Ik ben alles zat. Ik ben de oploskoffie zat, ik ben mijn gore kleding zat, ik ben het zat dat ik elke dag hetzelfde linzenprutje eet, ik ben het zat dat mijn tent een grote teringbende is en het ook niet echt anders kan, en ik ben het elke dag weer boodschappen doen zat. Maar helaas, dat laatste zal ik een leven lang moeten blijven doen (tenzij ik mijn eigen eten produceer natuurlijk).

We zijn nu vijf dagen geleden al gestopt met wandelen. Zora heeft interne voetproblemen die regelmatig tijdens wandelingen opspelen; een teken dat we het weer iets te heftig hadden gemaakt allemaal. Hoewel we op een nieuw plekje zitten waar nog van alles te ontdekken is, is dat ook een beetje opvulling tot ik dinsdag het vliegtuig naar huis neem (de boot was moeilijk duur). Maar is niet alles in het leven opvulling? 😜 Het helpt ook niet dat ik slecht sliep vannacht door pratende campinggasten en dat ik pas net mijn eerste slok koffie achter de kiezen heb. Maarja, oploskoffie. En die ben ik zat.

Daarvóór

We waren halverwege de Pennine Way gekomen en dat was ook het einde van de kaart die ik had gekocht. En aangezien mijn knie tijdens de wandeling opspeelde, had ik van tevoren bedacht dat ik daar zou stoppen. De laatste week zou ik dan wel opvullen met op leuke campinkjes hangen ofzo, ik zou het wel zien. Maar na twee relaxte dagen op de prachtige camping langs de rivier had ik ook wel zin om gewoon door te wandelen. De route leek niet bijster heftig te worden de komende twee dagen en vanaf daar was ook weer een openbaar vervoer optie om in Newcastle te geraken.

Ik had geen spijt, want het was denk ik wel het mooiste stuk van de route tot nu toe. We volgden twee dagen lang een snel stromende rivier tegen de stroom op die ons langs meerdere watervallen bracht. Het zag er zo wild en prachtig uit allemaal! Een betweterige man kwam ons nog even vertellen hoe we moesten lopen terwijl we gewoon de route volgden, en hij voegde er nog aan toe: “nou, jullie zijn dapperder dan ik!”. Toen wilden we eigenlijk zeggen “ja, maarja, wij zijn ook vrouwen”, maar dat deden we niet want hij was ook eng en we wilden eigenlijk überhaupt niet met hem praten.

Zeldzame vondst

We moesten wildkamperen of 35 kilometer lopen, maar dat laatste is geen optie voor ons. Dus pleurden we onze tassen op een plat stukje nadat we een waterspreeuw zagen duiken in de rivier, bijzonder beestje! We hadden een stukje niet-weiland gevonden en dat leek ons wel netjes, maar daar kwam toch de schapenboer aan toen ik de heuvel zonder tas opgeklommen was op zoek naar 4G. “Mag ik vragen wat je hier doet?”.

Hij kwam vriendelijk over en ik gaf maar eerlijk toe dat ik bereik zocht, hoewel ik er niet trots op was. Altijd dat internet weer als prioriteit, maarja, ik wilde even wat van mijn vriendje horen en een update van de dag sturen. “Ik wil je op het hart drukken op de paden te blijven hier”, antwoordde hij begrijpend. “Er groeit hier een bijzonder paars bloemetje, de voorjaarsgentiaan, en daar zijn we zuinig op. Je vindt hier een paar unieke planten voor Brits territorium!”. Ik verontschuldigde me, ik dacht gewoon het paarse viooltje te hebben gezien, en dacht meteen dat kamperen in het gras hier dan vast ook niet gewaardeerd zou worden, dus ik speelde maar open kaart. Konden we daar ons tentje opzetten?

