“You dropped something over there”, zei de campingbaas terwijl hij op me af liep. Ik schrok, vanochtend was hij me ook al voor toen een plastic zak wegwaaide. Onmiddellijk kwam hij toen zijn houten kantoortje uit om hem op te rapen, voor ik ook maar de kans kreeg om op te staan. Wat was er nu ongemerkt weggewaaid? In een oogwenk toverde hij zijn handen vanachter zijn rug tevoorschijn en overhandigde me een Magnum ijsje. “You enjoy that”, zei hij, en liep meteen weer terug naar zijn observatiepost om ongemerkt ieders gaan en staan in de gaten te houden en hulp te bieden waar mogelijk.

Wie is de liefste?

Eerder die week had hij de Vlaamse meid waarmee ik een stukje had gefietst en op dezelfde camping stond al geholpen toen ze medische hulp nodig had. Voordat ze het wist was hij al aan het bellen – met de politie, foutje – en ze mocht een nacht gratis blijven. Gister kwam ik hem tegen en vroeg hoe het met hem ging en hij antwoordde “I’m old, I’m bald, and I’m worn out”. En zo ziet hij er ook een beetje uit. Met alleen donker haar aan de zijkanten van zijn hoofd, twee ontbrekende voortanden en een rode uitslag op zijn huid lijkt hij niet in de bloei van zijn leven, maar dat houdt hem niet tegen de vriendelijkheid zelve te zijn.

Zijn collega is een vrouw die me van de week toefluisterde dat als ik hulp nodig had ik naar haar moest komen en zéker niet naar hem. Hij was maar een oude chagerijn zei ze, ze ontweek hem waar mogelijk. Gelukkig werkten ze maar tien minuten per dag samen, tijdens de overdracht. Zij was degene die me gratis wasmuntjes gaf en toen ik een nacht wilde bijboeken kreeg ik opeens korting. Ze past al een paar dagen op een klein lelijk hondje van campinggasten die met hun zoon naar het ziekenhuis moesten en deed haar uiterste best om een oplossing te vinden voor mijn fiets die ik twee weken moet stallen om met mijn moeder te kunnen reizen. Het lijkt wel alsof ze beiden een wedstrijd doen wie het meest geliefd wordt door de kampeerders.

Loeiende zeehonden

De camping is de perfecte plek om Inverness en omstreken een beetje af te struinen. Naar het centrum lopen is dertig minuutjes langs de Nes, een prachtige rivier. Onderweg haal ik een havercappucino in m’n zelf-meegebrachte beker en lees ik mijn boek op een bankje terwijl ik naar voorbijgangers loer. Ik kom regelmatig dezelfde mensen tegen: ‘oh daar is die zwangere vrouw weer met dat zoontje dat zo op haar lijkt’, ‘hee die knakker heb ik voorbij zien komen op Bumble!’, ‘ah dat is de barman van dat cafeetje’. Het ons-kent-ons-gevoel had maar een krap weekje nodig.

Aan de andere kant van de camping ligt een groene heuvel waar je kan wandelen en diskgolfen. Dat is een populaire sport in Scandinavië en inmiddels ook hier. Her en der staan gele metalen goals opgesteld waar je vanaf een afstandje een frisbee in moet zien te werpen. Een openbaar toegankelijke buitensport, en van buitensporten houden de mensen hier! Ik deed een potje diskgolf met Ted, een man die vlakbij woonde, en ik was er best slecht in. Ik ben niet zo’n sportenmens, ik vind bewegen leuk maar het wedstrijdelement of misschien het ‘doel’ element boeit me niet zo. Toch was het wel geinig eindelijk een keer te leren waar al die rare goals overal voor bedoeld waren, haha.

Die Ted was sowieso wel een leuke gozer en hij stelde voor een nacht te gaan wildkamperen bij een bekende baai op een uurtje rijden. Ik heb toch wat lege dagen en vind het leuk om dingen te doen die locals aanraden, dus twee dagen later zaten we rond een groot kampvuur op een prachtig strand. De zeehonden zwommen dicht langs ons en vestigden zich later op een zandbank. Toen het eindelijk donker werd begonnen ze luid met elkaar te communiceren, een soort loeien. Echt een waanzinnige zeeklank!

