Gister zagen we een beer. We waren nietsvermoedend door het bos aan het fietsen toen een wielrenner die ons vijf minuten daarvoor ingehaald had, ons weer tegemoet fietste. Hij stak zijn hand op ten teken dat we moesten stoppen. ‘Een enorme zwarte beer op het fietspad verderop, hij loopt deze kant op’. We keken elkaar aan: gaan we erheen fietsen om hem te zien of is dat heel dom? We besloten dat het dom was en het tóch te doen.

De volgende vraag die we onszelf stelden was of we geluid zouden maken zodat de beer ons aan zou horen komen – met het risico dat hij de bosjes in zou vluchten voor we hem te zien zouden krijgen. Beren, en met name zwarte beren, zijn niet echt agressief. Ze zijn vooral schuw en zullen je altijd proberen te ontwijken. Meestal, als een beer jou opmerkt, maakt ‘ie dat ie wegkomt. Maar als hij geen vluchtroute ziet of zich bedreigd voelt, is er een kans dat hij je te grazen neemt. Of je dat overleeft is de vraag. Dus we besloten liedjes te zingen zodat we hem niet zouden verrassen. Toen zag ik hem, daar, vijftig meter verderop. Hij zag mij ook en schoot de bosjes in, nog voordat Ted hem te zien kreeg. 

Het is nu de tweede keer dat ik een zwarte beer hier in Canada zie en je wordt een stuk geruster als je hem een keer ziet. Ze zijn heel fluffy, niet heel groot, en de gedachte dat ze vooral bramen en blaadjes eten draagt bij aan het cute-gehalte. Dus dat ik volgende week in mijn eentje door de Canadese wildernis ga backpacken, vind ik wat dat betreft niet zo spannend. Maar ‘s nachts, als ik met Ted in de tent lig en geluiden hoor, wordt het opeens veel spannender. Want er zijn ook nog de cougars (puma’s) en zowel die als een zwarte beer hoef ik niet in het donker tegen te komen, bedankt. Hoewel Ted me waarschijnlijk niet kan redden uit de armen van zo’n beest, voelt het toch een stukje fijner samen.

Maar ik wil ook weer even alleen op pad. We zijn twee maanden op Vancouver Island, een eiland aan de westkust van Canada, om mijn zus te bezoeken die hier woont. We doen veel samen, maar Ted wil een heftige hike doen in de bergen ver in het Noorden van het eiland, en ik vind dat net even te veel. Dus ik ga een gemoedelijke tocht doen in het Zuiden, dichter bij de bewoonde wereld en véél platter. En een solo-tocht voorbereiden, daar word ik altijd zo blij van! 

Het begint met de paklijst. Zeven dagen geen voedselvoorzieningen, wat gaat er dan allemaal mee zonder dat het tonnen geld kost en kilo’s weegt? Havermout, noten, snickers, oploskoffie, boter voor de vetten, beef jerky voor de eiwitten, gedroogde aardappelpureepoeder, blikjes vette vis, misschien van die gore gedroogde pasta’s uit de supermarkt. Je wilt vooral veel calorieën, eiwitten en vetten binnenkrijgen, gezond is niet echt een prioriteit. Het valt me altijd weer op hoeveel een mens eet op een dag. Zeven dagen aan eten is zó veel!

Qua kleding wil ik ook minimaal gaan, maar ga ik slapen in mijn wandelbroek of neem ik toch een extra pyjamabroek mee? En mijn dikke fleecevest die zwaar is, of ga ik gewoon in mijn slaapzak liggen als het koud is? Ik zal ook weinig bereik hebben, dus ik neem een klein boekje mee en mijn breiwerk. Wat ik waarschijnlijk beide niet ga gebruiken, want als ik me verveel heb ik nergens zin in. Omdat mijn wandeltocht vooral in het bos gaat zijn, laat ik tenslotte met pijn in mijn hart mijn verrekijker bij mijn zus liggen. Scheelt een hoop gewicht.

Er is zo ontzettend veel te doen op Vancouver Island, maar wij houden van natuur en hebben dus gekozen om vooral hikes te doen. Daarnaast hebben we net twee weken op een boerderij afgerond, waar we woonden en aten in ruil voor onze arbeid. Dat was supertof, maar we waren ook blij toen we weer vrije vogeltjes waren!

We hebben een toffe hike in het bos gedaan van vier dagen langs allemaal hutten, waar we al die dagen maar één mens tegenkwamen (en dus die andere beer). En nadat we allebei onze hike van zeven á tien dagen erop hebben zitten, ben ik jarig en gaan we dat vieren met een boottocht om walvissen te spotten. Het leven valt hier niet tegen. Maar na deze tocht moeten we allebei weer naar ons eigen landje om geld te verdienen en onze lieve vrienden en familie weer te zien, en weten we niet wanneer we weer samen zullen komen. Daar proberen we nog even niet over na te denken (of moeten we dat juist wel doen? lol) en te genieten van alles hier!

Liefs!!