Met mijn nomadische reet zit ik weer eens in een Nivonhuis, degene waar ik een maand geleden met mijn moeder ook was. Het staat midden op de Drenthse hei en met dit stralende weer is het niet te doen zo mooi. Terwijl ik net hardlopend wandelde – daarover zo meer – scheen de zon op mijn gezicht, zag ik in de verte de schapenkudde grazen en hoorde ik de koolmeesjes fluiten. Ik liep op een prachtig paadje met oude eiken en het pelgrimsgevoel overviel me opeens compleet en dus moest ik huilen. Het was de perfecte dag om je rugzak op te doen, een pijpje in je mond te steken en fluitend de wereld in te trekken.

Eentonig wandelen
Toen Ted in september in Nederland was maakte we een wandeling van vijftien kilometer door het bos en na een uur waren we al moe. Onze ledematen voelden stijf en we werden een beetje lamlendig van het monotone wandelen, hoewel de bosachtige omgeving prachtig was. Ik was net een halfjaar in Schotland geweest en Ted is Schot en we concludeerden dat het gebrek aan hoogteverschillen ronduit saai is in Nederland. De omgeving is echt wel mooi, maar onze lichamen verveelden zich. We hadden zin een beetje actie.

Een paar weken later stonden we samen op een hoge bergtop in de Pyreneeën. Ted was de GR10 aan het doen en ik vergezelde hem twee weken. Met een zware rugzak op was het ontzettend ploeteren op de steile bergpaadjes, maar dat was precies wat we wilden. Lekker je hele lijf gebruiken en daardoor ook mentaal beziggehouden worden. Je moet steeds letten op waar je je voet neerzet en kan de omgeving bewonderen tijdens de vele keren dat je uit staat te hijgen.

Tijdens één van die dagen zat ik weer eens te klagen tegen Ted over Nederland, dat als ik een keer een weekendje zou gaan wandelen ik dit fitheid niveau niet op peil zou kunnen houden. Ik zou mijn beenspieren niet kunnen trainen, mijn uithoudingsvermogen niet, dat zou ik dan allemaal weer in de sportschool moeten doen waar ik een hekel aan heb. Er zijn wel wat heuvelachtige wandelingen in Nederland – die had ik allemaal opgezocht toen ik wilde trainen voor deze weken in de bergen – maar dat bleken bijna onzichtbare hoogtemeters te zijn. Het duin in Schoorl, dat zou er misschien nog wel aan tippen. En die dan twintig keer op en af lopen door het mulle zand.

Hardlopen is voor strebers
Ted wist me te overtuigen dat ik misschien hardlopen eens moest overwegen. Hoewel ik daar een grondige hekel aan heb, gaf ik hem wel een punt. In Schotland is het zogenaamde ‘trailrunnen’ populair, lekker rennen door de bergen. Zo kun je langere afstanden op één dag afleggen en dus routes doen waar je normaal je tent voor zou mee moeten nemen. Je bent lekker buiten en hebt een goede fysieke uitdaging, dus een win win.

Ik vond hardlopen altijd een beetje streberig. Ik had het als tiener wel gedaan, omdat ik vond dat ik teveel buikvet had, dus dat was ook niet helemaal een lekkere motivatie. Maar ik vind het altijd moeilijk om als ik buiten adem ben toch door te beuken, daar heb ik gewoon geen zin in. Kijk, als je wandelt heeft het een functie, je wilt van A naar B. Dan stop je gewoon als je zin hebt en eet je je bammetje. Of ik doe het omdat ik zin heb lekker buiten te zijn. Maar met hardlopen gaat het altijd zo erg om ‘fit worden’ en ‘zo snel mogelijk’, en daar ben ik allergisch voor. Mijn moeder zei laatst dat ik vroeger laag scoorde op prestatiemotivatie, dat zal de reden dan wel zijn haha.

Maar Ted had wel een punt. Want ik hou erg van wandelen en buiten zijn, dus als dat het doel is kan hardlopen gewoon een middel zijn om dat te volbrengen. En dus kreeg hij me zover en vond ik het nog best lekker ook toen ik de eerste keer sinds jaren weer door het bos achter mijn ouders rende. Zijn tips: ga gewoon lopen als je buiten adem bent en al ren je vijf minuten kan het al lekker zijn. Niet het hardlopen óm het hardlopen, maar gewoon omdat je energie hebt, lekker buiten wil zijn, en langere afstanden af wilt leggen.