We vroegen ons af of de zee ons zou bereiken op haar hoogtepunt van vloed, en terwijl we de uiterste lijn van zeewierresten bekeken bedacht ik me dat de ene vloed de andere niet is. Met volle en donkere maan heb je springtij en reikt de zee ver het land in en trekt zich ook ver terug. Daar tussenin is dat allemaal wat gematigder. Maar wat was de maanstand vandaag? Hoewel ik die levensgroot op het beginscherm van mijn telefoon heb staan kijk ik er bijna nooit naar, maar wat ik wel weet is dat ik altijd menstrueer met donkere maan. Ik heb een hele regelmatige cyclus van 28 dagen, dus dat gaat precies met de maan op. En ik wist dat ik over een paar dagen pas ongesteld zou worden en zo konden we beredeneren dat het niet zo’n heftige vloed zou worden die avond. Als dat geen natuurverbinding is.. Het vrouwenlichaam is magisch 💫

Regen in m’n bek

De volgende dag had ik een koffiedate met iemand die ook naar de klimaatdemonstratie in Aberdeen gaat, in juli. In een appgroep had ik gevraagd of iemand zin had om te hangen, zodat ik al wat bekende gezichten zou hebben als ik daarheen ging. Ze werkte in een outdoorwinkel en na de gezellige lunch vlakbij zei ze dat als ik nog spullen nodig had ik 20% korting kon krijgen! Ik had nog twee drybags nodig en vast nog wel andere leuke spulletjes, en terwijl ik stond te neuzen viel mijn oog op een bivvy bag, ook wel bivakzak, en precies degene die ik in Nederland al een keer had willen bestellen. Een bivvy bag is een soort water- en winddichte slaapzak die je om je hele slaapsysteem doet ter vervanging van een tent. Je slaapt dan nog meer buiten! Je hebt ze ook met een klein tentstokje bij je hoofd voor wat space, je hebt extreem waterdichte, of je hebt wat lichtgewichtere modellen tegen wind en condens als je onder een tarp slaapt. Ik zou heel graag meer willen oefenen met onder een tarp slapen – nóg meer buiten – en wilde dus een bag uit de laatse categorie. De Alpkit Hunka XL is betaalbaar en staat vet goed aangeschreven en is alleen in de UK verkrijgbaar én ik kreeg nu 20% korting. Fuck it, hij ging mee! Dit is niet gesponsord ofzo hoor 😂

Toen was ik natuurlijk erg ongeduldig: ik wilde gaan bivakkeren!. Mijn drukke sociale weekend was bovendien voorbij, de Vlaamse was ook weer verder getrokken en ik had nog vier dagen te overbruggen tot mijn moeder zou komen. Echt verder fietsen was niet handig, maar ik had ook geen zin in geforceerd elke dag weer opvullen met een museumpje of wandeling, daar word ik altijd zo lamlendig van! Dus, wat nou als ik gewoon naar Loch Ness ging fietsen en een plekje uit zou zoeken om mijn nieuwe aanwinst uit te proberen?! Na een slechte nacht ging ik op pad, weer helemaal blij met de beweging en het vooruitzicht op avontuur. Het waaide knoerdhard en aan het eind van de middag kwam ik na een lange klim in een natuurgebied wat ook als vogelreservaat werd aangeduid.

Mijn tassen waren veel te volbeladen. Ik had ook dingen op de camping achter kunnen laten, maar wilde gewoon alles mee voor het geval ik er een paar dagen van zou maken. Ik was dus best snel moe maar zag zo snel niks geschikts in het gebied. Ik sjouwde mijn fiets nog een weggetje op maar dat bleek een graasweide voor koeien. Hoewel ik ze niet zag, was de grond helemaal kapot getrapt dus dat zou ook niet lekker liggen. Na maar gewoon een uur onder een boom te hebben gelegen, hopende dat de oplossing zich vanzelf zou aandienen (gebeurt meestal wel), gaf ik mezelf twee opties. Dat ene plekje aan het water uitchecken: hoewel die vol in de wind stond liep er misschien nog een paadje om de heuvel heen. Of hier langs de weg in de bosjes een plat stukje vinden. Optie twee won, want de wind was echt niet te doen.

