In februari ga ik weer de hort op, dus een vaste baan zou nu niet meer kunnen. Ik had wel wat biologische winkels benaderd toen ik nog dacht dat ik pas in april weg zou gaan en daar mocht ik op gesprek komen, maar toen veranderden de plannen. Ted komt hier half februari, en dan gaan we een paar weken met de auto naar Frankrijk, beetje klimmen in de Alpen en misschien werken op een boerderij.

Ik heb genoeg geld om de komende maanden mee door te komen, omdat ik van mijn grootouders vorig jaar een behoorlijke schenking heb gehad toen ze hun huis verkochten. Dat is een enorme luxe en in principe hóef ik dus niet te werken, maar het voelt ook gek gewoon te leven van zo’n groot bedrag. Moet ik het niet bewaren voor als ik ooit een busje wil kopen, of zelfs een huis? Of als er iets onvoorziens gebeurd? Aan de andere kant sta ik niet zo achter het principe om je steeds maar tegen alles te verzekeren in de toekomst. Letterlijk, met verzekeringen, maar ook figuurlijk, door heel veel geld apart te houden voor ‘het geval dat’. In plaats van het te bewaren, geeft het geld me juist ook de mogelijkheid nú te genieten van het leven en de dingen te doen die me blij maken zonder geldstress. Wat daarna komt, zie ik dan wel weer.

Het avontuur van weinig geld hebben
Het is ook raar. De jaren ervoor leefde ik steeds van salaris naar salaris en dat beviel me wel. Ik kwam altijd wel rond en vind het juist ook een leuk spel om te ontdekken hoeveel ik minimaal nodig heb en hoe ik precies genoeg kon verdienen om van te leven op een fijne manier. Ik werd blij van het idee van steeds een paar maandjes werken, dan weer lekker rondzwerven, dan weer wat werken. Of juist om eens te proberen met géén inkomen te leven, of een heel minimaal inkomen. Ik werkte tot de eerste lockdown in een kroeg onder een nul-uren contract en die sloot toen. Ik kreeg wel wát doorbetaald, maar het voelde ook niet helemaal lekker. Toen nam ik een krantenwijk: superterror vroeg opstaan (3 uur ’s ochtends ofzo, in maart) en je verdient er geen hol aan. Overdag kon ik dan niet meer slapen en zo verslechterde mijn gezondheid en had ik binnen twee maanden twee blaasontstekingen terwijl ik die nog nooit had gehad, haha.

Maar ik vond het wel avontuurlijk en het gaf me het gevoel dat er altijd wel werk zou zijn. Ik heb geen verantwoordelijkheid voor kinderen of zoiets, of voor een koophuis, een dure auto, of wat dan ook, en heb ook ervaren dat even platzak zijn niet het ergste van de wereld is. Als je altijd geld hebt, is een rode bankrekening een hele enge gedachte, maar als je vaker je rekening op €0,20 ziet staan merk je dat je ook gewoon nog steeds leeft en mensen je nog aardig vinden, haha. Nu kon ik dan wel altijd leunen op mijn netwerk. Dan at ik een avondje extra in de week bij mijn ouders of leende ik wat geld van mijn zus wat ik dan weer een week later terugbetaalde. Of maakte ik alle voedselrestjes op 😂 Het kwam altijd wel weer goed en ik kon altijd – zij het soms verlaat – mijn vaste lasten betalen.

Terug naar de moderniteit
Ergens wil ik aan mezelf en aan de wereld bewijzen dat het leven op die manier kan. Dat was één van de redenen dat ik in een tent ging wonen. Ik wilde de vraag onderzoeken of ik echt een huis nodig had met een dure energierekening. En of ik minder uit zou hoeven geven als ik minder hoefde te werken, want: meer tijd om zelf je voorzieningen te fixen. Kleding kan je zelf naaien in plaats van nieuwe te kopen; warmte krijg je door beweging, een vuurtje, of door publieke faciliteiten op te zoeken; voeding kan je zelf verzamelen (aanvullend dan, dat helemaal zelf doen is wel echt voor de gevorderden en dan heb je eigenlijk ook een opslagmogelijkheid en diepvriezer enzo nodig); je hebt tijd om naar plekken te lopen in plaats van OV of een auto; en als je in een groep van mensen zit die op deze manier leven kun je vaardigheden ook verdelen en elkaar op die manier ondersteunen.

