We kwamen aan in de mist en we vertrokken in de mist. We hadden op iedere denkbare plek kunnen zijn, aangezien we maar zo’n twintig meter vooruit konden kijken. Alleen de scherpe bochten in de weg verrieden het berglandschap waar we doorheen reden.

De tien dagen die we hier in de Franse Alpen hadden doorgebracht waren daarentegen gehuld in blauwe lucht en een stralende zon. De laatste hordes mensen maakten gebruik van dit optimale tussenweer: nog koud genoeg voor de sneeuw, en warm genoeg om lekker de hele dag buiten te zijn. Het skiresort waar we waren geweest was drukbezet. Wij kwamen echter niet voor het skieën, maar voor de geitenboerderij waar we tien dagen zouden werken (hoewel we ook een middagje geskied hebben natuurlijk, haha).

We waren zenuwachtig toen we aankwamen, want als je gaat Wwoofen (wwoof staat voor world wide organisation of organic farming) woon je bij de boerenfamilie in huis, werk je op de door hun aangewezen tijden en eet je mee met hun maaltijden. Op iedere boerderij kan dat er weer anders uit zien en meestal is het heel flexibel. Het gaat vooral om de uitwisseling en de leuke ervaring, en het is niet de bedoeling dat je uitgebuit wordt en veel arbeid moet leveren.

Dit zou mijn derde ervaring zijn, na een Wwoof in Portugal in 2018 en een in Schotland vorig jaar. Maar spannend is het altijd, want je verliest toch vrijheid en moet je aanpassen aan het ritme van iemand anders. Maar dat konden we wel aan voor tien dagen.

We hadden geen winterbanden of sneeuwkettingen en overal langs de weg stond dat je die wel moest hebben, dus we waren ook zenuwachtig over de weg omhoog. De mist maakte ons niet geruster, maar de boerin had geappt dat de wegen sneeuwvrij waren. De boerin was aan het werk, dus we zouden eerst even op de boerderij langshoppen. We werden verwelkomd door een enorme en hypere waakhond en een horde mekkerende geitjes. Daarna doken we meteen met de boerin het ‘kaashok’ in om kaasjes te draaien – dat moet dagelijks met de verse kazen zodat ze aan alle kanten drogen en niet aan de mat vastplakken – en we moesten de schimmel van de ene kaas op de andere smeren. Yum!

Terwijl de boerin alles ging schoonmaken reden wij door naar het huis waar haar man en zoon waren. Een fijn kamertje werd ons aangewezen in hun zelfbouwde chalet met uitzicht op de bekende pieken van de regio Savoie, met de meest linker genaamd ‘tête du chat’, omdat het op een kattenhoofd lijkt. Later vertelde iemand ons dat sommige mensen het meer een kikker vonden, en daar resoneerde ik persoonlijk mee, haha.

De rest van de week was het schema als volgt: 7:30 naar de boerderij, geiten voeren en dan melken met de hand, en dan het kaashok in om kaas te maken en te draaien. Tussendoor veel rookpauzes voor de boerin en voor ons een lekker bakkie koffie en dan om 11:45 weer terug om de zoon van school op te halen. De rest van de dag konden we chillen en dat terwijl zij ook nog alle maaltijden voor ons kookte plús we altijd de lekkere chocola uit de kast mochten kanen!

Ik voelde me bijna bezwaard met maar vier uurtjes werk per dag, maar omgerekend naar een uurtarief klopte het misschien wel. Vier uur per dag á €13 zou €52 per dag loon kunnen zijn. Een kamer in een huis zou wat, €300 ofzo moeten kosten? Oftewel een tientje per dag. Dus €42 voor voedsel, dat is nog aan de hoge kant. Aan de andere kant, de eerste dagen moesten we vooral veel leren en waren we maakten we haar werk niet eens per se veel lichter.

Toch uitte ze elke dag haar dankbaarheid naar ons. Ze kon haar zoon eindelijk op tijd uit school ophalen en elke dag waren we weer tien minuten eerder dan de volgende dag klaar. Melken met de hand vereist een soort techniek en na een paar dagen hadden we die wel onder de knie (en werden onze handen sterker, wellicht?).

Het leek een stressvol geheel om in je eentje te draaien: 35 geiten, iets van tien babygeitjes en met niet zelden problemen. Helaas was er ook sterfte, en een hele zieke moedergeit. Besluiten wat je daarmee doet én ook gewoon de dag moeten draaien met twee keer per dag melken en kazen maken en dergelijke, ga er maar aan staan! Op vrijdag stond ze bovendien de hele dag op de markt met haar kazen en daarnaast moest ze ook nog alle administratie bijhouden. In de zomer brengt ze ook nog dagelijks de geiten naar buiten en weer naar binnen, maar dan krijgt ze veel hulp van vrienden uit het dorp die vooral druk zijn met hun banen in het skiseizoen.

Twee extra paar handen waren dus meer dan welkom, en wij vonden het fantastisch. Elke dag keken we weer uit naar het melken en ’s avonds aten we kaas, kaas, en nog eens kaas. Ik drink zelden wijn, maar hier deed ik mee met de gewoonte elke avond een rood wijntje te drinken onder het genot van een lekker oud geitenkaasje en ik vond het geen straf! Het is zo bevredigend om met je eigen handen een geit te melken en de kaas die daar direct uit voortkomt te eten.

Het leuke was ook hoe de boerin het in het dorp inzette: we wilden ski’s huren? Oh je hoeft niet te betalen, ik geef ze wel kaas. De kapper betaalde ze met kaas, de kruiden theetjes van de boer verderop ruilde ze voor kaas, en de pestomevrouw uit het dorp vond wilde ook graag kaas in ruil voor haar creaties. Het was geen actieve poging het economische systeem te omzeilen of een soort verborgen verzet, maar gewoon een hele natuurlijke manier van een community zijn. Ieder met diens vak en product.

Nu wil ik ooit geiten. De boerin zei dat als we nog twee weken in de zomer zouden komen, we klaar zouden zijn zelf geiten te houden. Ik denk dat het wel iets complexer is dan dat, maar ik droom er zeker over als een plan voor de toekomst. Iets minder geitjes en misschien ook nog een paar andere dieren, och wat lijkt me dat heerlijk. Maar voor nu is het nog te beperkend, want je moet er écht iedere dag voor ze zijn (natuurlijk).

Geiten zijn cute!!!! En stout!!!!!!