Nee, echt niet. “Zet hem liever in mijn veldje op, daar”. Hij wees vijftig meter verder en ik vond het allang best. Een plekje met toestemming is nog beter. Hij bood nog aan water langs te brengen, maar wij vonden de rivier prima (bepaalde ik ook even voor Zora) dus schouderophalend reed hij weg op zijn quad die alle schapenboeren hier lijken te hebben. Na een ijskoude nacht – hadden we niet verwacht – kwam ’s ochtends ook de boerin nog even langscrossen (hier: the farmers‘ wife, maar wij willen dat omdraaien naar the farmer & the farmers’ husband, wie doet er mee?) om te vragen of we het overleefd hadden. Hele lieve mensen allemaal.

Maar één ding bleef knagen. Wij mochten wel vijftig meter verderop kamperen in een schapenweiland, maar niet op het stukje gras achter het hek. Want o wee, misschien zouden wij het gentiaantje wel pletten. Maar de miljarden schapen die alles wat los en vastzit weggrazen, die zijn geen probleem? Zijn zo’n boer en haar man niet een beetje hypocriet bezig als ze zeggen zich zo te bekommeren om een paar unieke bloemetjes? Later lazen we op een infobord dat de natuurorganisatie samenwerkte met boeren die door middel van ‘traditional farming’ bijdroegen aan het behoud van dat plantje. Goed, ben wel benieuwd dan. Haha, altijd weer wat te zeiken.

Menselijke wegwijzers

Na weer een prachtige wandeldag kwamen we vermoeid aan in een schattig dorpje. Eenmaal neergestreken op de groene camping besloten we eigenlijk al een beetje: we kappen er hier mee. De etappes erna zouden heftig zijn en we konden zo de kale bergen opkijken. We hadden totaal geen zin in dat open, winderige, hoge landschap en weer dágen zonder supermarkt. Ons eten was nu al op en er was hier ook geen winkel. En elke keer als we dan weer inslaan is die tas zo belachelijk zwaar. Het waren twee etappes, maar voor ons vier dagen, naar de beroemde Hadrian’s Wall (een oud romeins muurtje). En op zich hadden we wel zin in die plek, er gebeurde weer wat. Een informatiecentrum, een beetje toerisme, leuke pubs. En er ging ook een trein en bus naartoe vanaf waar we nu waren. Dus deden we dat.

We waren een beetje gestresst waar we uit moesten stappen, maar een vrouw hielp ons en zou ons wel de weg wijzen, zei ze. Het was nog een uur lopen naar de camping die we op het oog hadden en ze kon ons de minst heuvelachtige route laten zien, ook al wilden wij eigenlijk de andere kant op. Maar iedere keer twijfelde ze weer. Eerst vroeg ze de buschauffeur of ze het wel goed had. Later liep ze de supermarkt binnen en kwam naar buiten met een medewerker die ons uitlegde waar we heen moesten. Naja, wij kunnen ook wel op de kaart kijken, maar ze wilde per se dat we haar volgden, kom daar maar eens vanaf! Eindelijk waren we bij haar huis, die op de route lag en ze legde nog eens tien keer uit wat wij al vóór de eerste uitleg doorhadden. Snel liepen we weg en werden meteen ingehaald door een man die ons ook weer de weg leek uit te willen leggen. “Waar moeten jullie heen?” werd echter al snel gevolgd door een “Lift nodig?”.

We keken achter ons of de vrouw ons nog zag (was niet zo) en stapten in een poepsjieke Tesla. Het was een leuke vent die vrijwilliger was bij het wandelfestival dat blijkbaar nu gaande was. We kletsen wat en toen we tien minuten later de oprijlaan van de camping opreden waren we even stil, tot Zora vanaf de achterbank een reeks vloeken uitkraamde. Het héle grasveld stond rij aan rij vol met identieke tenten en in het midden zat een kring jonge kerels – beetje militair sfeertje. Geen sprietje gras over voor twee jonge meiden. De bestuurder moest bijna huilen van het lachen toen hij de auto keerde en ons bij een andere camping afzette. We waren blij dat we niet het uur naar die camping hadden gelopen! Zo hadden we toch dankzij die opdringerige vrouw deze lift gevonden. HeT mOeSt Zo ZijN.

