Nog geen anderhalve week terug in het land en ik zit te typen vanuit een kamertje dat ik huur met al mijn spullen om me heen. De opslag is leeg, vandaag de laatste dingen heen en weer gereden. Hoe escaleerde dit zo snel?

Rustpunt
Na een halfjaar in Schotland te hebben geleefd – ver van de dingen en mensen die ik kende – en in totaal bijna twee jaar uit tassen te hebben geleefd, merkte ik dat ik een rustpunt nodig had. In mijn vorige blogs las je het misschien al, ik had behoefte aan een vaster plekje. Een caravantje misschien, een vaste tentplek met een wat luxere tent, of een stacaravan ergens. Een plek waar ik niet alleen mijn spullen droog op kon slaan, maar ook een bedje en wat ruimte voor mezelf zou hebben. Een rustpunt, met een tafel, een koelkast, een keuken, een douche. Zodat ik niet steeds rond hoef te zwerven en bij andere mensen hoef aan te kloppen. Zodat, als ik moe ben, ik gewoon even niet na hoef te denken en onder mijn eigen dekens kan kruipen (oké, die van mijn ouders, want die hadden nog dekens) en mijn ogen dicht kan doen.

Voordat ik vertrok zag ik op Marktplaats een kamer aangeboden in mijn geboorteplaats met een grappig concept. De helft van de week zouden de kinderen thuis zijn, en de andere helft van de week kon je de kamer huren. Wel een eigen ruimte waar je spullen konden blijven staan, maar slapen kon dus alleen op vooraf bepaalde dagen in de week. Daardoor was het wel betaalbaar en eerlijk: de locatie was perfect. Vlakbij mijn familie en sociale netwerk; op loopafstand van het station; naast het bos. Ik mocht destijds komen kijken maar ik dacht, tsja, ik ga net weg, een beetje zonde van het geld. Dus ik sloeg hun telefoonnummer op en zegde af.

Het bleef ook in Schotland in mijn hoofd hangen. Want na het vele kamperen zou ik best even een full-time kamertje willen, waar vanuit ik dan regelmatig de hort op zou kunnen gaan, maar waar vind je die tegenwoordig? En de prijzen, die zijn niet te doen hoog. Een leuke studio voor jezelf, met wat faciliteiten, onder de €800? Bel me als je die vindt ;). Bovendien zou het vaak weg zijn het extra zonde maken van het geld, en dat zou dan weer een reden kunnen zijn om niet weg te gaan. En juist daar word ik gelukkig van! Toen ik thuis kwam dacht ik de tweede avond, toen ik bij mijn ouders sliep, al gelijk: ik ga die mensen van dat kamertje weer eens appen. Het voelde niet perfect, maar dat voelde niks. Alles lag open, wat ging ik de komende tijd met mijn leven doen? Dus ik zette de stap en liet het lot de toekomst bepalen.

De nacht brengt raad
De volgende ochtend zat ik al op de bank bij de eigenaar en ik had geluk, want de vorige huurder was er net een paar weken uit! Een paar dagen later was de deal rond: ik ging twee volledige weken in de kamer zitten terwijl zij op vakantie waren, en in oktober zou ik er weer twee weken zitten – ditmaal halve weken – terwijl zij er ook waren. In de tussentijd pas ik nog op een huis middenin Utrecht waar ik ook veel zin in heb en dat was voor hun geen probleem. Als we dan beiden nog enthousiast zijn: nou, dan is het officieel!

Eerst voelde ik weerstand vanwege het toch wel bijzondere concept en ook omdat ik bij vreemden in huis zou zitten. Maar mijn vader zei al ‘het is toch een leuk experiment!’ en mijn moeder dacht dat het ook geen kwaad kon en echt een alternatief had ik niet, dus betrok ik zes dagen na thuiskomst het kamertje met mijn vier fietstassen met nog dezelfde inhoud als van mijn reis. Het voelde meteen al prettig en dat verbaasde me ook. De afgelopen jaren voelde ik me steeds benauwd in huizen, tussen vier muren. Maar nu was ik echt tentmoe, ik moet er even niet aan denken te kamperen. Waarschijnlijk moet ik gewoon de drempel over, maar eerst even niet. Eerst even mijn bakkie thee zetten op mijn eigen fornuisje. Eerst even weer naar al mijn leuke kleren kijken en een leuk setje uitkiezen. Eerst weer even avondjes lang op mijn laptopje zitten. Eerst weer even in een bedje liggen in een stille en donkere kamer. Heerlijk.

Opslag met een bedje
Voordat ik naar Schotland vertrok dacht ik al steeds, het zou toch verdomde handig zijn als die opslag ook een bedje zou hebben! Niets speciaals, maar dat ik me af en toe even op mijn eigen plekje terug kon trekken! Zo probeerde ik deze kamer nu te zien: als opslag met een bedje. Na dag één dacht ik eigenlijk al: dit is top. Een grote koelkast, genoeg opslagruimte, een klein keukenblokje, wat wil mijn hartje nog meer? En dus besloot ik alles gewoon al uit de opslag hier naartoe te verhuizen. Mocht het dan toch niks worden, dan wilde ik eigenlijk ook een opslag dichterbij mijn ouders. Zodat ik af en toe bij hun uit kan rusten en ook mijn spullen in de buurt heb. Vandaag zit ik er bijna een week in en heb ik de laatste dingen dus uit de opslag gehaald, van die spullen die je eigenlijk nooit gebruikt. Administratiemappen, wollen dekens, dat soort meuk. Maar die je ook niet weg wilt doen.

