In een paar weken herfst heb ik het gevoel al een hele winter doorgemaakt te hebben. Ted en ik besloten tijdens mijn bezoek aan hem in augustus om uit elkaar te gaan en daarmee viel én mijn maatje weg én een droom in duigen. Een droom om naar Schotland te gaan, voor langere tijd, voor altijd?, en daar met hem te zijn en een avontuurlijk leven te leiden vol natuur. Nu zei ik altijd al tegen vriendinnen dat ik hoe dan ook naar Schotland zou willen, maar de plannen die we daarvoor afgelopen jaar maakten, die zouden niet meer uitkomen. Ik moest met iets nieuws komen.

Maar eerst even flink janken, een paar weken lang. En ik ben nog lang niet uitgejankt. Lekker vol die emotie door, haha. Het is best lastig, want plannen vormen zich altijd gaandeweg. Dus de plannen voor komende maanden waren het resultaat van een langer gedachteproces. En opeens valt dat dan weg en moet je iets compleet nieuws gaan bedenken in een hele korte tijd. Het is ook niet zo dat ik een lekkere routine heb die zich doorzet en avontuurlijke dingen even naar de lange baan kan schuiven, maar juist het tegenovergestelde daarvan. Ik heb geen fuck te doen en vanuit verdriet is het moeilijk te bedenken wat je dan wél wilt doen. Alles voelde stom en ik had (heb) nergens zin in.

De boot naar Schotland was al geboekt voor half oktober, dus ik heb besloten gewoon te gaan. Gelukkig was een goede vriendin ook wel te porren en gaan we de eerste tien dagen samen de hort op. Daar heb ik heel veel zin in, want we gaan weer een nieuwe plek voor mij in Schotland leren kennen: Skye! Een beroemde plek en erg toeristisch, maar ook om een reden. Waanzinnige oude rotsstructuren zijn me beloofd en die had ik overgeslagen op mijn fietstocht door Schotland. Ik ben wel even over het eiland gefietst, maar omdat de enige weg verder het eiland in een grote autoweg was vol met voorbijrazende campers en busjes had ik geen zin me daar op mijn fiets op te begeven en besloot ik door te karren naar het Noorden. En nu krijg ik een tweede kans!

Mensen zeggen me wel eens: waarom ga je niet gewoon naar Noorwegen, of naar Frankrijk? Daar mag ik namelijk gewoon werken en is het makkelijker een bestaan op te bouwen. In Schotland is dat door Brexit extreem moeilijk, maar goed, wanneer heb ik ooit een gemakkelijke keuze gemaakt in mijn leven? Haha. Ik voel me gewoon goed in Schotland en heb het verlangen daar meer tijd door te brengen. Dan hoef ik daar echt niet per se te wonen voor altijd, maar ik wil het in ieder geval geprobeerd hebben. Gewoon, kijken of het werkt met afwisselend daar zijn om te leven en hier om te werken. Kijken of ik daar van wat minder rond kan komen, leuke mensen kan ontmoeten, toffe reizen kan maken. En ondertussen gewoon heel erg te genieten van de hoeveelheid ruimte en natuur en kneuterige culturele intitiatieven.

Om mezelf wat op te vrolijken boekte ik een cursus ‘hiken in de bergen’ in een prachtig berggebied in Schotland. Lekker duur, maar iets wat ik graag wil doen om me ook onafhankelijker te voelen. Ted weet veel van bergen en de gevaren, van kaartlezen, van risico’s inschatten, en daarin leunde ik een beetje op hem. Maar ik wil nog steeds graag veel in de bergen doorbrengen en heb heel veel zin daar wat meer zelfverzekerd in te worden en wat concrete skills te leren! Een duur grapje, maar het was een break-upcadeautje voor mezelf (zeg ik tegen mezelf bij alles waar ik geld aan heb uitgegeven de afgelopen maand, lekker kapitalistische self-care smoes lol).

