Het leven is één groot wachten tot de dood.

Zo voelt het althans als je tweeënhalve dag aan het reizen bent van A naar B. Dit keer gaat het niet om the journey maar om the destination. Het liefst zou ik deze dagen overslaan, want ik verveel me kapot. De hoeveelheid uren die ik op mijn telefoon doorbreng zijn beschamend, en mijn lijf verveelt zich. Ik wil thuis zijn, punt. Lang genoeg gewacht. Lang genoeg tijd opgevuld. Mijn boeken zijn uit, mijn inspiratie is op, mijn motivatie is weg.

The Cairngorms

Als kers op de taart van mijn Schotlandreis ging ik nog twee dagen de bergen in met Ted en de hond van zijn zus. Het was fantastisch weer en na het beklimmen van drie munro’s daalden we in het pikdonker en met onze hoofdlampen op door een moeras af naar een bergmeer. Daar zetten we onze tent op, kookten ons maaltje en zonken in een diepe slaap. De volgende dag vervolgden we op een prachtig wandelpad en reden twee uur naar huis om mijn laatste avond in Schotland te vieren.

Ik keek op tegen de reis omdat met de fiets in de trein en veel tassen altijd een beetje ingewikkeld is. Al helemaal in Schotland: er is in de meeste treinen maar plaats voor 4 fietsen en je moet die reserveren. Maar heel vaak, hoorde ik van een andere fietser, worden er per ongeluk teveel plekken geboekt. Foutje in het systeem ofzo. Dus ik stond met mijn goede gedrag om 8 uur ’s ochtends op het perron met vier andere fietsers. De trein bleek korter dan gepland en er mochten maar twee van ons mee. Wat een gezeik!

Ik had al helemaal geen zin in de discussie wie dan mee zou gaan en had in principe geen haast, dus ik besloot niet mee te gaan. Mijn boot zou pas de volgende dag gaan dus ik had de hele dag de tijd. Een andere man liep gestresst te doen en de treinmachinist te pushen, die hem op een gegeven moment besloot te negeren (zou ik ook doen). Van die fietser hoefde ik in ieder geval niet te verwachten dat hij zijn plek af zou staan, hij bood me later wel een tientje aan om een koffietje van te kopen als dank voor mijn opoffering. (Die ik niet aannam want het was natuurlijk allemaal niet zijn fout). 

Het was niet alleen maar altruïsme hoor, dat me uit deed stappen. De vorige dag vertelde iemand me dat als de trein meer dan een half uur vertraging heeft je je geld terug kan krijgen. Ik had al spijt dat ik de trein had geboekt voor 70 pond in plaats van de veel goedkopere bus, en zag dit probleem als een oplossing voor mijn financiële frustratie. Wellicht kon ik zo geld terug krijgen! Ik zou wel mijn twee overstappen missen en bijna twee uur vertraging hebben. De manager stelde een brief voor me op en hielp me heel hartelijk, en de machinist was ook wat ontdooid. Ze regelden een plekje voor mij en twee andere fietsers in de volgende trein met garantie op plek, én ik zou een overstap minder hebben. Bovendien kon ik zo nog even een bakkie halen en doei zeggen tegen m’n stadje Inverness. Eind goed, al goed dus!

De trein was druk en de volgende al helemaal. Een onaardige conducteur stond gewoon toe te kijken en stak geen poot uit terwijl ik met moeite mijn bovenwiel in de haak aan het plafond probeerde te krijgen. Mijn mooie linnen broek zat daardoor onder de kettingsmeer en ik was zenuwachtig over het uitstappen. Eenmaal in Newcastle moest ik de hele stad nog doorkruisen en het stikte van de zwervers en junkies in de fietstunnels waar ik doorheen moest. Zo apart altijd, voelt als een andere wereld. Blijf het heftig en onmenselijk vinden dat mensen op straat slapen.

Het hotel was goddelijk en na een full English breakfast fietste ik op m’n gemakkie naar de boot. De zon scheen, het was een heerlijke dag, en ik was drie uur te vroeg. Ik mocht wel al boarden, een eenmaal in mijn kamertje keek ik nog wat afleveringen van Modern Family. Ik ben al bij seizoen zes, in één maand tijd. Dat is ruim 50 uur aan afleveringen, oeps! Kun je nagaan hoe weinig ik te doen had en hoe weinig inspiratie om dingen te verzinnen om te gaan doen 😂

Terugblik

Zes maanden volgehouden, alleen dat al vind ik een prestatie. Regelmatig was ik er klaar mee en verlangde ik naar huis, om te beseffen dat ik geen (fysiek) huis heb. Dan wist ik: ik heb even rust nodig, ik wil even niet na hoeven denken over een slaapplek en eten en een reisplan. En dan boekte ik een hotelletje of bleef een week op een fijne camping. Ik ben trots op de kilometers die ik heb gemaakt en al helemaal dat ik daar in maart mee begon. Oh wat heb ik tegen veel dingen opgekeken en het tóch gedaan! Toen we met de boot Newcastle in vaarden en het koud en guur was en ik geen idee had waar ik die nacht zou slapen en tóch gewoon op de fiets stapte. Toen ik bang was voor de leegte van het Noorden en er tóch heen ging. Dat ik het wildkamperen spannend en soms stom vond en het tóch deed. Soms ging ik misschien een beetje teveel mijn grens over, maar ook dat was oké.

Ik denk dat ik door deze reis een complete herwaardering voor alles in mijn leven heb gekregen. Mijn vrienden, mijn familie, mijn geboortedorp, mijn standaard camping, mijn spullen, mijn taal, mijn werk. Want oh, wat is het pittig om elke fucking dag weer te bedenken waar je slaapt en hoe je warm blijft en hoe je jezelf vermaakt. En om zes maanden lang alleen te zijn en steeds opnieuw contact te moeten leggen om je sociale batterij op te laden (maar daar dan ook precies geen zin in hebben). Maar het is ook goed weer even die diepgaande liefde en intrinsieke motivatie te voelen voor de mensen en dingen die normaal zo vanzelfsprekend zijn.

Maar bovenal heb ik enorm genoten van dit prachtige land. De leegte, de uitgestrektheid, de kou, de witte stranden, de zeevogels, de BERGEN, de taal, de whiskey, het wildkamperen, het avontuur. Ik wilde meer gelijkgestemden leren kennen, ik wilde hiken, ik wilde bergen leren begrijpen, ik wilde wwoofen, ik wilde de Ben Nevis beklimmen, ik wilde comfortabeler worden met wildkamperen, ik wilde vrijheid, ik wilde natuur. Alles was er. En ook de andere kant van de medaille: ik heb me vaak eenzaam, depri, gestresst, doodmoe en ziek gevoeld. Dat was heftig. Maar hoort er misschien ook bij? Misschien is het wel een stukje: het tóch doen ook al gaat het ook kut en zwaar zijn. En dat er dan toch voor over hebben om alle nieuwe en prachtige dingen die je meemaakt.

De boot vertrekt letterlijk nú, nu ik deze laatste zin type. Schotland, tot snel want je huist een leuke man die ik wil weer zien. Maar eerst nog wat andere avonturen, waarvan ik nog geen flauw benul heb. En ik mag 6 maanden de VK niet in, haha (Brexit).

BEDANKT dat je mee hebt gelezen. Al waren het een paar alinea’s, of heel trouw al m’n blogs. Het was heerlijk om te schrijven en te zien en te lezen dat mensen meegenoten. Echt fantastisch. (Ik blijf gewoon schrijven hoor ghehe).

Xxxxxxxxxxxxx ❤️❤️❤️❤️❤️❤️