Ik ben alles zat. Ik ben de oploskoffie zat, ik ben mijn gore kleding zat, ik ben het zat dat ik elke dag hetzelfde linzenprutje eet, ik ben het zat dat mijn tent een grote teringbende is en het ook niet echt anders kan, en ik ben het elke dag weer boodschappen doen zat. Maar helaas, dat laatste zal ik een leven lang moeten blijven doen (tenzij ik mijn eigen eten produceer natuurlijk).

We zijn nu vijf dagen geleden al gestopt met wandelen. Zora heeft interne voetproblemen die regelmatig tijdens wandelingen opspelen; een teken dat we het weer iets te heftig hadden gemaakt allemaal. Hoewel we op een nieuw plekje zitten waar nog van alles te ontdekken is, is dat ook een beetje opvulling tot ik dinsdag het vliegtuig naar huis neem (de boot was moeilijk duur). Maar is niet alles in het leven opvulling? 😜 Het helpt ook niet dat ik slecht sliep vannacht door pratende campinggasten en dat ik pas net mijn eerste slok koffie achter de kiezen heb. Maarja, oploskoffie. En die ben ik zat.

Daarvóór

We waren halverwege de Pennine Way gekomen en dat was ook het einde van de kaart die ik had gekocht. En aangezien mijn knie tijdens de wandeling opspeelde, had ik van tevoren bedacht dat ik daar zou stoppen. De laatste week zou ik dan wel opvullen met op leuke campinkjes hangen ofzo, ik zou het wel zien. Maar na twee relaxte dagen op de prachtige camping langs de rivier had ik ook wel zin om gewoon door te wandelen. De route leek niet bijster heftig te worden de komende twee dagen en vanaf daar was ook weer een openbaar vervoer optie om in Newcastle te geraken.

Ik had geen spijt, want het was denk ik wel het mooiste stuk van de route tot nu toe. We volgden twee dagen lang een snel stromende rivier tegen de stroom op die ons langs meerdere watervallen bracht. Het zag er zo wild en prachtig uit allemaal! Een betweterige man kwam ons nog even vertellen hoe we moesten lopen terwijl we gewoon de route volgden, en hij voegde er nog aan toe: “nou, jullie zijn dapperder dan ik!”. Toen wilden we eigenlijk zeggen “ja, maarja, wij zijn ook vrouwen”, maar dat deden we niet want hij was ook eng en we wilden eigenlijk überhaupt niet met hem praten.

Zeldzame vondst

We moesten wildkamperen of 35 kilometer lopen, maar dat laatste is geen optie voor ons. Dus pleurden we onze tassen op een plat stukje nadat we een waterspreeuw zagen duiken in de rivier, bijzonder beestje! We hadden een stukje niet-weiland gevonden en dat leek ons wel netjes, maar daar kwam toch de schapenboer aan toen ik de heuvel zonder tas opgeklommen was op zoek naar 4G. “Mag ik vragen wat je hier doet?”.

Hij kwam vriendelijk over en ik gaf maar eerlijk toe dat ik bereik zocht, hoewel ik er niet trots op was. Altijd dat internet weer als prioriteit, maarja, ik wilde even wat van mijn vriendje horen en een update van de dag sturen. “Ik wil je op het hart drukken op de paden te blijven hier”, antwoordde hij begrijpend. “Er groeit hier een bijzonder paars bloemetje, de voorjaarsgentiaan, en daar zijn we zuinig op. Je vindt hier een paar unieke planten voor Brits territorium!”. Ik verontschuldigde me, ik dacht gewoon het paarse viooltje te hebben gezien, en dacht meteen dat kamperen in het gras hier dan vast ook niet gewaardeerd zou worden, dus ik speelde maar open kaart. Konden we daar ons tentje opzetten?

Nee, echt niet. “Zet hem liever in mijn veldje op, daar”. Hij wees vijftig meter verder en ik vond het allang best. Een plekje met toestemming is nog beter. Hij bood nog aan water langs te brengen, maar wij vonden de rivier prima (bepaalde ik ook even voor Zora) dus schouderophalend reed hij weg op zijn quad die alle schapenboeren hier lijken te hebben. Na een ijskoude nacht – hadden we niet verwacht – kwam ’s ochtends ook de boerin nog even langscrossen (hier: the farmers‘ wife, maar wij willen dat omdraaien naar the farmer & the farmers’ husband, wie doet er mee?) om te vragen of we het overleefd hadden. Hele lieve mensen allemaal.

Maar één ding bleef knagen. Wij mochten wel vijftig meter verderop kamperen in een schapenweiland, maar niet op het stukje gras achter het hek. Want o wee, misschien zouden wij het gentiaantje wel pletten. Maar de miljarden schapen die alles wat los en vastzit weggrazen, die zijn geen probleem? Zijn zo’n boer en haar man niet een beetje hypocriet bezig als ze zeggen zich zo te bekommeren om een paar unieke bloemetjes? Later lazen we op een infobord dat de natuurorganisatie samenwerkte met boeren die door middel van ‘traditional farming’ bijdroegen aan het behoud van dat plantje. Goed, ben wel benieuwd dan. Haha, altijd weer wat te zeiken.