Terwijl ik de overige drie weken aan het uitdenken was (ik blijf een maand in Schotland) zag ik de reis helemaal niet meer zitten. Er zijn genoeg leuke dingen te doen daar, maar ik heb nu even helemaal geen zin in avontuurlijke dingen en rondtrekken en hikes doen en kamperen in de wildernis. En al helemaal niet in mijn eentje, in een land en een tijd waarin ik eigenlijk met Ted zou zijn. Dat wordt dan extra confronterend en ik weet nu al dat ik daar erg ongelukkig van ga worden. Wat ik dan zou gaan doen? Ik liep echt even vast, steeds in hostels of hotels slapen wordt ook een duur grapje!

Ik jankte nog even een paar keer, omdat het me zo leuk had geleken in het dorp te verblijven waar Ted woont en ik baalde dat dat niet door zou gaan. Ik voelde me daar gewoon thuis, ken het daar een beetje, maar heb ook nog allerlei dingen die ik daar wil ontdekken. Het idee dat ik dan op één plekje zou zitten en van daaruit dus ook kan investeren in wat sociale contacten en breiclubjes, of in weet ik veel wat, sprak me ook aan. Maar dat kon dus allemaal niet meer, waar ging ik dan heen? En toen bedacht ik me dat ik daar natuurlijk gewoon alsnog wel heen kon! Het voelt een beetje raar en ik hoop dat het mijn emotionele proces niet in de weg gaat zitten of zwaarder gaat maken, maar Ted was er helemaal oké mee en het idee daar te verblijven geeft me zoveel rust!

En toen was ik een enorme geluksvogel. Ik appte de enige vrouw die ik daar heb ontmoet en waarvan ik de contactgegevens had of ze iemand kende die misschien een kamertje wilde verhuren voor een paar weekjes. En dat wilde ze zelf wel! Nu kijk ik met smart uit naar een paar weekjes op een fijn plekje in een dorp dat ik ken, waar prachtige natuur is, waar ik koffie kan drinken in cafeetjes en waar ik mensen kan ontmoeten. En dan? Geen flauw idee, dus dat zwarte gat is er nog steeds. Weer even terug naar Nederland, en dan weer daarheen? Op een leuke boerderij werken? Ga ik mijn kamer in Soest opzeggen? Een busje kopen zodat ik wat spullen mee kan nemen en in een busje kan wonen? Of allemaal niet? Of toch naar Noorwegen, of Ierland? Beslissingen maken in het leven is zo moeilijk, potjandorie. Had ik maar gewoon een huisje-boompje-beestje 😉 (Grapje natuurlijk, moet er nu even niet aan denken).

Het is ook goed hier nu weer even voor te staan. Een leven zonder concreet doel – een carrièrepad, vooral, of inderdaad een gezin – kan soms overweldigend voelen. En misschien kon ik met een relatie daarin wat gezamenlijkheid en afleiding vinden, máár, begon ik de relatie bijna als het doel of de opvulling te zien. En ik denk niet dat dat per se een goede ontwikkeling was. Tuurlijk, een partner is ook fijn zodat je niet overal alleen voor staat en samen een leven op kunt bouwen. Maar het is óók goed tegelijkertijd je eigen leven vorm te geven en betekenis te geven en dat niet allemaal aan je partner te hangen. Hoewel het wel verleidelijk is en even lekker een quick fix. Dat ik het nu weer even ‘alleen’ moet doen (je bent natuurlijk nooit echt alleen, of ben je eigenlijk juist altijd alleen?) betekent ook dat ik weer moet experimenteren en onderzoeken wat me blij maakt en hoe ik mijn leven in wil richten. Ga ik daar ooit antwoord op hebben of blijft dit een zoektocht tot het graf? Pffffff… 😉

Ik heb in ieder geval hoop op betere tijden, en door alle onzekere buien heen weet ik ook dat als ik weer veel in natuur ben, een nieuwe plek heb om te ontdekken, en iets betekenisvols kan doen voor mensen om me heen, dat ik dan weer kan zweven op het leven. Komt goed en daarna zal het weer slecht gaan, maar dáárna ook weer goed. Golven.

P.s. alle foto’s zijn van landschappen in de omgeving van de plek waar ik heen ga! Zo divers!