Natuurlijk gaat altijd alles weer anders dan gedacht of gehoopt. Ik hoopte dat ik in het Schotse dorp Forres wat op kon bouwen, omdat ik me daar thuis voelde en de locatie prachtig is. Bossen, strand, de bergen dichtbij, een grote bulderende rivier, biologische winkeltjes en dichtbij een vliegveld en kleine stad. Niet te ver rijden van de Westkust, waar de echte Schotse bergen zijn, en lekker ver van ‘the belt’, een soort equivalent van de Randstad met Glasgow, Edinburgh en nog een paar grote steden op een kluitje.

Het kamertje dat ik huur bij Marja is fantastisch. Haar huis staat vol zoutlampen, alles is van hout en de muren zijn roze en oranje. Toen ik appte hoelaat ik met de trein aan zou komen antwoordde ze ‘je bedje is al opgemaakt!’. Een warmer welkom kon ik me niet wensen.

Het was natuurlijk spannend hoe het zou uitpakken, want alles wat we van elkaar wisten was gebaseerd op twee ontmoetingen die zo’n tien minuten hadden geduurd en waarop we vrienden op Facebook waren geworden (eerlijk: ik had er speciaal weer een account voor aangemaakt, want netwerk is alles als je naar een vreemde plek gaat!). Toen ik haar een berichtje stuurde of ze iemand kende bij wie ik eventueel in een kamertje kon, kon ik vrijwel gelijk bij haar terecht. Maar elkaar echt kennen deden we niet, dus dat vergde een hoop vertrouwen van haar kant!

Toch voelde het gelijk goed, van beide kanten. Ik ben wel goed in lekker m’n gang gaan en zij natuurlijk ook. Het huis is knus en ik gebruik dezelfde keuken en badkamer als zij, en dat is juist heel gezellig. Elkaar even spreken ‘in de wandelgangen’ en dan weer door met ons eigen leven. Soms krijg ik een lekker bakkie soep van haar of speel ik even met een kleinkind dat op bezoek is, en dan ga ik weer naar boven om in m’n bedje te breien en een filmpje te kijken. ’s Avonds val ik elke keer in een diepe slaap en word flink uitgerust wakker. Dit was precies wat ik nodig had in deze tijd van het jaar, in deze turbulente tijden! #dankbaar

Al vrij snel kwamen Ted en ik erachter dat uit elkaar zijn, maar wel in elkaars buurt, nogal verwarrend is. Dus hoewel ik initieel nog dacht dat ik wel een leven zonder hem op kon bouwen in het dorp, besloten we toch dat het niet echt werkt om contact te houden. Dat hakte er even flink in, maar het gaf ook een duidelijke doorslag. Oké, Forres is fucking geweldig, maar het is Teds dorp en alles hier doet me aan hem denken, dus beter mijn pijlen ergens anders op richten. En tot die tijd mezelf gewoon lekker vermaken!

De eerste week was ik nog obsessed met nieuwe dingen doen en nieuwe mensen ontmoeten en contacten leggen voor de toekomst. Zo stond ik op een grijze zondagmorgen in de regen in een park te luisteren naar een praatje over hoe je motten kunt registreren in een app, omdat ik naar elk evenement wilde gaan dat een béétje in mijn interessegebied viel. Er waren zoals verwacht vooral gepensioneerden en het voelde als tijdverspilling, maar diezelfde mensen werkten in de community garden wat de drempel weer wat lager maakte om daar vrijwilligerswerk te gaan doen. Op woensdagochtend een paar uurtjes m’n handen in de aarde en vervolgens naar huis met een tas vol groenten. Geniaal!!

Je gelooft het niet, maar ik begin ook een beetje een interesse in hardlopen te ontwikkelen. Het is aanstekelijk; ik heb het idee dat elke Schot die ik ontmoet wel eens een halve marathon of meer heeft gelopen. Thuis ken ik niemand die dat doet?! Ted inspireerde me eerder al om het op te pakken door het heel laagdrempelig te maken: ga gewoon rennen, en als je ’t zat bent ga je gewoon lopen. Zo ben je ten minste in beweging, en iets meer dan bij een gewone wandeling! Ik ga het steeds leuker vinden, maar ben niet zo gedisciplineerd. En onder het mom van mensen ontmoeten, sloot ik me aan bij het hardloopgroepje op maandagavond. Ik moest een héle hoge drempel over, maar het was supertof! Nu zoek ik naar iets vergelijkbaars in NL, maar álles is betaald en lidmaatschap en blabla. Kapitalistisch VVD’landje, overal moeten we een slagje uitslaan. BAH.

Ted’s vader speelt penny whistle in Schotse samenstellingen, oftewel: een groepje muzikanten in de kroeg die Ierse en Schotse riedeltjes speelt. Echt mijn absolute droom als violist, en ik deed eerder ook al een keer mee mee met een geleende viool. Ik wil dat heel graag nog honderdduizend keer doen om alle deuntjes uit m’n koppie te leren kennen en omdat het gewoon vet gezellig is, maar na één keer besloot ik toch te kappen omdat het gek voelde geen contact te hebben met Ted (en proberen over m’n gebroken hart heen te komen) en ondertussen wel met z’n pa te chillen, haha. Een pijnlijk besluit, maar er komt vast iets anders op m’n pad. De viool heb ik nog in bruikleen, dus nu speel ik de deuntjes in m’n uppie op mijn kamertje en daar word ik ook heel blij van! (Zij het ietsje minder, want samen is altijd leuker, toch Zora?). Check hier mijn Spotify playlist met chille Schotse/Ierse folk, of hier op YouTube.