Herinneringen ophalen

Vorig jaar fietste ik in maart de boot af, Newcastle door, om een half jaar door Schotland rond te gaan trekken met mijn tent. De route leidde eerst langs deze Hadrian’s Wall en nu zitten we in hetzelfde informatiecentrum waar ik op de tweede dag van mijn tocht koud en verkleumd mezelf heb opgewarmd. We consumeren nu wat in het café, terwijl ik toen mijn eigen bakkie op de picknickbank buiten zette.

Als ik daaraan terugdenk, ben ik blij dat ik hier nu met Zora ben. Als ik iéts heb geleerd die tocht, is het dat ik blij word van gezelschap en solo-tochten in het vervolg gewoon voor kortere tijd ga doen (want ik geniet ook zeker nog steeds van avontuur in mijn eentje). En iets anders dat ik heb geleerd is dat het gewoon leuk mag zijn en geld mag kosten. Dat ik me warm mag voelen, mag genieten van een kopje koffie ergens binnen, van lokale cultuur ook al kost dat geld, van onder de mensen zijn, van een duur bedje op een koude dag. De heftige avonturen, daar geniet ik onwijs van, maar voor een kortere tijd. Gewoon, een weekje de wildernis in. Of een fietsvakantie van drie weken.

Ik mis Schotland

En nu ben ik het dus ook een beetje zat. Zonder dat doel van wandelen is het een beetje wachten – hoewel erg gezellig met Zoortje. We wandelen wat, drinken koffie en loeren naar de andere campinggasten en raden wie Nederlands is. Dat kan weer, want hier zitten ze! Deze maand kwamen we er nul tegen, dus wij lekker hardop Nederlands commentaar geven op iedereen. Internationale woorden spellen we dan, zodat niemand door heeft dat het over hen gaat. Soms zeggen we dan tegen elkaar “wat zijn we toch héftig” en dan moeten we weer lachen omdat het zo leuk is om een heftige vrouw te zijn. Maar nu zijn we omringd door landgenoten en moeten we maar weer zachtjes praten en aardige dingen zeggen 😉

Zora gaat wandelen in Schotland en nu ik me zo nostalgisch voel over mijn fietsreis en de doedelzakmuziek door de speakers klinkt, heb ik zoveel zin om mee te gaan! Maar gelukkig komt Schotland naar mij (lees: Ted) en staat ons een bizar vet avontuur te wachten, want na een weekje thuis gaan we mijn zus en haar gezin opzoeken.

In… fucking Canada!! Bears and coyotes and whales, here we come! 🐻🐈🐋🦅

P.s. ik kom zéker een keer terug om de PW af te maken, echt zo’n ontiegelijk mooie route!

We lagen ’s avonds in bed te analyseren hoe onze tassen lichter zouden kunnen. Ja ik weet het, wij zijn vóór leuke spulletjes mee en lekker langzaam zwerven, maar soms vragen de etappes echt om een lange dag met steile klimmetjes en die vinden we toch wel heftig met onze boeken en grote gasblikken. Nu is het bijvoorbeeld weer een grijze dag en zouden we twee rotsige kale pieken over moeten én 23 kilometer. De keuze is dan: óf weinig eten mee zodat de tassen lichter zijn en die kilometers afklappen, óf onderweg ergens wildkamperen maar dan heb je weer meer eten nodig. Onze gasblikjes waren ook bijna leeg, dus ik was van mijn a propos qua eten en moest opeens weer over op de wraps. Vond ik moeilijk. En het was kouder dus wildkamperen op de berg leek ons ook gedoe. Toch maar erover heen dan? Zora had achteraf toch haar outdoorbroek liever thuisgelaten en ik mijn wildpluk boek, maar heel veel meer dan dat ook niet. Hiken over een berg met tent en alles in een nog best koude maand is gewoon pittig. Klaar.

