ik niet overdreven zuinig hoef te doen met mijn telefoon!

Ondertussen rolde ik mijn slaapzak en matje op, alles was klam. De receptionist vroeg die ochtend nog verbaasd: ‘Ga je fietsen vandaag? Ik zet op zulke dagen geen voet buiten de deur!’. Nou, ik ben niet bang voor een beetje regen, maar terwijl ik de haringen uit mijn tent haalde voelden mijn handen pijnlijk koud aan en moest ik ze even snel onder mijn oksels steken. Het hele veld was in een grote mist gehuld en er was een soort continue, vrij harde miezer. De hele nacht had het ook nog keihard gestormd en ik had ’s avonds in de regen mijn tent nog gedraaid zodat de wind niet vol op de zijkant blies. Ik deed nauwelijks een oog dicht natuurlijk, en mijn matje was nat omdat de binnentent tijdens het draaien van de tent open en bloot had gelegen. Nu ja, ik had het warm gehad en dan zijn slapeloze nachten niet het allerergste.

Maar terwijl ik mijn bevroren handen opwarmde zag ik de verbazing van de receptionist weer voor me en ik realiseerde me dat het nergens op sloeg waar ik mee bezig was. Ik heb nul tijddruk, hoef nergens heen, heb nog genoeg geld op m’n bank. Waarom zou ik in vredesnaam in dit weer alles zeik- en zeiknat inpakken, me nog zeiker nat laten regenen op de fiets en dan in dezelfde zeikregen mijn tent weer opzetten met het risico dat dit keer ook mijn slaapzak nat zou worden? Nee, het sloeg allemaal nergens op. Dus ik bleef nog een dag.

Ik maakte een lange wandeling, want ik had nu toch al mijn hele regenpak aan, en onderweg zag ik door het gordijn van regen de voorlamp en fluoriserende tassen van een vakantiefietser. Hij stopte naast me en vroeg in het meest steenkolen Engels of ik wist of hier ergens een camping of hotel was. Ik had van alle andere campinggasten al begrepen dat hotels boeken hier onmogelijk is: we zitten op een toeristische autoroute dus alles is vol. Met medelijden keek ik de tot op het bot doorweekte Nederlander aan en zei dat er inderdaad een camping was, maar dat een kamer vinden in dit dorp moeilijk zou zijn. Nou, hij vond het wel best en reed door naar de camping. Ik keek hem na en voelde de erg moederlijke behoefte hem onderdak en een warme kom soep te bieden en toen realiseerde ik me dat dat dus ook is hoe mensen naar mij kijken als de omstandigheden zwaar zijn – met medelijden. Terwijl die fysieke uitdagingen mij juist altijd een sterk gevoel geven, en deze man misschien ook wel, haha!

The Crask Inn

Na de rest van de dag lezend in de tent door te hebben gebracht – dat zijn de betere dagen – was het de volgende dag weer heerlijk droog en vervolgde ik mijn route. Het leidde door prachtige hooglanden met meertjes in de dalen en de enige klimmetjes waren heel geleidelijk. Ik had eigenlijk gewoon even zin in een nachtje in een bed, ook omdat al m’n spullen nat waren en mijn kleren stonken – en er was een kleine inn ergens in the middle of nowhere waar ik mijn zinnen op had gezet.

De inn zelf was volgeboekt, want ik was niet de enige fietser die zin had in een bedje. De hele dag kwam ik mensen tegen die de LEJOG route deden: van Lands End (Zuid-Engeland) tot John O Groats (Noord-Schotland). In het hoogseizoen schijnen er honderden fietsers per dag langs de inn te komen. Het is het laatste stukje van de route en er is niet echt een andere weg naar het eindpunt, in tegenstelling tot andere stukken van de route die iedereen naar smaak aanpast. Dus op deze weg komen ze massaal samen, en was ik de vreemde eend in de bijt met m’n ‘ja ik fiets een beetje door Schotland’. De LEJOG route is 1800 kilometer en sommigen deden dat in minder dan twee weken! Gestoord!