Menselijke wegwijzers

Na weer een prachtige wandeldag kwamen we vermoeid aan in een schattig dorpje. Eenmaal neergestreken op de groene camping besloten we eigenlijk al een beetje: we kappen er hier mee. De etappes erna zouden heftig zijn en we konden zo de kale bergen opkijken. We hadden totaal geen zin in dat open, winderige, hoge landschap en weer dágen zonder supermarkt. Ons eten was nu al op en er was hier ook geen winkel. En elke keer als we dan weer inslaan is die tas zo belachelijk zwaar. Het waren twee etappes, maar voor ons vier dagen, naar de beroemde Hadrian’s Wall (een oud romeins muurtje). En op zich hadden we wel zin in die plek, er gebeurde weer wat. Een informatiecentrum, een beetje toerisme, leuke pubs. En er ging ook een trein en bus naartoe vanaf waar we nu waren. Dus deden we dat.

We waren een beetje gestresst waar we uit moesten stappen, maar een vrouw hielp ons en zou ons wel de weg wijzen, zei ze. Het was nog een uur lopen naar de camping die we op het oog hadden en ze kon ons de minst heuvelachtige route laten zien, ook al wilden wij eigenlijk de andere kant op. Maar iedere keer twijfelde ze weer. Eerst vroeg ze de buschauffeur of ze het wel goed had. Later liep ze de supermarkt binnen en kwam naar buiten met een medewerker die ons uitlegde waar we heen moesten. Naja, wij kunnen ook wel op de kaart kijken, maar ze wilde per se dat we haar volgden, kom daar maar eens vanaf! Eindelijk waren we bij haar huis, die op de route lag en ze legde nog eens tien keer uit wat wij al vóór de eerste uitleg doorhadden. Snel liepen we weg en werden meteen ingehaald door een man die ons ook weer de weg leek uit te willen leggen. “Waar moeten jullie heen?” werd echter al snel gevolgd door een “Lift nodig?”.

We keken achter ons of de vrouw ons nog zag (was niet zo) en stapten in een poepsjieke Tesla. Het was een leuke vent die vrijwilliger was bij het wandelfestival dat blijkbaar nu gaande was. We kletsen wat en toen we tien minuten later de oprijlaan van de camping opreden waren we even stil, tot Zora vanaf de achterbank een reeks vloeken uitkraamde. Het héle grasveld stond rij aan rij vol met identieke tenten en in het midden zat een kring jonge kerels – beetje militair sfeertje. Geen sprietje gras over voor twee jonge meiden. De bestuurder moest bijna huilen van het lachen toen hij de auto keerde en ons bij een andere camping afzette. We waren blij dat we niet het uur naar die camping hadden gelopen! Zo hadden we toch dankzij die opdringerige vrouw deze lift gevonden. HeT mOeSt Zo ZijN.

Herinneringen ophalen

Vorig jaar fietste ik in maart de boot af, Newcastle door, om een half jaar door Schotland rond te gaan trekken met mijn tent. De route leidde eerst langs deze Hadrian’s Wall en nu zitten we in hetzelfde informatiecentrum waar ik op de tweede dag van mijn tocht koud en verkleumd mezelf heb opgewarmd. We consumeren nu wat in het café, terwijl ik toen mijn eigen bakkie op de picknickbank buiten zette.

Als ik daaraan terugdenk, ben ik blij dat ik hier nu met Zora ben. Als ik iéts heb geleerd die tocht, is het dat ik blij word van gezelschap en solo-tochten in het vervolg gewoon voor kortere tijd ga doen (want ik geniet ook zeker nog steeds van avontuur in mijn eentje). En iets anders dat ik heb geleerd is dat het gewoon leuk mag zijn en geld mag kosten. Dat ik me warm mag voelen, mag genieten van een kopje koffie ergens binnen, van lokale cultuur ook al kost dat geld, van onder de mensen zijn, van een duur bedje op een koude dag. De heftige avonturen, daar geniet ik onwijs van, maar voor een kortere tijd. Gewoon, een weekje de wildernis in. Of een fietsvakantie van drie weken.

Ik mis Schotland

En nu ben ik het dus ook een beetje zat. Zonder dat doel van wandelen is het een beetje wachten – hoewel erg gezellig met Zoortje. We wandelen wat, drinken koffie en loeren naar de andere campinggasten en raden wie Nederlands is. Dat kan weer, want hier zitten ze! Deze maand kwamen we er nul tegen, dus wij lekker hardop Nederlands commentaar geven op iedereen. Internationale woorden spellen we dan, zodat niemand door heeft dat het over hen gaat. Soms zeggen we dan tegen elkaar “wat zijn we toch héftig” en dan moeten we weer lachen omdat het zo leuk is om een heftige vrouw te zijn. Maar nu zijn we omringd door landgenoten en moeten we maar weer zachtjes praten en aardige dingen zeggen 😉

Zora gaat wandelen in Schotland en nu ik me zo nostalgisch voel over mijn fietsreis en de doedelzakmuziek door de speakers klinkt, heb ik zoveel zin om mee te gaan! Maar gelukkig komt Schotland naar mij (lees: Ted) en staat ons een bizar vet avontuur te wachten, want na een weekje thuis gaan we mijn zus en haar gezin opzoeken.

In… fucking Canada!! Bears and coyotes and whales, here we come! 🐻🐈🐋🦅

P.s. ik kom zéker een keer terug om de PW af te maken, echt zo’n ontiegelijk mooie route!