We overwogen een route óm de berg te nemen die ons dan al na tien kilometer in een dorpje bracht. Vanaf daar zouden we de ruiter route van de Pennine Way verder op kunnen pakken naar het Noorden. De hele avond zaten we – in de jeugdherberg die we voor een nachtje geboekt hadden, gewoon leuk – te wikken en te wegen. “Oké, nee, we klappen gewoon die hele etappe af, dan zijn we maar moe”. “Ja maar shit, na die vorige lange dag zeiden we juist dat we dat niet meer zouden doen!”. “Oké we gaan wildkamperen op de berg”. “Ja nee, het wordt pleuresweer en dan zijn we daar al zo vroeg” (we wilden dan natuurlijk vóór de piek kamperen, anders sta je vol in de wind). “Nou oké, dan maar gewoon de ruiterroute?”. “Ja maarja, ook weer zo saai om van de route af te wijken, zijn we niet gewoon bang om niks?”. We besloten de avond, tot vermaak van de Franse fietser die onze discussie aanschouwde, met de ruiter optie. Tien kilometer naar een stadje, daar boodschapje doen en op de camping staan. Gemoedelijk zoals wij dat doen.

De hele nacht lag ik daarna bovenin het stapelbed te woelen. Mijn knie deed in elke houding pijn. In februari ging ik in Frankrijk voor de tweede keer ooit skiën en maakte na een lange dag een val. De blessure leek door het wandelen beter te worden, maar vannacht was de pijn echt heftig. Ik lag vanaf 5 uur ’s ochtends al wakker en dacht: ik moet even kappen met dat lopen met die tas. Dus het plan veranderde weer. Zora had in het grauwe weer ook niet zo’n zin alleen door de heuvels te lopen, dus samen namen we gezellig het lokale busje. Onze tassen pasten er nauwelijks bij en we stootten iedereen omver; het koste ons bijna meer moeite dan een wandeldag van acht uur. Nu staan we weer op een campinkje, met uitzicht op die berg, Pen-y-ghent genaamd, die we niet over zijn gegaan, en we hebben geen spijt!

We hoefden niet wild te kamperen sinds onze chillsessie in het huis vorige week, want we waren in een soort ‘tussengebied’. Eerst waren we in het Peak District, en nu zijn we aangekomen in Yorkshire Dales. Daartussen was wat meer boerenland met weitjes en schapen en eigenlijk genoten we daar wel van! De eerste dag na het huisje waren we eigenlijk van plan weer wild te gaan, maar we gingen tóch even loeren bij een klein terreintje aan een beekje. Dat bleek een prachtig plekje en we lieten ons ook nog verleiden tot een biertje en appelcider in de lokale pub, genaamd Wuthering Heights. Ik weet niets van literatuur, maar we liepen daar dus door de woeste hoogtes die Emily Brönte inspireerde dat boek te schrijven. Enfin, de eigenaren van de camping waren een beetje vreemd en liepen ’s avonds een uur lang dronken hun katten te roepen en op eetbakjes te slaan met een lepel. Heel bijzonder allemaal, maar wij genoten er weer van.

De dag erna zouden we dan wel weer wat verder kunnen lopen en dan toch wildkamperen, maarja, er zat op tien kilometer óók een camping. Dat gewoon doen? We kwamen al zo weinig toe aan ‘ons boekje’. Voor Zora is dat haar 21e boek dat ze dit jaar al leest, respect, voor mij is dat mijn breiwerk. Als we dan naar een pub gaan of ff het dorp in en we zeggen “boekje mee?” dan is dat dus code voor onze eigen hobby’s. Omdat we die meesjouwen, willen we er ook wel tijd voor hebben. Dus streken we rond 13 uur al weer neer en ik werd meteen agressief. De wind stond hard en de auto’s raasden langs de camping op een 80-weg. Ik word daar gewoon boos van, maar volgens Zora was ik ‘gewoon moe’. IK BEN NIET MOE, zei ik dan terug, waarop Zora dan met haar ogen rolde want die wist wel beter. Maar ik kan oprecht niet tegen dingen die snel gaan, daar raak ik opgefokt van. Net zoals een harde straal in een douche, dan word ik helemaal onrustig, terwijl Zora dat dan weer ‘de lekkerste douche die ze ooit gehad heeft’ noemt. Zij had dus een geweldige nacht, ik sliep hooguit vier uurtjes en overdacht in de wakkere uurtjes mijn leven.

