Inverness, mijn thuis in Schotland. Elke keer ben ik weer blij als mijn tentje op de camping staat op zijn vaste plekje. In het hoekje achter de receptie, met net een beetje schaduw, zodat ik bij zonnig weer niet stik in de tent, en naast de waterbak voor de eenden. Oja, en de poes loopt hier ook regelmatig langs en komt soms in de tent zitten. Ik hoor een harde zoem van de sporthal achter de camping, maar het is een constant geluid dus het boeit me niet zo. Het trekkersveldje die zich een stuk verderop achter een boomrand bevindt is qua schaduw beter en is verder weg van alle campers, maar is sfeerloos en dichtbij de weg. Nee, dit is mijn favoriete hoekje en zelfs met lawaai slaap ik hier goed. De meeuwen krijsen zodra het licht wordt de boel bij elkaar, maar het hoort er allemaal bij. Mijn stekkie in Inverness.

Langs the River Ness

Hoevaak ben ik hier nu nou weer vertrokken en teruggekomen? Ik ben de tel kwijt. Maar pas vorige week kwam het in me op het zwembad achter de camping te bezoeken. Zomers zijn nogal regenachtig in dit land, en dan valt Inverness nog mee. Het is hier in het Oosten vaak zonnig terwijl het in het Westen zeikweer is. Dat is fijn, maar ook balen want in het Westen zijn de bergen en daar wil je zijn en heb je goed weer nodig. Ted en ik bedachten de theorie dat omdat in Schotland een overheersend westerwind is, het vocht van de Atlantische oceaan al neerslaat in de bergen en niet doorwaait naar het Oosten. Betere theorieën zijn welkom.

Regenachtige dagen vragen om indoor vermaak. Mijn nieuwsgierigheid naar het zwembad, of eigenlijk ‘leisure centre’, werd gewekt door Ted en zijn huisgenoot die elke keer de saunafaciliteiten in het zwembad pakten na een outdoor avontuur zoals van kliffen springen of de Noordzee over varen of in een sneeuwlawine terecht komen. Het blijft me verbazen hoe graag Schotse mannen gevaarlijke dingen doen en steeds bijna dood gaan, maar zich daarom alleen maar onverwoestbaarder voelen. De hoeveelheid aan bijna-dood-ervaringen die de gemiddelde Schotse man heeft maakt het een wonder dat er geen vrouwenoverschot is in dit land! Het is wel aanstekelijk, en het geeft natuurlijk ook een kick om de grens op te zoeken. Bevroren watervallen beklimmen terwijl die op een zonnige dag zomaar neer kunnen storten? In een stroomversnelling kajakken terwijl je meegesleurd kan worden zodra je omgaat? Zonder touwen een massieve rotswand beklimmen terwijl één misstap een verpletterende dood kan betekenen? Schotten draaien hun handen er niet voor om. Wel lekker.

Het leisure centre kost 30 pond per maand en je kunt dan niet alleen onbeperkt baantjes zwemmen, van de glijbaan roetsjen, of in de sauna puffen, maar je kunt ook deelnemen aan alle groepslessen van de sportschool en gebruik maken van de fitnessfaciliteiten. Het is echt een indoorparadijsje met alles wat je hartje begeert. Jacuzzi incluis. Iets voorbij het centre zitten de botanische tuinen van dezelfde eigenaren waar je een heerlijk bakkie kunt doen in de kassen en plantjes kunt observeren als je daar zin in hebt. Daar zit ik nu te schrijven, want buiten regent het pijpenstelen. Voor het leisure centre heb ik nu gewoon een maandabonnementje hoewel dat eigenlijk niet kon met een buitenlandse bank, maar wat de lieve baliemevrouw toch voor me gefixt heeft. Straks misschien een lesje ‘female weightlifting’?

Een ander pareltje in de stad is het theater. Er draaien prachtige arthouse films en iedere dag is er buiten live muziek waar je al liggend in het gras naar kunt luisteren. Zie voor je: een lange rivier die de stad in stroomt. Het verste weg aan de rivier zitten de botanische tuinen en het leisure centre. Iets verderop zit een prachtig park en de camping. Nog iets verder de stad in is het theater en uiteindelijk ben je in het centrum. Dit allemaal loop je in hooguit een half uurtje over een prachtig wandelpad langs de rivier. Inverness is goud.

In het Westen waar het altijd regent

De westkust was zeker weten het mooiste gedeelte van mijn fietsroute. Er waren een paar plekken waar ik eigenlijk wel langer had willen blijven, maar toen ook geen zin in had. Ik wilde door, het Noorden bereiken. Maar vanuit Inverness is het maar anderhalf uur rijden naar de westkust en zou ik een paar plekken wat uitgebreider kunnen bezoeken! Het probleem: vervoer. Bussen zijn duur en treinen nog duurder en veel plekken zijn afgelegen. Oplossing: een vriendje met een auto en een paar vrije dagen, of: liften!

