Elke keer als ik de drie dagen per week in mijn kamer zit geniet ik intens. Ik rommel wat aan, kook lekker voor mezelf, slaap lang uit, doe wasjes en werk aan mijn creatieve projectjes. Maar na een paar dagen ben ik het ook altijd wel weer zat. Ik zit op een zolder en naar buiten gaan is een hoge drempel, ook al is het bos dichtbij. Omdat ik woensdag weer de hort op moet is dat ook geen probleem. Ik ben even een paar dagen kluizenaar om vervolgens weer wat avontuur tegemoet te gaan. De tegenstellingen vullen elkaar aan en ik ben dan ook tot nu toe heel tevreden met dit construct zo!

Na twee jaar voornamelijk in mijn tent geslapen te hebben had ik de afgelopen maanden even hélemaal geen zin in de tent. Ik wilde warmte, een keuken, een koelkast en mijn was kunnen drogen. In december ging ik al wel een keertje met de tarp in het bos staan, omdat dat dichterbij het treinstation was waar ik de volgende ochtend vroeg de trein naar Brussel zou nemen. Ik had nog nooit onder alléén mijn tarp geslapen en al vaak gefantaseerd over dat doen, maar ik vond het toch wat spannend. Vooral om de kou, want ik heb het al zo moeilijk warm ’s nachts. Maar in een tent voelt toch alsnog afgesloten van het bos terwijl ik juist het ‘buiten’ wil voelen! En een tarp is leuk omdat je hem op allerlei manieren op kan zetten met verschillende soorten knopen en dat is een leuk spelletje.

Nu ging ik na weer een paar dagen ultiem huiselijk te zijn geweest, de hort op met mijn backpack. Ik wilde gewoon weer even helemaal buiten zijn, en dan ook de hele dag. Maar het feit dat die tent zo groot leek ten opzichte van mijn tas frustreerde me. Die tarp was zo verleidelijk veel kleiner en lichter! Boeie, gewoon die mee, en een extra kruik. Twee nachtjes kou lijden overleef ik wel.

Eerst wilde ik het Utrechtpad aflopen. Ik was namelijk geïnspireerd door mijn eigen blog van twee jaar geleden hahaha, toen ik daar een stukje van in maart liep. Dat werd toen onderbroken omdat mijn zus ging bevallen en ik daar bij zou zijn! 😻 Maar nu ik die blog teruglas had ik er weer zin in. Gewoon het avontuur van ‘waar nou weer je tent opzetten’ en random mensen tegenkomen met grappige gesprekjes. En gewoon lekker met je thermos op een bankje zitten, uitkijkend over een oer-Hollands natuurgebiedje. Het leven.

Terwijl ik mijn route bepaalde merkte ik wel dat ik stress kreeg van het idee wild te kamperen. En kou, én tarp, én hele dag wandelen, én wildkamperen in Nederland wat ik sowieso al arelaxt vind, vond ik een beetje teveel van het goede. Ik woon in de buurt van twee leuke NTKC-terreintjes dus ik besloot gewoon die aan te doen. Het Trekvogelpad loopt achter mijn ouders’ huis langs en langs één van die terreintjes dus top! En ik kon een stukje Utrechtpad of Marskramerpad later oppaken. Uiteindelijk liep ik drie dagen tussen de 10/15 kilometer. Lekker rustig aan, heerlijk.

Dag één liep ik een route die ik voor 90% al kende, maar wat ik tot mijn verbazing helemaal niet saai vond. Gewoon mooi bos en lekker met mijn tas op mijn rug gaf een goed gevoel. Ik had met mezelf afgesproken dat ik ook lekker overdag een bakkie in een leuk café zou drinken. Ik heb daar altijd enorme keuzestress over want vind het ergens beetje onzin (kan toch zelf koffie meenemen), maar het is wel goed voor het moraal. Even ergens opwarmen en jezelf op wat lekkers trakteren. Met het van tevoren besluiten hoefde ik ook niet meer de hele dag te wikken en te wegen, hoewel ik dat dan wel alsnog deed. Steeds die gedachte, ‘is het écht nodig Simone?’. Haha, zo calvinistisch weer.

Maar een bakkie hoort er wel bij, bij wandelen in Nederland vind ik. Het heerlijke is gewoon die kneuterige vibe hier. Natuurgebiedje, boscafeetje, leuk bankje, grappig dorpje, schattig campinkje (alles verkleind, dat is cool). Dus na een warme chocomelk en een uurtje sokken breien, liep ik opgewekt door. Tegen de schemer kwam ik pas aan op het NTKC-terreintje – ik had ’s morgens uitgebreid de tijd genomen, voor 12 uur zie je mij echt niet vertrekken – en wilde er eerst even mijn tas neerdumpen en dan naar het dorp lopen voor een boodschapje. Heerlijk ook, dat je dat eten gewoon ter plekke kan bedenken als er een supermarkt in de buurt is.

Een man was zijn hangmat aan het ophangen en een grappig hondje kwam me tegemoet lopen. ‘Hij heet Kwibus!’ riep de man me toe. Een vrouw stond naast hem advies te geven over hoe en wat met die hangmat en ze bleken vrienden die samen een weekendje gingen kamperen. Voordat ik ook maar iets kon zeggen vertelde de man me al van welke clubs hij allemaal lid was en dit en dat en ik wist het al wel: heb je d’r weer één. Zo’n man die alleen maar zendt en totaal niks van interactie snapt. Ik liep weg en ging naar de winkel.

Terwijl ik aan het koken was kwam hij naar m’n tent, om ff te loeren. Hij vond mijn tarp leuk, ‘die had hij ook’. Of ik bij het kampvuur kwam zitten? Ik had er geen zin in, maar mijn gasflesje of mijn brandertje was kapot dus ik had hun hulp wel nodig. Met z’n drieën testen we mijn brandertje en flesje en uiteindelijk bleek gewoon dat ik hem strakker moest draaien. Of ik ook een wijntje wilde? Of een chippie? Nee, eerst even koken.