Dag drie na het huisje zetten we ook weer in op een camping, met gewon een goede 18 kilometer die dag. We kwamen in een pittoresk Engels dorpje en liepen naar het caravanpark dat aan het kanaal lag. De oude eigenaar was een beetje warrig. Het was twaalf pond per persoon, maar toen ik hem het geld gaf zei hij: “huh, nee, twaalf pond in totaal, zes pond per persoon!”. Dat vond ik chill, dus ik nam het geld terug en gaf hem twaalf, waarop hij me vertelde dat als ik voor twee personen betaalde er nog twaalf bij moest. Heel verwarrend en grappig allemaal, maar we hadden een schattig veldje en ik sliep als een roosje.

Er was ook nog een fietser, maar die zei niks en wij ook niet. Verder komen we weinig Penniners tegen, en als we ze al zien zijn het wat oudere mensen met dagrugzakjes. Die slapen dan in b&b’s enzo, wat ons eigenlijk ook wel chill lijkt ooit. Met deze tocht merken we namelijk ook dat het wat minder een zwerfroute is en meer een stevige hike. Daar vinden we wel een tussenmodus in, maar een keer lange etappes lopen met een klein tasje en dan ’s avonds in een vooraf geboekt bedje liggen lijkt ons ook wel wat. Ach ja, wE zijN oOk De JoNgSteN niEt MeEr.

Goed, dat merk ik nu dus ook aan mijn knie, hoewel dat een probleem was dat niet door het wandelen komt (maar dat gelooft natuurlijk niemand als ze onze tassen zien). Gelukkig hoefden we gister maar tien kilometer en hadden we de jeugdherberg geboekt als treat, en plat dat het was! We genoten volop. Nét het Pieterpad, zeiden we dan, of de Vaalse Berg. Och, dan houden we toch van ons landje. Maar hier heb je dan de prachtige heuvels waarin geen mens te zien is, een paar machtige grijze rotsbergen en vooral die heerlijk stromende riviertjes met oude bruggetjes, oja en die stenen muurtjes overal. Ik pluk me de gekte aan daslook die ik dan door mijn avondprutje gooi – dat kan nu weer, want vandaag hebben we gas gescoord – en we wildplukken elke dag ons theetje. Dat boek had alleen niet meegehoeven, dat is wel duidelijk.

Komende dagen ga ik gewoon lekker met de bus en Zora gaat lopen. Ik vind het wel jammer, maar ook wel even chill. Ooit woon ik toch in de VK en pak ik gewoon even een treintje naar de Yorkshire Dales en beklim ik die Pen-y-ghent toch nog effetjes. Nog een leven lang de tijd.

Een dikke blaar onder mijn voet en mijn knie zeurt bij elke draai. Ik voel me misselijk en wil eigenlijk mijn bedje niet uit, we kunnen eindelijk eens lummelen in bed en rustig aan doen na bijna een week elke dag de wekker om zes uur, en ik geniet er nog even van. Maar Zora is al aan het rommelen aan de picknicktafel en de geluiden van gasbrandertje en lepel in een kopje lokken me. Tijd voor koffie!

We wandelen nu bijna een week in Engeland op de Pennine Way. Deze begint ter hoogte van Manchester in het Peak District en loopt dan recht omhoog tot de grens met Schotland. Pennines zijn bergen – wij noemen ze heuvelbergen want “het zijn niet de Pyreneeën”, of “het is hier geen Italië”. Toch, als wandelaars met zware rugzakken voelen het als bergen, met als toppunt de laatste klim gister. Drie kilometer lang stijl omhoog nadat we er al 25 kilometer op hadden zitten. Wij zijn juist meer van het kaliber ‘zwerven’ dan van keihard kilometers afklappen, maar gister maakten we een uitzondering. Het was de vierde wandeldag en we wilden op die leuke camping aankomen zodat we daar een rustdag konden houden, dus daar hadden we een langere wandeldag wel voor over. Maargoed, het was een beetje té. Blaren, kapotte knieën, schurende dijen, verbrande koppen. WeEr VaN gELeErD.

