Gr10 in de Pyreneeën dag 7-14

Op 2400 meter hoogte kamperen, onze hoogste plek tot nu toe! We bibberden, maar wilde per se onze maaltijd buiten maken. We moeten al dagen met kromme rug en slapende benen in kleermakerszit vanuit de binnentent koken, omdat het steeds ’s avonds regent. Maar nu maakte Ted ons prakkie klaar in de frisse lucht terwijl ik me verstopte achter een grote kei om de wind te ontwijken. We keken uit op een prachtige bergketen met besneeuwde toppen, dus het was alle kou waard.

Moe en chago

Ik was chagerijnig die dag. Elke keer weer die tas inpakken, weer lopen, en dan moeten we rond vieren eigenlijk al wel weer bedenken waar we de tent opzetten want rond zes uur is ’t alweer donker. En voor die tijd is het wel lekker om gekookt te hebben en nog een beetje van het uitzicht te kunnen genieten! Bovendien zitten m’n fivefingers (zie vorige blog) heel lekker, maar ze worden elke keer zo achterlijk nat en dat is erg oncomfortabel. Ik besloot dan maar weer op m’n wandelschoenen te lopen, wat heerlijk warm was. Maar ik voelde al snel dat mijn huid schuurde en zich een blaar ontwikkelde. GEZEIK.

De klimstukken zijn ook pittig en mijn lichaam voelde slap. Ik liep op een steile klim te zeiken tegen Ted dat ik geen zin meer had en toen tilde hij mijn tas voor een stuk. Ik vond mezelf even zwak, maar het was ook wel even lekker, haha. Hij ligt nu trouwens naast me in de tent liedjes uit z’n hoofd te leren. Droomman. Afin, dit was eerste dag sinds 8 dagen dat ik even geen zin meer had. En uiteindelijk zetten we de tent op en maakten we warme melk met honing als toetje en was alles weer goed.

Rustdag

Tot nu toe sliepen we alleen maar in de tent, elf nachten op een rij. Het helpt vet erg dat we met z’n tweeën zijn, zoveel warmer! We kampeerden regelmatig op grote koeienvlaaien, want we delen onze route nou eenmaal met die massieve beesten, en ze zijn heel lief. Laatst vielen we in slaap met het gerinkel van koeienbellen en werden ermee wakker. De kalfjes lopen lekker bij hun moeder en zo nu en dan wordt de kudde onderbroken door een groep schapen, ook met bellen om hun nek.

Hoewel het kamperen echt een genot is in de bergen, is het ook koud en gedoe met condens en regen. We verlangden allebei naar het gemak van een normaal bed met keuken en douche en wc (het wildpoepen blijft ook een gedoe) dus boekten een airbnb in het eerstvolgende dorp. Toen we daar aankwamen bleek het totaal uitgestorven. Alle winkels dicht tot december, van de zes restaurants was er geen één open en dat voor een vrijdagavond! Dit hele gebied is enorm ingericht op het skiseizoen. Omdat ook de bergebieden hier daardoor goed bereikbaar zijn kwamen we ook heel regelmatig andere wandelaars tegen. Nadeel hieraan is dat de berghutten daarom dicht zijn, omdat er anders misbruik van wordt gemaakten veel afval achter wordt gelaten. Dus moeten we het maar met de tent doen, haha.

In een wasserette in het uitgestorven dorp stond een snoepautomaat waar we dan maar wat chips en drop kochten. Want we hadden verlekkerd uitgekeken naar alle snacks die we zouden inslaan en opeten in de airbnb. Helaas, geen yoghurt met vijgenjam, dadels met roomboter, blauwe kaas of steaks die avond. Zielig!! :p

Skills

Ted en ik houden allebei erg van nieuwe vaardigheden leren, vooral rondom zelfvoorzienendheid. Zo heeft Ted laatst (in Schotland) vis uit de zee gevangen en dat bereid. Maar dat was eigenlijk zo simpel dat het hem interessant lijkt het hele proces met eigen handen te volbrengen. De touw en haak zelf maken, bijvoorbeeld. Ik heb twee jaar geleden een cursus touw maken van plantvezels gevolgd (was heel tof, bij Siegurd) en we zagen onderweg veel megagrote uitgebloeide paardenbloemen staan. Als je die stengels plukt en droogt (duurt wel vrij lang, een week ofzo in ideale omstandigheden) kun je daar prachtig touw van maken. Niet de sterkste, maar wel laagdrempelig om de vaardigheid onder de knie te krijgen. En zo geschiedde!

We zagen ook enorm veel sprinkhanen opvliegen op de zonnige dagen. Het leek me interessant om eens te proberen die te eten. Als student heb ik ze eens bereid voor een eerstejaarsontgroening. Ik kocht ze levend in een doosje bij de dierenwinkel en las online dat ik ze dan levend in moest vriezen, daarna van vleugels en poten ontdoen en dan bakken. Heel heftig vond ik dat. Ik dacht deze keer nobeler te zijn en nadat Ted en ik er een paar hadden gevangen (wat heel makkelijk was) sneed ik hun hoofd eraf. Maar: na een half uur sprongen ze nog steeds! Zo intens!! Na drie op die manier te hebben gedaan besloten we (ook volgens aanwijzingen op internet) de anderen in kokend water te gooien. Nou, toen was het gauw klaar. ’s Avonds bakten we ze, wederom zonder poten en vleugels, op in boter met knoflook en ze waren eigenlijk heel lekker! Beetje garnaalachtig smaakje. Ik voelde me wel heel schuldig, wat raar is aangezien ik ook vlees eet. Het zou tof zijn ook in vlees eten wat meer zelfvoorzienende vaardigheden op te doen. (Ik vilde wel ooit al een haas, lees daar hier meer over).

We leren heel veel liedjes uit ons hoofd, maken zo nu en dan drama over onzinnige dingen, drinken water uit beekjes en staan elke dag later op dan we van plan zijn. Nu zitten we lekker op een terrasje in de zon en hoeven we eindelijk even niet in te pakken of fysieke dingen te doen. We liften naar het dichtstbijzijnde dorp waar de winkels wél open waren en propten onszelf vol met brie en ahornsiroop. We twijfelen nu of we het meest epische stuk van de route gaan doen de komende dagen of dat het risico op sneeuw te hoog is. We gaan ’t zien! Ik heb geen strakke einddeadline want ik neem trein en bus naar huis en boek ter plekke. Wat een leven hè.

Xxxx