Maar het is ook best lastig in een moderne wereld waarin er weinig land en natuur is om deze dingen ook echt goed te doen. Je kunt niet eeuwig hout verzamelen voor vuur in de beperkte bossen die we hebben en voeding groeit ook niet zo uitgebreid meer in het wild. Veel land is geprivatiseerd, jagen mag alleen met vergunning, je kan alleen kamperen op kampeerterreinen. Dat moet wel, want anders zou het een grote chaos worden in dit dichtbevolkte landje, maar dat maakt de uitdaging wel moeilijk. De moderne wereld houdt zichzelf in stand, omdat je er afhankelijk van wordt door al die beperkingen. Echt helemaal daaruit stappen en aan de rand van de samenleving bestaan wil ik niet. Ik hou van mensen en cultuur en zo merkte ik op mijn fietsreis door Schotland dat die betaalde faciliteiten wel echt het broodnodige comfort gaven zo nu en dan.

Voor nu is dat prima. Ik heb geleerd dat ik op reis graag af en toe onder een dak slaap als afwisseling op de tent. Het doet me goed om genoeg en het liefst biologisch te eten, en dat kost ook wat. Ik word blij van leuke cursussen doen, een abonnement op de bieb, dure barefootschoenen. Dus ik zit in een fase waarin ik even blij ben met al die dingen en oké ben met mijn duurdere levensstijl.

Luxe leven
En in principe is er dus geen probleem, want ik héb geld. Als ik zo doorleef, met een uitgavepatroon van zo’n €1200 per maand, kan ik daar nu nog zo’n 3 jaar mee uit de voeten. Dat is echt een enorme luxe, en ik ben mijn grootouders daar erg dankbaar voor. Máár, en dit is gek om te zeggen, het voelt soms ook als een last. Soms valt het doel een beetje weg. Ik hoef niet te werken, kan doen waar ik zin in heb, terwijl soms een beetje een beperking ook richting geeft. En ik voel ook een soort schuldgevoel: waar verdien ik dit geld aan terwijl anderen zich helemaal naar de tering werken om hun kinderen niet meer dan een droge boterham te kunnen geven? Wat is mijn verantwoordelijkheid met zoveel geld? Het voelt niet echt van mij en tegelijkertijd voel ik me er wel bezitterig over; ik ga het niet gewoon allemaal lukraak aan een stichting schenken ofzo.

Ook als ik zwervers of bedelaars zie borrelt dit op; ik voel me verplicht te geven. En misschien ben ik dat ook wel? Ik zou graag mijn geld op een goede manier delen, maar er zit ook een duiveltje in mijn hoofd dat het wel héél lekker vind dat ik gewoon kan doen waar ik zin in heb nu. Ik werk overigens wel, haha, want het voelt niet goed dat ik alleen maar uitgeef. Ik wil toch wel een groot bedrag bewaren om ooit in een vaste plek voor mezelf te kunnen investeren ofzo. Dus al dat geld helemaal opmaken is niet mijn intentie. En ik vind ergens dat ik leuke dingen doen moet verdienen, in de letterlijke zin dus. En dat geeft ook voldoening, als je ergens hard voor hebt gewerkt en dan de vruchten plukt.

Freelancen op de vroege ochtend
Ik werkte vóór ik ging fietsen in maart 2024 voor mijn zus die vroedvrouw is en een online kennisplatform heeft. Nu werk ik daar weer wat uurtjes voor in de week en dat is ook superchill. Maar ik merkte dat ik zin had om me echt even productief te maken. Online werken voelt soms als te makkelijk verdienen en ik wilde ergens ook fysieke voldoening. Ik ben ZZP’er en dus leek Temper me een goede tussenoplossing. Dat is een platform waar je je aan kan melden voor losse klussen in de horeca, retail, en logistiek. Je reageert gewoon op een dienst, wordt aangenomen of niet, en werkt dan gewoon die dienst. En dat is de commitment. Geen lange termijn of wat dan ook.