Ik ging een paar dagen naar Skye, althans dat was het plan, maar het weer was kut dus ik bleef maar 1 nacht. Een terrornacht, dat wel. Ik stond naast een tent met tjappies die tot drie uur ’s nachts muziek draaiden en irritant lachten. Op mijn nieuwe nep-crocs liep ik twee keer naar ze toe om te vragen of ze konden kappen. Heel onderdanig zeiden ze dan sorry om vervolgens vijf minuten later weer verder te gaan. Volgens mij waren ze dronken. Ik moest janken want het stormde, het was pikdonker, de camping was lelijk en ik was doodmoe. Gelukkig was de wifi goed en had ik Disney+ van Marleen gekregen en bracht ik de nacht door met de drie gezinnen van Modern Family. Ik voelde me oprecht beter!

De volgende dag stormde het nog steeds dus bergwandelen zou er ook niet in zitten. Ik miste Nesje en verveelde me. Ik had geen zin om alleen te zijn in dit pokkeweer op dit stomme toeristische eiland. Ik wilde naar huis. Als uitdaging voor mezelf bedacht ik dat liften wel leuk kon zijn in plaats van de dure trein die ik de vorige dag had genomen. Och, en liften gaat hier zo goed. De eerste man bracht me van het eiland af en ging speciaal voor me op zoek naar een goeie liftplek. De tweede man stopte eigenlijk helemaal niet voor mij, maar om een belletje te plegen, maar ging toevallig wel helemaal naar Inverness dus ik kon instappen! Een gezellige twee uur volgden door prachtig landschap, en toen was ik weer thuis. En jahoor, de zon scheen.

Ted en ik wilden eigenlijk de Tranters Round doen, een bergtocht van 60km met als eindpunt Ben Nevis, de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk. Ik ben tegen weersvoorspellingen bekijken maar als je de bergen in gaat moet je dat doen. Bergen in de mist is niet alleen niet boeiend vanwege het gebrek aan uitzicht, maar kan ook gevaarlijk zijn. Je kunt makkelijk verdwalen en je op onveilige plekken begeven. De voorspelling was keiharde wind die je van je sokken zou blazen, dus we moesten onze plannen omgooien. We gingen naar Torridon, waar het weer niet veel beter was maar waar een gratis camping zat waarvanuit we dagtripjes konden doen.

De midges waren afschuwelijk, en ik vroeg Ted hoe Schotten de zomer overleefden. Wat deden ze in hun vakantie als kamperen niet echt een leuke optie was? “We still go camping”, zei hij, “and just have a shitty time”. Oh, to be Scottish. Kamperen en buiten zijn is gewoon leven en zelfs als het kut is door regen en midges blijven ze het doen. Blijven we het doen, eigenlijk, want ik ook. Ik haat het leven dan op sommige momenten, maar het is ook goud. We liepen met onze midgenetten op ons hoofd, aten ons avondmaal al wandelend en konden nauwelijks pauze houden in de bergen. Maar we deden het toch en hadden het goed.

Ik was ook weer geïnspireerd door onze toffe hikes. Gewoon de hele dag wandelen is ZO GOED. Ik heb best veel heimwee de afgelopen tijd, voornamelijk omdat ik me gewoon verveel en een sociaal leven mis. Het is heel fijn om leuke dingen te kunnen doen met Ted, maar hij heeft ook een leven en soms is het fijn dingen los van elkaar te doen. Waar ik eerder echt master was in mezelf vermaken en alleen zijn lijkt het wel alsof ik het helemaal niet meer kan. Ik vind het gewoon stom. Ik wil mijn neefjes knuffelen en bij mijn ouders op de bank chillen en met vriendinnen zwemmen in het Henschotermeer.  Ik zit wel op Bumble BFF en heb wat leuke koffiedates gehad met meiden hier, maar hoeveel investeer je daarin als je weer bijna weggaat? Soms word ik wakker en denk ik: wat ga ik nú weer met mijn dag doen?! En voelt alles saai en slenter ik maar wat en verveel ik me alleen nog maar meer.

Dat is zo ontzettend fijn aan lange-afstands fietsen of hiken. Je weet wat je te doen staat, je kunt tegenzin voelen maar je gaat toch. En aan het einde van de dag voel je je sterk en geïnspireerd en moe en voldaan. En dat is top. Alleen ik heb geen zin meer in echt een lange tocht, want ik wil een beetje hier blijven. Maar bergwandelingen zijn wel echt een goeie optie. Dus het plan: alsnog de Tranters Round doen komende week. Stay tuned.