Blij dat het niet regent

Het weer is fantastisch en dat maakt deze tocht verder wel ultiem zwerver. Het is echt weer een nieuw level nadat we in 2022 samen een stukje van de Roots wandeling door Nederland deden, later de Dutch Mountain Trail in Limburg en twee jaar geleden een maand in Wales wandelden. Meestal staan we namelijk gewoon op campings en zijn we verzekerd van water, elektriciteit en een mooi plat tentplekje. Maar nu was wel duidelijk dat we vanaf de start ruim 60 kilometer geen camping tegen zouden komen. We hebben allebei wel wildgekampeerd, maar toch voelde het weer spannend. Zouden we genoeg water tegenkomen met deze droogte? En vonden we wel een geschikte plek? Maar de zon maakte alles makkelijker. Je kunt gewoon buiten zijn, languit liggend op een sprietje gras kauwen en wachten tot het donker wordt voor je je tent opzet. Ook al was de route tot nu toe één en al moeras, er was altijd wel weer een plat veldje te vinden speciaal voor ons.

De eerste wandeldag zonk de moed ons alleen al in de schoenen. We hadden een dag uitstel gehad omdat Zora’s matje lek bleek en we met de trein naar een outdoor winkel moesten voor een reparatiesetje. Toen we eenmaal vertrokken vanaf de drukke camping op het startpunt was het ijskoud en winderig en veel te vroeg voor ons. Maarja, je gaat gewoon maar, want wat anders? Het was een gezellige boel op de trail, met dagjeswandelaars en de Zuid-Amerikaanse George die we de rest van de dag regelmatig tegen zouden komen. Hij deed ook de Pennine Way, opnieuw, na een afgebroken poging vorig jaar vanwege een te zware rugzak. Later vertelde een vrouw ons een vergelijkbaar verhaal en wij vroegen ons af: was de rugzak te zwaar of wilden ze te snel? Wij worden juist blij van onze gezellige spulletjes en proberen gewoon wat langzamer te gaan zodat die zware tas minder een obstakel is. Maargoed, we moeten ook maar uitvinden hoe dat gaat werken, en ook al hebben we vier weken is de kans nog groot dat we de trail niet afmaken (het boekje splitst hem op in 20 pittige dagen). We kwamen ook nog een man tegen die vol trots vertelde hem in tien dagen te hebben gedaan, maar daar waren we niet zo van onder de indruk. Opzich kan ik de charme van zo’n sportieve uitdaging wel inzien, maar het lijkt me ook een beetje zonde. Hoeveel zie je dan van het landschap? Maargoed, als je hier woont ken je dat wellicht al goed genoeg.

De wind bleef aanhouden en de route leidde ons naar de toppen van de heuvelbergen. Niet alleen moesten we onze balans vinden op de rotsblokken, onze zware tassen zeurden ook aan onze schouders en door de wind van opzij moesten we ons steeds schrap zetten niet om te vallen. We dachten etappe 1 wel te halen, 28 kilometer naar een camping (die later dicht bleek), maar na 18 kilometer was ik echt helemaal op. Het uitzicht was mooi, maar ook eentonig. Heide, droog gras, rotsblokken en heel veel niets. Geen enkele boom. Alleen maar kale vlakte en keiharde wind. We konden het nog even niet zo waarderen en misten het hobbitniveau. Zou de hele tocht zo zijn, vier weken lang? We fantaseerden al over andere tochten die we dan zouden kunnen doen, maar concludeerden ook dat we het wellicht nog een paar dagen de kans moesten geven. In de berm van een N-weg (het enige plekje uit de wind) aten we onze lunch en besloten dat we misschien maar moesten wildkamperen. Ook wel goed, we werden er eindelijk toe gedwongen. Als een camping een optie is kiezen we toch steeds daarvoor, maar nu hadden we geen keus.