Barefootschoenen
Het mooie is dat je ook helemaal geen sportkleren nodig hebt om hard te lopen. Ik draag gewoon een katoenen legging en een t-shirt, en soms ook gewoon mijn merinowollen colshirt. Daarna hang ik die gewoon uit. Bovendien zweet je wel wat minder als je ook tussendoor wandelt, dus ik houd mijn kleren achteraf soms ook wel gewoon aan. Ik zag laatst een filmpje van een man die aan het hardlopen was in spijkerbroek en je kunt ook gewoon hardlopen op je wandelschoenen als je zin hebt om een eentonige weg wat sneller af te leggen.

Ik probeer wel altijd mijn fivingers bij me te hebben, want daarop rennen is echt een genot. Ik ren als het ware op mijn tenen en ik voel me net een hinde in het bos. Mijn hielen raken de grond helemaal niet (spierpijn in je kuiten gegarandeerd) maar ik kan echt sprinten als een gek. Effetjes maar he, want daarna moet ik weer uithijgen. Het is heerlijk, omdat ik zo de paadjes die ik al zo goed ken wat sneller af kan leggen en daardoor meer afwisseling heb in gebieden die ik al goed ken.

En zo is het hier ook. Er is een enorm groot heidegebied waar je helemaal van de ene naar de andere kant kan kijken. Me daar wandelend overheen bewegen vond ik een beetje saai, want je hebt de hele tijd hetzelfde uitzicht en het duurt zó een uur voordat je het bos aan de overkant bereikt hebt. Maar hardlopend zou ik én de heide én het bos én het vogelmeertje kunnen aandoen! Hoe lekker!

Menstruatie
Twee weken geleden ging ik eindelijk eens naar de huisarts om over mijn pijnlijke menstruaties te praten. Bij de gynaecoloog bleek ik gelukkig geen endometriose te hebben (daar was ik namelijk bang voor), dat was een opluchting, maar heel veel verder kwamen we ook niet. Mijn bloedwaardes waren ook allemaal prima en ze zei: ‘tsja, we weten gewoon niet zoveel over menstruatiepijnen’. Natuurlijk werd er weer over hormoonoplossingen gepraat, maar dat wil ik niet. Ik wil de oorzaak oplossen; de symptomen bestrijd ik wel gewoon met pijnstillers.

Tijdens het rennen voelde ik weer een heftige buikpijn opkomen. Ik had hem nog niet verwacht, anders was ik zeker niet gaan rennen. Ik lig namelijk te kronkelen op de grond en te huilen om mijn moeder als ik die buikpijn krijg en beweging maakt het altijd erger. Ik had de overkant van het heideveld al bereikt en sprak mezelf toe dat ik gewoon door moest lopen (niet rennen). Ik probeerde mezelf af te leiden in de hoop dat dat de pijn wat zou verminderen. Want als ik er eenmaal aan toegeef is dat het begin van het einde. Maar terwijl ik door bleef lopen voelde ik dat weeïge gevoel van endorfines opkomen en werd de pijn in vlagen steeds wat verlicht.

Na twintig minuten lopen was de pijn helemaal weg. Ik ging nog een half uur rennen met ook hele stukken lopen en toen ik terug kwam in het huis was er niks aan de hand. Ik ben dus heel benieuwd of de beweging een soort pijnstillend effect heeft gehad, of dat het nu alsnog de komende dagen terugkomt (meestal heb ik maar 1 dag last van de buikpijn). Afin, ik had een heerlijke wandeling gemaakt en lange stukken gerend in de stralende zon en ik voelde me voldaan.

Imbolc
Vandaag voelde echt als lente. En de Kelten vierden deze dag, 1 februari, dan ook met het lentefeest Imbolc. Wij zeggen pas dat het lente is in april ofzo, maar ik vind dat het nu ook echt al lente is. Het zijn eigenlijk twee hele verschillende seizoenen. Het wildplukken maakt me daar heel bewust van, omdat er al een paar weken zoveel jong groen blad overal te vinden is! De hazelaar bloeit ook al prachtig.

Hier op het terrein staat een berk die vol hangt met chaga, een medicinale paddenstoel waar je een sterke thee van kunt zetten. Ik heb wat geoogst en dat ligt nu te drogen op de kachel, de rest laat ik denk ik lekker aan de boom hangen. En zo vermaak ik me hier wel. Lezend, hakend, werkend, schrijvend, etend, hardlopend wandelend, tv-kijkend en slapend. Morgen weer verder na vier nachtjes tussen de magie van de heide en hunebedden.

Liefs! xx