Soms snap ik mezelf niet. Hoe heb ik dit twee winters gedaan, in een tent wonen? Het is nu de tweede avond, pas zeven uur, en het is al anderhalf uur donker. Het miezert af en toe en dan verplaats ik van de stoel buiten weer naar mijn matje binnen. Door de miezer voelt het ook zo waterkoud aan, volgens internet was het dezelfde temperatuur als gister maar het is minder aangenaam. Ijziger.

De boswachter – of eigenlijk gewoon een kampeerder die toevallig boswachter van beroep is – is vuur aan het maken in de kampvuurkuil. Ik wacht even tot die aan is, is dat verwend? 😉 Straks ga ik daar dan maar met regenjas en regenbroek zitten, want mijn wolletjes wil ik droog in bed dragen!

Ik heb heus wel wat te doen, hoor. Mijn boek waar ik al wéken over deed heb ik in twee avonden uit gelezen en ik heb ook een nieuw haakproject mee. Of eigenlijk, een bol wol en een haaknaald, want wat het gaat worden daar ben ik nog niet over uit. Ik heb heerlijk gekookt, dat was ik eigenlijk van plan nog wat uit te stellen zodat ik een avondactiviteit zou hebben. Maar om half zes was m’n prutje klaar en het toetje heb ik ook al achter de kiezen. Yoghurt met jam. Ik zorg in ieder geval een stuk beter voor mezelf, maar misschien ook omdat ik hier maar twee nachtjes ben. En ik had zin in lekker eten.

Heb jij dat ook, in de supermarkt? Dat je verstelt staat van hoeveel eten je eigenlijk nodig hebt voor een paar dagen. De kosten lopen hoog op, maar het is vooral zo véél. En dan te bedenken hoeveel mensen er wel niet op aarde rondlopen?! Ik heb altijd iets van een schuldgevoel als ik in mijn eentje boodschappen doe en alleen voor mezelf. Samen met iemand denk ik daar niet meer over na, makkelijk is dat. Dus die houding probeerde ik nu ook aan te nemen in de supermarkt. Lekker in mijn mandje gooien waar ik zin in heb!

Ik was ontzettend opgefokt. Of eigenlijk al vijf dagen, sinds ik weer in mijn kamertje trok. Zoals je misschien weet heb ik een part-time kamertje waar ik elke zondag tot woensdag in kan. De andere dagen zijn de kinderen van de hoofdbewoner over de vloer en heeft hij behoefte aan privacy. Zo blijven voor mij de kosten laag én word ik gemotiveerd steeds weer wat leuks te bedenken voor de andere dagen. Want anders zou ik gewoon 24/7 wegstinken op die zolder omdat dat nou eenmaal de gemakkelijkste optie is. En mensen, of ik althans, zijn gemakszuchtig.

Het kamertje heeft ook een keukentje, dus ik kan daar heerlijk rommelen. Ik experimenteerde de afgelopen week met yoghurt maken (twee keer mislukt) en kookte lekker voor mezelf. Al mijn knutselspullen staan overzichtelijk en makkelijk te bereiken achter mijn bed en ik begon twee haakprojecten en een nieuw breisel tegelijk, omdat ik niet kon kiezen. Ik ging hardlopen op mijn teenschoenen, wat belachelijk goed ging en ik lag een dag op bed met menstruatiepijn. Ik wandelde door de bossen die letterlijk achter het huis liggen, ik werkte wat, en ik schreef een artikel voor een magazine. Oja, en ik had nog een online les Arabisch, en oefende op mijn altviool waar ik volgende week een klein concertje mee geef met m’n pa.

Allemaal leuke dingen, maar mijn hartslag was continu op maximaal. Ik denk dat na een half jaar Schotland, daarna huisoppas, en daarna Frankrijk ik gewoon helemaal stijf stond van de inspiratie voor dingen die ik wilde doen. Zelf, in een huis, mijn brein gebruikend, met mijn eigen spulletjes en in het verlengde van mijn hobby’s. Een taal leren, schrijven, nieuwe vaardigheden leren, boeken lezen, breien haken enzovoorts, koken, leuke kleren dragen, met mensen afspreken, zestig boeken lezen. Ik wil alles tegelijk en ik kon me nergens op focussen, omdat ik in alles zoveel zin had. Het voelde bijna een beetje manisch, dat was het misschien ook, maar gelukkig niet op de ziekelijke manier (denk ik).

En ik had zin in kamperen op mijn oude vertrouwde terreintje! Dus toen ik woensdag weer uit de kamer moest raapte ik alle spullen weer eens bijeen en nam ze op de fiets mee naar m’n ouders. Onderweg werd ik in een tijdsbestek van twee minuten nog twee keer aangehouden door de politie. Eerst omdat ik ze geen voorrang gaf van rechts, toen omdat ik mijn telefoon in mijn hand hield (ze doken opeens weer uit een ander straatje op, bastards). Ongemakkelijk..

Ik mocht de auto een paar dagen lenen van mijn ouders zodat ik wat meer mee kon nemen naar het kampeerterrein en het wat makkelijker kon combineren met mijn afspraken in Utrecht en Zwolle. Heerlijk! Maar van met die auto door de stad rijden raakte ik alleen nog maar opgefokter. Toen ik ’s avonds na een teamuitje in de schemer nog snel mijn tent opzette besefte ik dat ik het eten was vergeten en toen racete ik nog even naar de supermarkt. Weer het hele bos door, weer al die stoplichten, ik had het geduld van een cavia die de koelkast open hoort gaan.

Maargoed, toen ik eenmaal in m’n tent zat met mijn boek en avondmaal was ik de rust zelve. Even niét mijn spulletjes om me heen hebben is ook wel fijn. Vandaag hing ik de hele dag in het bos en Zora kwam ook nog even buurten. Het boek is nu gewoon uit, het haakproject nog onbekend en het eten al op. Al m’n appgesprekken zijn afgerond en op Instagram is ook niet veel meer te beleven. Dus ik geef er even aan toe: niets doen (na deze blog typen dan, hahaha). Vuurtje here I come.

xx