Toen ik mijn tweede bordje had opgeschept had ik het toch best fris en klonk een vuur wel verleidelijk. De twee zaten lekker te kletsen en ik kon me goed mengen in het gesprek. Ze waren eigenlijk ontzettend aardig, die man was gewoon een beetje hyper. Maar zeker niet alleen maar een zender. Na een koude nacht zette hij met een blij hoofd zelfs een vers bakkie koffie voor me, tot twee keer toe, want: ‘oploskoffie is geen koffie, Simone!’. We zaten die ochtend nog anderhalf uur te kletsen op de stoeltjes uit het hok en wisselden verhalen uit over kamperen, handige spullen en de liefde voor Schotland die ieder buitenmens lijkt te hebben. Zo gezellig! Er waren ook nog twee broers die ’s avonds ook bij het vuur aansloten. Hoewel Austerlitz niet het meest favoriete NTCK-terreintje is in de winter van veel leden, was het toch nog een gezellige boel.

De nacht was koud, maar ik had het eerst té heet. Ik viel snel in slaap met mijn hete kruik bij mijn voeten maar werd middernacht zwetend wakker. Shit, als je eenmaal zweet, koel je ontzettend af. Trui uit, maar toen had ik het weer te koud. Trui weer aan, maar toen had ik het nog steeds te koud. Op het randje van té koud sliep ik heel licht door, tot een uur of acht. Best brak, best koud, maar in ieder geval niet klaarwakker gelegen. En steeds weer die geruststelling ‘straks lig ik weer in een bedje, dan maar twee brakke nachten’. Echt een verschil met permanent in de tent slapen, waar een brakke nacht erg frustrerend is!

Ik zat die dag minder lekker in mijn vel. Gewoon zo’n overdenkmodus. Wel of niet in een café zitten? Wel of niet nieuwe spullen kopen? Wel of niet op instagram zitten? Wel of niet je benen scheren als vrouw? Wel of niet studeren? Wel of niet een goed betaalde baan? Wel of niet biologisch eten? Wel of niet wel of niet wel of niet wel of niet. Soms ben ik heel overtuigd van mijn levensstijl en -keuzes en soms ben ik me heel bewust van de subjectiviteit ervan en zie ik van álle opvattingen ter wereld het punt wel in. En weet ik totaal mijn richting niet meer. Gelukkig was de richting van vandaag wel duidelijk: café, dan NTKC Den Treek. En steeds als ik weer wandelde was het weer goed. Bos, een schemerig zonnetje, en een zware rugzak die me weer met mijn voeten op de aarde zette.

Op Den Treek zette ik mijn tarpje weer net zo op als de avond ervoor, maar dan met twee stokken tegen elkaar zodat er geen stok in het midden in de weg zat. Het was niet helemaal een lekkere constructie, maar het werd al donker dus ik liet het er maar bij, want ‘morgen slaap ik toch weer in een bedje’. Ook afraffelgevaar, maar het was wel goed. Ik zou dwars slapen, dus met mijn hele lijf parallel aan de opening, dus er zou meer kou binnenkomen. Maar het zou ook betekenen dat ik uitzicht had op het bos, woohoo! Leuk experiment. Eigenlijk was ik meteen al wel gewend aan het slapen onder een tarp. Vooral nu het droog was, was het heel toegankelijk en niet heel anders dan in de tent met de voortent open. Het voelt nu alweer heel normaal, wat fijn is.

Het was semi-druk op het terrein en het kampvuur was al aangemaakt. Het was een gezellige avond waar ik met een kampeerder sprak die ik al vaker was tegengekomen. Het is een prachtig figuur – beetje heftig wel, maar ik ook, dus dat scheelt – en hij leeft van twaalf euro per dag. Hij woont dus ook in zijn tent een meestal gewoon in het wild en heeft daar een heel systeem voor. Spullen op een andere plek dan tent, fiets ook weer op een andere plek. En dan ’s ochtends goed luisteren voordat hij uit de bosjes tevoorschijn zou komen. Een paar verschillende biebs als dagbesteding en in de prullenbakken van de kringloop duiken voor gratis spullen. En het grappige is, hij ziet er heel verzorgd uit. Hij doet wasjes bij de wasserette en heeft totaal geen zwervervibe. Het is ook een intelligente vent en ik vermoed dat hij gewoon echt niet goed meekan met het ‘normale’ reilen en zeilen van de maatschappij. Maar hij lijkt me soms ook wat eenzaam en geïsoleerd, wat soms misschien een onvermijdelijk gevolg is van de keuze voor zo’n leven (of het heeft beide dezelfde grondoorzaak, haha).

Ik sliep zowaar warm genoeg en na ’s ochtends een uitgebreide koffiesessie – ditmaal gewoon oploskoffie, prima – liep ik dwars door Amersfoort weer naar huis. Máár, eerst nog een cafeetje. Er was er een op de route die ik al een tijdje wilde uitproberen, dus dat leek me een leuke gelegenheid. Wel twijfelde ik weer, want vanavond zou ik gewoon thuis slapen dus was een cafeetje niet echt nodig. Maar ik zei dat ik mijn bek moest houden en het gewoon een leuke toevoeging aan de dag zou zijn en toen vond ik mezelf opeens al kipsaté-etend in een semi-chique restaurant. Het was heerlijk en ik genoot er oprecht van en liep het laatste uurtje fluitend naar huis. Wat een leuk weekend zo! Ode aan de cafeetjes, tarp, kampeerterreinen, en prachtige bossen van de Utrechtse Heuvelrug.