Ik mocht mijn tent opzetten in de tuin en voetbalde wat met de kleuter des huizes en las in mijn boek. Gelukkig was de pub wel toegankelijk voor iedereen dus kon ik ontsnappen aan de midges. Onder genot van een whiskey had ik hele leuke gesprekken met een Nederlandse vader en dochter die bovengenoemde route deden. Die route gaat natuurlijk echt om meters maken en dat klinkt me altijd ook wel weer lekker in de oren als ik er mensen over hoor. Gewoon even een paar weken knallen, kamperen in weer en wind, in de wetenschap dat je daarna weer naar huis gaat en daar een warm bedje op je wacht. De dochter sprak juist weer haar waardering uit voor het zwerversgehalte van mijn reis, lekker de tijd nemen voor plekken. En door hun erover te vertellen waardeerde ik het zelf ook weer even des te meer.

Invershin Hotel & Bunkhouse

Nou, toen ging ik de volgende dag maar weer fietsen en boekte een hostel op dertig kilometer. Dat was een grote verrassing, want het was er super rustig en ik had de slaapzaal voor mezelf! De omgeving was waanzinnig mooi bos met heuvels en rivier en ik genoot enorm. Een local die ik online had ontmoet (Bumble 😝) leidde me nog rond in de bossen en we zwommen in een meertje dat middenin de wildernis leek te liggen. Ik boekte nog maar een extra nachtje op de privé slaapzaal want het was er gewoon fijn en fietste mijn vrije dag nog 35 kilometer door de bossen met een super lichte fiets. Met een Nederlandse vrouw die twee maanden door Schotland aan het rondtrekken was hing ik die avond in de pub van het hotel (ja, wéér whiskey, het begint een probleem te worden maar ik wil ze allemaal proeven!). Het personeel sprak alle gasten aan bij onze voornaam en wij hun bij hun voornaam en het was allemaal heel huiselijk en gezellig.

Hoewel ik die avond er allemaal geen zin meer in had, voelde ik me de volgende dag juist ontzettend fit en gemotiveerd! Toen ik op een drukke autoweg in de verte een andere fietser zag wist ik bijna zeker dat het de Vlaamse vrouw was die ik twee dagen eerder ook was tegengekomen. Zij fietst zes weken door Schotland en is echt super diehard: ze wildkampeert bijna continu en maakt lange fietsdagen. Toch is ze helemaal niet pretentieus, maar lekker down to earth. Met pretentieus bedoel ik dat sommige mensen meer met imago bezig zijn dan met daadwerkelijk buiten leven. Die hebben dan de duurste gear en doen daar heel cool over, maar het fietsen is dan de zoveelste prestatie die ze dienen te voltooien. Dat moeten ze zelf weten, maar meestal level ik gewoon niet zo met zulke types omdat de onderliggende motivatie zo verschilt.

Deze vrouw had er een veel langer stuk op zitten sinds de laatste keer dat ik haar zag en ik moest hard trappen om haar in te halen. Ik zie eigenlijk nooit vrouwen alleen op de fiets, soms wel racefietsers of bikepackers zonder tent, maar nooit zo volbeladen als ik. Tot nu en dat is zo leuk! We lunchten samen in een openbaar toiletgebouw omdat het regende en fietsen een stuk samen op. Zij had al een plek voor de nacht bedacht en ik wilde nog even door, dus we namen weer afscheid. In Inverness zouden we de deze week samen naar de bios gaan, besloten we. Dat is haar ‘traditie’ als ze in buitenlandse steden is.

The Inverness Student Hostel

De ferry die de route naar Inverness wat korter zou maken ging helaas nog niet dus ik moest een stuk om. Het gebied werd steeds bewoonder en het begon steeds meer te regenen, dus mijn kampeermotivatie werd steeds minder. Vanaf de afsplitsing met de Vlaamse om half drie zou het nog 50 kilometer zijn naar Inverness, met ook nog wel wat heuvels. Campings waren er niet en ik dacht, fuck die shit, ik knal ‘m gewoon in één keer door! Meestal als het bewolkt is en regent krijg ik juist veel energie, en ik ben ook een avondmens dus ik voelde me goed. De god van de hooglanden gunde me ook nog een lange afdaling tot de stad, waar ik om 20 uur doodmoe bij een hostel aankwam dat ik even daarvoor online had geboekt. De kamer was veel te warm en zuurstofloos, maar na een whiskey (zeg maar niks) en goddelijke geroosterde zalm in de dichtsbijzende herberg viel ik in een diepe slaap.