Het is wel lastig om er tussen te komen, omdat bedrijven graag kiezen uit een vaste flexpool. Dus na ongeveer voor alles afgewezen te zijn was ik verbaasd mail te krijgen dat ik opeens voor 7 diensten bij DHL aangenomen was! De diensten: van 6 tot 10 uur ’s ochtends pakketjes sorteren in het magazijn. Van mijn zwager wist ik dat het een prima baantje was en het was letterlijk om de hoek bij mijn ouders, dus het klonk goed! Het was dubbel: ik was blij want ik had werk! Maar als je werk hebt, moet je ook werken, dat was minder leuk 😂

Temper is een flexibel platform: bij de meeste bedrijven kun je zelf tot 48 uur van tevoren cancellen, maar het bedrijf kan dat dus ook bij jou doen. Na drie diensten kéihard gewerkt te hebben – echt drie tot vier uur lang non stop lopen en pakketjes op tillen en in karren smijten – waren de andere diensten gecancelled. Niet omdat ze ontevreden waren, maar gewoon omdat iemand anders uit de vaste pool ze had overgenomen, of omdat het minder druk was ofzo. En eigenlijk vond ik het wel prima. Het was een grappige ervaring en ik voelde me ontzettend productief, maar ik vond het ook wel weer intens. De TL-buizen om 6 uur ’s ochtends, mijn hele ritme dat omgegooid werd en de rest van de dag brak zijn. En dan ook nog eerder naar huis gestuurd worden omdat je al klaar bent en dan dus maar drie in plaats van vier uurtjes uitbetaald krijgen. Het voelde voor mij de moeite niet waard, maar het was fijn te weten dat er altijd wel wat is om wat bij te verdienen.

Avonturieren
Ik vind het niet súperchill om de hele wereld te vertellen dat ik wel even snor zit, financieel. Maar ik wil ook transparant zijn. Soms zie ik op insta mensen die in een busje wonen en dan met oordelen van volgers te maken krijgen die ze dan tegenspreken. Regelmatig zie ik voorbij komen dat sommige avonturiers dan bewijzen dat ze heus niet door pappie en mammie gesponsord worden. Dan voel ik me stom, want ik word dus basically wel door opi en omi gesponsord. Ergens voelt het dan nepper, alsof dit vrije avontuurlijk leven alleen maar kan omdat ik geld heb.

Misschien is het ook wel zo, ergens durf ik misschien ook die radicalere stappen te zetten omdat ik gewoon uit een rijke context kom. Niet superrijk, maar gewoon goed, altijd genoeg eten, onderdak en geld voor opleidingen. Die veiligheid geeft de ruimte om te experimenteren. Maar waarom is dat eigenlijk iets om je voor te schamen? Omdat het hardcore is als je alles helemaal zelf weet te fixen, super independent bent? Is dat wat we nu idealiseren? Want eigenlijk is het juist super goed en fijn als je ondersteund wordt door je familie en daardoor kan doen waar je blij van wordt. Toch?

Ik gun dat eigenlijk iedereen. Dat vrije gevoel, dat je kan doen waar je nieuwsgierig naar bent. Dat je je dromen kan ontdekken, kan zien of het echt is wat je wil of een geromantiseerd idee was. Dat je kan ontdekken of alles wat je hebt meegekregen uit de maatschappij wel is wat je echt nodig hebt. Dat je kan uitproberen of je zónder de dingen kan die je ongelukkig maken. Dat je kan kiezen voor geluk. Ik wou dat welvaart gelijker verdeeld was zodat dit vanzelfsprekender was, maar dat is het niet. Dus ik hoop dat ik mijn welvaart op een goede manier kan en zal delen.

Liefs ❤