De regen tikt op de ramen, de poes ligt op de bank te slapen, de pompoensoep staat op het vuur te pruttelen en de appeltaart staat in de oven. Door de luidsprekers klinkt de rustgevende stem van Josienne Clarke en de waxinelichtjes flakkeren onopvallend op de klaarlichte maar grijze dag. Straks, als mijn twee vriendinnen er zijn, gaat de rode wijn open terwijl het buiten de duisternis neer daalt. Herfst, ik ben klaar voor je.

Het contrast met het leven hier is zo groot met de laatste weken in Schotland. Elke keer als ik met vrienden of familie afspreek denk ik, wow, wat ben ik toch dankbaar voor de mensen in mijn leven. Wat een cadeau, want continu alleen zijn is echt pittig. En nu ik drie weken in een prachtig huis middenin Utrecht zit met een heerlijk bedje en een uitgebreide keuken denk ik, wow, wat een genot om zo warm en knus binnen te zitten terwijl het buiten waait en regent. Na twee jaar in mijn tent gewoond te hebben waardeer ik het binnen zijn, maar, ik ben ook blij dat het niet permanent is. Dat ik niet vast zit aan een hoge huur, dat ik niet dag in dag uit op dezelfde plek doorbreng, dat ik gedwongen word nieuwe avonturen aan te gaan en de wereld te ontdekken.

Gelukkig hoefde ik niet een jaar zonder zomer te doen – in Schotland was het vooral motregen en wind. Maar eenmaal terug werd ik nog verrast met een heerlijke zomerweek, precies toen Ted hier kwam om ons vlakke landje eens in levende lijve te zien. We stapten samen op de fiets en maakten een minifietsvakantie over de Utrechtse Heuvelrug en langs de Rijn, sliepen op natuurkampeerterreintjes en zwommen in de rivier, gingen met het fietserspontje en picknickten in het gras! Heerlijk!

En nu het buiten regent dat het giet, de buurman in diezelfde regen vlaggetjes aan het ophangen is voor het straatfeest morgen, de kat door de vensterbank naar hem zit te loeren (ja, die sliep net nog op de bank maar nu niet meer) ben ik gewoon even zo blij met het leven! Wat een beetje veiligheid en warmte al wel niet met je gemoedstoestand doet (eh, ja, het is een van de basisbehoeften, dus makes sense).

Oja, en wat die havermelkelite uit de titel ermee te doen heeft? Niet veel, ik zit gewoon in een ontzettend Utrechtse wijk met blonde dertigers die natuurwijn drinken (denk ik). Grappig sfeertje wel weer om eens tussen te zitten haha, zo besef ik weer hoe verschillend mensen toch weer leven! LaChEn.

xxxxx!