Inverness is een prachtige stad. Het centrum is klein en overzichtelijk en de omgeving bestaat uit groene heuvels en stromende rivieren. Normaal word ik chagerijnig van steden, maar dit keer bonste mijn hart van opwinding! Een stad, na zo’n lange tijd! Wat was de laatste keer dat ik in een behoorlijke stad was? Ik denk Glasgow in maart, toen ik het vliegtuig heen en weer moest nemen vanwege de begrafenis van mijn oma. Daarna heb ik wel stadjes gezien, maar altijd klein. Dit voelde weer even heerlijk bruisend! Ik heb een nieuwe zomerbroek nodig, wil misschien instappertjes kopen. Even lekker alles bijtanken en het stadse leven leiden.

In een stad zijn ook altijd veel jongeren, maar hoe ontmoet je die? Een hostel kan, maar ik was op die ene nacht na van plan lekker op de stadscamping te gaan staan. Bumble (een datingapp) heeft een ‘best friend’ modus waarop je mensen in de buurt kan leren kennen. Maar ik had ook wel zin in wat reuring dus besloot een paar dagen terug al om gewoon voor de date versie te gaan, wat al de leuke wandeldate had opgeleverd. Swipen op Bumble hier is al vermakelijk zonder dat er iets uitkomt, het is zó ontzettend Schots! De mannen hebben rode baarden, tachtig procent noemt kamperen en hiken als hobby en ze heten Craig, Hamish, Roger, Calum en Fraser (ja ik heb net puur een paar mannen weggeswiped voor wat namen input). Maar het laat wel zien waarom ik me zo thuis voel in dit land, het gros van de mensen is een buitenmens. In plaats van dat ik de gekkie bent die kampeerverslaafd is, ben je hier een beetje weird als je nog nooit een munro hebt beklommen (een bergtop van minimaal 900m ofzo).

Bught Park Caravan park & campingsite

Vandaag heb ik mijn tentje op de camping opgezet en het is een prima plekje. Het is een kwartiertje lopen naar het centrum en het pad gaat door een prachtig groen park die een hele brede, hard stromende rivier over steekt. De camping zelf staat in een beetje een industrieel gebied, maar dat wordt compleet gecompenseerd door de extreem lieve receptioniste. Ik mocht een privé veldje want het trekkersveldje werd altijd heel druk zei ze. Oh en ik wilde de was doen? ‘Ja dat kost 5 pond voor wassen en 5 pond voor drogen, maar weet je wat, hier heb je de muntjes. Laat het geld maar zitten, maar tegen niemand zeggen hoor!’. Geen idee waaraan ik deze voorkeurspositie verdiende, maar poi, mijn kleren zijn schóón! De eerste keer in de wasmachine sinds vertrek! Ik heb alle oude plastic zakken waar m’n eten in zat weggegooid en ik ga wat dry bags aanschaffen. Mijn fietstassen heb ik van binnen schoongemaakt en laten drogen en ik heb de afwas eens goed gedaan.

En nu drink ik voor de verandering eens een pale ale en eet een veel te groot bord nachos met guacamole in dezelfde tavern als gister: de Castle Tavern. Gewoon een geniale plek dus waarom zou je dan wat anders zoeken? De komende tijd wordt Inverness eigenlijk een beetje mijn thuis. Over tien dagen komt mijn moeder hier naartoe en gaan we samen twee weken rondreizen met trein en te voet. Tien dagen nadat zij vertrekt ga ik weer op een boerderij werken hier in de buurt en dáárna is er een grote klimaatdemonstratie van vijf dagen in Aberdeen (waar veel oliemaatschappijen in zee liggen) waar ik graag heen wil. Dus eer ik weer ‘officieel’ op de fiets stap en mijn route vervolg is het half juli, misschien wel augustus?! Bizar! Komende week ga ik misschien nog wel naar Fort William fietsen en onder Inverness ligt nog Cairngorms National Park wat heel tof schijnt te zijn. En natuurlijk wil ik ook nog naar een whiskey destilleerderij, waarvan er velen hier zijn. Oja en morgen dus naar de film met de Vlaamse, over drugsverslaafden in Edinburgh ofzo, LaChEn.

Nou, groetjes hè! ❤️