Gelukkig was het gebied na de N-weg wat charmanter. De wind was iets rustiger nu het einde van de middag naderde en er was meer reliëf in het landschap. We kwamen langs een helder stromend beekje en zeiden beiden meteen: hier gaan we kamperen. Beetje uit de wind, vers water bij de hand en met de zon kunnen we hier gewoon lekker chillen tot het schemert en we de tent op kunnen zetten. We waren zo blij! Eindelijk die tassen af en bijkomen. Het leek ons wel slim iets van het pad af te kamperen want wildkamperen is illegaal in Engeland, hoewel wel gedoogd langs zulke trails.  De enige platte plek was wel een stukje boven de beek en wat meer in de wind, maar die leek niet zo sterk meer. Little did we know.

Nachtelijke verhuizing

Om half 12 lag ik ijskoud in mijn tent die keihard heen en weer klapperde. Zora stond in het donker haar scheerlijnen strakker te zetten en schreeuwde door het lawaai heen: “BEN JE NOG WAKKER?”. Hoewel ik een dikke slaapzak heb waaide de koude wind er recht doorheen dus ja, ik was nog wakker. Wat een klotewind! We hadden die middag beneden bij de beek op een windstil plekje naast het pad gelegen en fantaseerden daar nu over. “WIL JE VERPLAATSEN?” schreeuwde ik terug. Even waren we stil. Tuurlijk wilden we verplaatsen, dit was echt niet te doen. Maar de tent was ondanks de wind zeiknat van de condens in deze vriesnacht en alles inpakken in deze kou klonk ook niet echt verleidelijk. We besloten het te doen.

Ik moest bij het inpakken bijna huilen van de pijn van mijn natte, bevroren vingers, maar toen mijn tent stond naast het pad, met nul wind, wisten we dat het de beste beslissing was die we ooit hebben gemaakt. We vielen in een diepe slaap die pas onderbroken werd van de wekker om zes uur. Want ja, we stonden naast het pad, dus vroeg inpakken geblazen. We zagen de uren daarna echter geen levende ziel, dus hadden best wat langer kunnen blijven liggen 😉 Na een bakkie koffie in onze donsjassen – godzijdank hadden we die mee – liepen we door een prachtig landschap. Nog steeds kaal en open, maar met mooie uitzichten en dieper liggende paden. We genoten van het zonnetje en daalden af naar het eindpunt van etappe 1. De camping bleek dus dicht en de winkel waar we op hadden gerekend ook. Maar eigenlijk hadden we nog best veel eten, dus gingen deze zwervers gewoon door en besloten nog een keer te wildkamperen! Juist nu was er alleen geen plek te vinden, dus moesten we doorlopen tot half acht, maar hadden we wel een fijn plekje. Een ijskoude nacht volgde, onze tenten waren zelfs wit van het ijs ’s ochtends. Poi! Doen we toch maar even!

Goed eten houdt het moraal hoog

De afgelopen maanden heb ik veel met Ted gekampeerd die ook niet zoveel geeft om een zware rugzak, en juist wel om goede voeding. Ik vind eten altijd een dingetje op trektochten. Je wilt dat het licht is, maar ook voedzaam, niet te duur en makkelijk te bereiden zodat je gas bespaart. Vaak komt het neer op wraps met kaas en komkommer en van alles erop, wat op den duur mijn keel uitkomt vanwege de eentonigheid. Ted kookt linzen, stoofpotjes, aardappelpuree (van poeder) en ik was geïnspireerd. Nog nooit nam ik ui en knoflook mee en Zora zout, maar dit keer geloofden we eraan en we hadden geen spijt! Zora’s aanwezigheid motiveert me ook om na een vermoeiende dag het toch nog op te brengen te koken en zo eten we elke avond een warme, gezonde, en lekkere maaltijd. Zo goed voor het moraal en voor onze lijven natuurlijk! Ontbijt en lunch komt vaak neer op wat random snacks zoals kaas, snoep, gedroogde worst en oatcakes. Zo sjouwen we vanwege het gebrek aan winkels op de trail best veel eten mee, maar we vinden het niet overdreven.