Goed, dan het volgende dilemma. Want geen wind betekent wél midges! Maar echt weer naar een heel ander gebied fietsen ging me te ver, hier moest ik het maar even mee doen. Desnoods heel snel koken en de rest van de avond wandelend doorbrengen. Terwijl ik me lekker had gesetteld op de grond reed er een auto langs, veel dichterbij dan ik in mijn hoofd had. Ik snelde naar de weg en zag daar dat ik méga zichtbaar was! Dat voelde toch wel erg kwetsbaar met een bivakzak! Ik zocht wat af, maar een plat plekje kon ik nergens anders in de buurt vinden. Het moest maar hier. Ik deed een avondwandelingetje naar het meer voor een afwasje en het was allemaal heel prachtig. Er stond ook op mijn plekje nog een licht briesje, wat de insecten aardig op afstand hield. Maar de toppen van de bomen gingen flink tekeer en ik vroeg me af of het wel een goed (lees: veilig) moment was om te bivakkeren.

Eenmaal in mijn bedje sliep ik slecht. Ik ben verkouden en moest veel hoesten en ik schrok toch steeds van harde windvlagen. Er kwamen gelukkig geen auto’s meer langs, maar om vijf uur begon het te regenen. Dat stroomde zo naar binnen, want ik had mijn matje ín de bivvy bag dus kon de opening van de zak niet naar de zijkant draaien. Om half acht besloot ik dat het wel mooi was geweest en maakte ik met een brak hoofd rechtsomkeert. Berg af, terug naar de camping. Ik was wel blij met de ervaring, volgende keer toch echt een tarp en wellicht matje ónder de zak. Wat ik wel echt geweldig vond is het vrije gevoel. Je ligt gewoon direct op de grond en kijkt zo het bos in, fantastisch gewoon. Maar ook wennen, want je staat weer nog meer blootgesteld aan de omgeving dan in een tent.

Bomen planten

Het is zo’n fijne stad, Inverness. Vanaf hier ben je in een oogwenk op de meest waanzinnige plekken van Schotland. Ik zou hier zó kunnen wonen, zij het niet dat ik verslaafd ben aan afwisseling en bovendien geen zin heb in het gedoe van een visum. Er zitten hier ook veel toffe organisaties, waaronder Highlands Rewilding. Dat is geen stichting, maar echt een bedrijf, hoewel ze nog niet echt veel omzet maken. Ze hebben een paar gebieden opgekocht waaronder één hier bij Loch Ness, zo vertelde een man die net als ik kleding aan het passen was in een funky hippie winkeltje. Als ik zin had, moest ik daar maar eens komen langswippen.

Ik zocht het thuis (= de tent haha) op en zag dat ze sinds kort ook vrijwilligersdagen hadden en meteen mailde ik diezelfde man dat ik daar wel aan mee wilde doen de volgende dag! Met de bus reed ik naar Drumnadrochit waar ik werd opgehaald door zijn collega. Met een klein groepje openden we de dag met een Tai Chi oefening middenin de natuur en daarna gingen we bomen planten. Het was zo gezellig en leuk, en het is altijd leuk om gewoon wat ‘normaals’ te doen als je reist. Niet alleen maar vakantiedingen en hoogtepunten, maar ook gewoon lekker werken en onder de lokale mensen zijn. De ranger van het park die ons de weg wees had de meest bijzondere verhalen tijdens de lunch, over giraffen die hij had moeten vangen ergens in een Afrikaans land en tien dagen zonder eten in de Amazone verdwaald zijn. Hopelijk lukt het me nog een keertje te gaan!

Veel liefs en bedankt voor het lezen!