Sowieso heb ik best veel weggedaan afgelopen jaren, onder het mom van ontspullen. Sommige dingen, vooral kleding, mis ik soms wel eens. Maar goed, ik heb toen de beslissing genomen om minder te willen en dat was ook oké. Maar ik kom er wel steeds meer achter hoeveel waarde ik hecht aan spullen die ik lang heb. Juist die oude trui, of die knutselspullen van honderd jaar geleden, of een leuk natuurboek die ik in mijn studententijd eens kocht. Tuurlijk, je kan heel veel vervangen, maar bij oude spullen heb je ook een gevoel. En dat is bij mij nu een goed gevoel. Werd ik eerder kriegel van de hoeveelheid spullen, ben ik er nu echt blij mee en dankbaar voor. Dit zijn mijn spulletjes, ze horen bij mij, ze maken mijn leven kleurrijk, gezellig, makkelijker!

Fases
Daarin leer ik ook echt te beseffen dat ik enorm in fases leef. Ik zou vanuit mijn gevoel in het heden kunnen redeneren dat ik nooit meer in een tent wil wonen en toe ga leven naar een vaste baan en een huis kopen. Maar ik weet van mezelf dat ik verander. Nu word ik blij van een huisje, omdat ik heel lang géén huis heb gehad. En straks, misschien na een paar maanden of een paar jaar, wil ik misschien weer de wijde wereld in, met alles wat ik bezit op een paard vastgebonden. Ik heb geen idee en dat voelt ook echt goed! Ik lag vanmiddag op bed en dacht: hoe ben ik hier nou weer beland?! Ik dacht dat ik nóóit meer in een huis wilde wonen en werd helemaal enthousiast van het idee van wonen in een tent, voor eeuwig rondtrekken, of elke andere alternatieve manier van wonen. En toch zit ik nu weer in een kamertje, en ben ik er nog gelukkig mee ook!

Dat heeft twee jaar zwerven met mijn tentje me wel echt geleerd: wat heb ik écht nodig in het leven? Waar word ik écht blij van? Welke faciliteiten zijn noodzakelijk en welke overbodige luxe? Hoeveel geld heb ik minimaal nodig om van te kunnen leven? Hoe kan ik een minder volle agenda krijgen? Hoe zou ik het vinden om totale vrijheid te hebben? Ik weet het nu: het is fantastisch, het is geweldig, het is avontuurlijk, én: het is ook niet alles. Na Schotland verlangde ik naar werken, naar afspraken hebben, naar een wekker zetten omdat ik een volle dag zou hebben, naar mezelf mentaal uitdagen. En als het een keer zwaar word, weet ik waarom ik het doe. Omdat het rijkdom is om vrienden te hebben, om leuke dingen te kunnen doen, om lekker te kunnen koken, om niet te hoeven nadenken over wat je gaat doen met al je tijd, om bezig te kunnen zijn met secundaire zaken zoals hoe je eruit ziet of welk boek je gaat lezen.

En dan?
Natuurlijk ga ik niet opeens het volledige sleurleven leiden. Want dan kan je me hier over een maand wegslepen. Zoals ik zei ga ik op een huis in Utrecht passen en eind oktober twee weken in de Pyreneeën wandelen met Ted, hoe vet! In november start pas echt een beetje het ritme van de halve weken op deze kamer en kan ik gaan experimenteren met wat ik de andere dagen ga doen. Het idee vind ik heel tof, omdat ik zo alsnog wel de deur uit wordt geschopt en random dingen móet gaan doen. Zo kan ik niet binnen verloederen en dan weer in de negatieve spiraal raken van boos worden op mezelf en dan nog minder zin hebben om dingen te ondernemen.

Inmiddels heb ik ook weer wat online opdrachten van mijn zus waar ik ook voor werkte voordat ik wegging en verdien ik zo ook even lekker wat centjes (en kan ik me productief voelen, HEERLIJK). In die andere halve weken wil ik mijn tarp + bivakzak gaan uitproberen in een vriesnacht, wil ik een keer naar het Nivonhuis in Drenthe, wil ik misschien een leuke wandeltocht van een paar dagen gaan doen. We zien het allemaal wel.

En heel veel chillen met vrienden (kan me niet vaak genoeg nu, heb echt een tekort opgelopen, haha) en met mijn ouders (lekker mee-eten en spelletjes spelen) en lekker genieten van herfstbos en appeltaart.

Hoe gaan jullie? Zin in de herfst? xx!

P.s. Oja, ik had Meindl wandelschoenen gekocht online maar ze waren te klein. Heb je maat 39/40? Check ze hier uit op Marktplaats!