Toch was nu na drie dagen geen boodschappen ons eten wel een beetje op, dus weken we van de route af naar een schattig dorpje. In de Coop stouwden we onze tassen weer vol met eten en streken toen neer in een hippie café om onze telefoons op te laden en een bakkie te drinken. We ontspanden helemaal terwijl we daar zaten en merkten al: shit, dit was niet handig. We kakten in. Ik kreeg een beetje keelpijn, Zora slappe spieren en toen we weer op pad gingen moest de motivatie echt uit onze ténen komen. De zon scheen fel in onze gezichten en de klimmetjes waren weer fors – dit ging hem niet worden. We waren misselijk en moe. Gelukkig zegenden de goden ons met een windstil plekje, hoewel in best een ‘druk’ gebied. Maar het boeide ons niet meer en zetten in de schemer de tent vlak naast het pad op. Dutch women do as they wish.

Doorbeukdag voor de zwevers

Die nacht hadden we het gewoon heet. Uit voorzorg hadden we extra kleren aangedaan en ik had weer een kruik gemaakt van mijn drinkfles. Maar we stonden beschut en ons hoekje hield – denken we – wat warmte vast. Toch zagen onze tenten ’s ochtends weer wit. We sjouwden ze naar de top van de heuvel om te drogen in de zon en namen weer uitgebreid de tijd voor ons ochtendritueel. Vandaag zou pittig worden, bijna 30 kilometer tot de camping, maar dat konden we wel. Maar eerder weggaan ho maar, want er moet koffie gedronken worden en we moeten weer ouwehoeren over dezelfde dingen waar we elke dag over ouwehoeren en een beetje chillen in de zon en loeren naar honden en hun baasjes. Opschieten doen we niet aan, want, vertellen we elkaar steeds weer: dit is wel ons leven. Dus moeten we het onszelf maar gemakkelijk maken.

Hoewel de route plat was, duurde hij maar en duurde hij maar. We waren het halverwege al zat, maar hadden ook niet genoeg water om wild te kamperen. Als ik er geen zin in had nam Zora het voortouw, en als Zora en klaar mee was sleepte ik ons voort. We hadden weer zon en liepen langs waterresevoirs, wat een beetje een industrieel gevoel gaf. Nog steeds was het landschap vooral open ‘moors’, een soort moeras meets heide meets grasland. Er zitten fazanten, grutto’s, veldleeuweriken en andere bruine vogeltjes die voor ons beginnende vogelaars frustratie opwekken (“is het nou een graspieper of een leeuwerik?!”), maar bos is er niet. Ja, wel beneden in de vallei. Toen we daar aankwamen was het niet ver meer, maar toen kwam die lange klim van vier kilometer. En toen kwamen we aan op die superleuke camping, helemaal kapot.

Maar de camping was niet superleuk. Het was naast de weg, het veld liep schuin af, er was niemand, de pub waar we wilden eten was dicht, de wc was sjebbie. Maar we konden niet meer. Het was wat het was (we waren ook gewoon moe en chagerijnig dus leek alles stommer).

Toeval? Dacht het niet.

Daar ging onze rustdag, want we wilden hier niet twee nachtjes slapen, maar we hadden hem echt nodig. Tijdens het skiën in de Alpen heeft mijn knie een rare draai gemaakt en de pijn speelt weer op na de lange dag en ik heb een dikke blaar. Zora’s kuiten branden de pan uit en we hadden zin het dorpje op een uur lopen van de route nog te bezoeken, maar no way dat we dat vandaag nog gingen doen. Ted, die Schots is, had eerder al aangeboden dat een vriend van zijn vader langs de route woonde. Na informeren bleek: het was 1 kilometer van onze camping vandaan, dat geloof je toch niet!

We kregen een cryptische omschrijving van de locatie en waar de sleutel lag, want hij was zelf twee dagen op stap. We kwamen binnen in een ontiegelijk mooi hobbit huisje. We blijven hier twee nachten, bezoeken morgen toch dat dorpje nog, laden al onze spullen op, slapen een keer lekker warm en gaan gewoon keihard chillen. Om vervolgens weer de heuvelbergen in te trekken, waar avontuur ons opwacht.