Tussendoor maak ik lange wandelingen langs de Findhorn River, of naar prachtige uitkijkpunten, kook lekkere maaltjes en brei verder aan mijn eerste trui. Ik geniet belachelijk veel van de prachtige herfst hier, de ruimte en de stilte door gebrek aan vliegtuigen. In de weekenden maak ik uitstapjes, toevallig twee keer naar Aviemore. Een paar uur met OV en dan ben je in Nationaal Park The Cairngorms, een groot berggebied. Daar ging een keer met twee meiden die ik via Instagram kende (Grounded Connections) naar een sauna aan een meer en tussendoor in datzelfde ijskoude meer dippen. Zo idyllisch! Ik wil wat meer gelijkgestemden ontmoeten hier – buitenvrouwen -, maar op de één of andere manier zijn alle vrouwen die ik spreek die bijvoorbeeld helemaal into wildzwemmen of hiken zijn, totaal geen fan van kamperen. Elke keer als ik een man spreek die dat wel is, vertelt ‘ie ook altijd dat z’n vriendin of vrouw dat niet is. HOE KAN DAT, KAMPEREN= LEVEN. Misschien is het ietwat traumatischer op te groeien met kamperen in Schotland met óf kutweer óf midges, dan in gemoedelijk Nederland met boomgaardcampings en altijd een café op fietsafstand.

Anyway, aangezien ik kampeeravonturen in Schotland voortaan zonder mijn vertrouwde gids moet doen, werd het tijd dat ik wat meer skills ontwikkelde. Ted was altijd degene die navigeerde in de bergen en de route bepaalde en ik had geen idee van de risico’s of waar je op moet letten. Ik volgde gewoon, ben ik goed in. Het voelde daarom ook extra kLoTe voortaan avonturen zonder hem te moeten doen, want ik heb hem eigenlijk ook een beetje nodig 😝 Hij weet alles van Schotland, heeft altijd goede ideeën voor weer een avontuur of een berg die we kunnen beklimmen. Dus, het werd hoog tijd dat ik dat zélf ging leren. Zo heb ik al een gedetailleerde kaart van Schotland om eens te snappen welke plaats ook alweer waar ligt, en boekte ik iets cools voor mezelf: een cursus Hill & Mountain skills!!!

Nou, het is het vetste wat ik in lange tijd heb gedaan. Het was zó interessant en uitdagend! Twee dagen vol oefenen met navigeren, met de groep de bergen in in kutweer voor een goeie leercurve, kaarten leren lezen, leren hoe je een route kunt plannen van het pad af, en het weer leren lezen. Zo zaten we op een bergtop met harde wind, allemaal helemaal doorweekt, in een ‘groupshelter’ te lunchen. Dat is een soort tentdoek zonder palen die je over de groep heentrekt waarna je allemaal tegelijk gaat zitten. Op een kluitje, maar uit de wind en regen. Schotser gaat m’n trip niet worden!

En nu voel ik me weer flink geïnspireerd. Langzaam verschuift het gevoel van ‘alles wat ik van plan was valt in duigen’ naar nieuwe plannen en ideeën waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Ik zou best in Schotland willen wonen, ik hou gewoon van alles hier. In elk gesprek dat ik weer met een andere Schot heb leer ik weer nieuwe woorden, nieuwe routes, hoe dingen werken, wat mooie plekken zijn, en ik vind het allemaal gewoon zo leuk. Ik hou van de taal, de natuur, de buitensportcultuur en de appelcider.

Maar als ik denk aan wat nodig is om te kunnen emigreren, word ik gewoon benauwd. Dan moet ik óf een hoogopgeleide baan vinden voor 5 dagen per week, of een peperdure master gaan doen, en beide is gewoon niet wie ik ben. Bovendien wil ik niet 5 dagen per week werken in een land waarvan ik elke uithoek wil ontdekken! Dus mijn meest recente inzicht is dat ik gewoon verdeeld over het jaar 6 maanden in Schotland en 6 maanden in Nederland verblijf. Zo kan ik mijn freelancewerk in NL voortzetten en lekker chillen met mijn vrienden en familie, en als ik in Schotje ben lekker focussen op avontuur.

Dus mijn voorlopige planning is de winter lekker werken en geld verdienen in Nederland, hier terugkeren in maart en dan Wwoofen, hikes doen, en misschien met een autootje rondtoeren. Ik heb wel ontdekt dat ik mensen nodig heb en óók dat het relatief makkelijk is mensen te ontmoeten! In twee weken Forres heb ik al zoveel nieuwe gezichten leren kennen en dingen samen met mensen gedaan! Dat geeft me hoop dat ik niet per se op 1 plek iets op hoef te bouwen om een sociaal leven te hebben. Echt een lange solo hike of fietstocht ga ik binnenkort dus denk ik niet doen, want ik wil focussen op samen. Muziek maken, bergwandelen, vrijwilligerswerk. Et cetera.

Best moeilijk te genieten van het nu met steeds al die plannen maken, maar ach, een beetje van beide dan maar. Moet wát te doen hebben in m’n vrije tijd 😉

Leuk dat je weer mee hebt gereisd 💞🏴󠁧󠁢󠁳󠁣󠁴󠁿